Henriette d’Angeville

Henriette d'Angeville była potomkinią francuskiej rodziny arystokratycznej. Po rewolucji francuskiej jej ojciec został uwięziony, dziadek stracony, a rodzina przeniosła się do regionu Ambérieu-en-Bugey^[1]. Gdy w 1827 zmarł jej ojciec, osiedliła się w Genewie^[2]. Pragnęła wspiąć się na Mont Blanc, co osiągnęła w 1838 jako pierwsza kobieta po Marie Paradis. D'Angeville uprawiała alpinistykę przez kolejne 25 lat, zdobywając następne 21 szczytów oraz ponownie Mont Blanc. Ostatnią wyprawę zrealizowała w wieku 65 lat – wybrała się na Oldenhorn^[1]. Na starość interesowała się speleologią oraz założyła Muzeum Mineralogii w Lozannie, które działa do dzisiaj^[3].

Henriette d'Angeville wyruszyła na Mont Blanc w 1838 w towarzystwie Josepha-Marie Couttet, pięciu przewodników oraz sześciu tragarzy. Alpinistka dostała propozycję dołączenia do dwóch grup składających się wyłącznie z mężczyzn, ale odmówiła^[2]. Docierając do Chamonix, wywołała spore poruszenie, tłumy wiwatowały podczas dalszej wspinaczki. W Grand Mullets, na wysokości 10 000 stóp, odwiedził ją polski szlachcic; dołączyła do niej także angielska ekspedycja^[1].

Henriette dotarła na szczyt 4 września 1838 o 2 w nocy. Po drodze udowodniła, że jest silna i zwinna^[1], pomimo tego, że cierpiała na kołatanie serca i senność^[4]. Reszta grupy dotarła na górę o 13.15. Po wspinaczce wznoszono toasty szampanem i wypuszczano gołębie, aby ogłosić sukces. Po powrocie do Chamonix powitał ich salut armatni, a w obchodach następnego dnia uczestniczyła sześćdziesięcioletnia Marie Paradis^[1]. W tym czasie w Chamonix obecny był również pisarz i alpinista Albert Richard Smith, choć wyjechał dzień przed udaną wspinaczką d'Angeville. Smith próbował przyłączyć się do ekspedycji, ale wspiął się na górę dopiero w 1851, po czym wykorzystał swoje doświadczenie w przedstawieniu teatralnym^[5].

Ponieważ Marie Paradis przyznała, że częściowo została wniesiona na górę przez swoich przewodników, Henriette d'Angeville często jest określana jako pierwsza kobieta, która samodzielnie wspięła się na Mont Blanc. W pobliżu zamku Angeville nabytego przez rodzinę w 1657, zamieszkanego przez brata Henriette^[6], znajduje się ulica jej imienia. Wspominała o niej Harriet Beecher Stowe w pamiętniku z podróży Sunny Memories of Foreign Lands. Stowe intensywnie podróżowała po Alpach i spotkała w Genewie zarówno Marie Paradis, którą nazwała „Marie de Mont Blanc”, jak i d'Angeville^[7].

Wspomnienia Henrietty d’Angeville wydano w 1991 jako My Ascent Of Mont Blanc. Sally Zigmond wydała jej biografią zatytułowaną Chasing angels^[3].