Giulio Gaudini

Giulio Gaudini (ur. 28 października 1904 w Rzymie, zm. 6 stycznia 1948 tamże) – włoski szablista i florecista, wielokrotny medalista igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata.

Giulio Gaudini

Giulio Gaudini (1928)
Data i miejsce urodzenia	28 października 1904 Rzym
Data i miejsce śmierci	6 stycznia 1948 Rzym
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy Igrzyska olimpijskie złoto Amsterdam 1928 szermierka (floret druż.) złoto Berlin 1936 szermierka (floret ind.) złoto Berlin 1936 szermierka (floret druż.) srebro Los Angeles 1932 szermierka (szabla ind.) srebro Los Angeles 1932 szermierka (floret druż.) srebro Los Angeles 1932 szermierka (szabla druż.) srebro Berlin 1936 szermierka (szabla druż.) brąz Amsterdam 1928 szermierka (floret ind.) brąz Los Angeles 1932 szermierka (floret ind.) Mistrzostwa świata złoto Neapol 1929 floret druż. złoto Liège 1930 floret ind. złoto Liège 1930 floret druż. złoto Wiedeń 1931 floret druż. złoto Warszawa 1934 floret ind. złoto Warszawa 1934 floret druż. złoto Lozanna 1935 floret druż. złoto Pieszczany 1938 szabla druż. srebro Liège 1930 szabla druż. srebro Wiedeń 1931 szabla druż. srebro Budapeszt 1933 szabla druż. srebro Budapeszt 1933 floret ind. srebro Warszawa 1934 szabla ind. srebro Warszawa 1934 szabla druż. srebro Lozanna 1935 szabla druż. brąz Neapol 1929 floret ind. brąz Budapeszt 1933 szabla ind.
Multimedia w Wikimedia Commons

Na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1924 roku był czwarty we florecie drużynowym. W rundzie finałowej, w pierwszym pojedynku Włosi spotkali się z Francuzami. W walce Luciena Gaudina i Aldo Boniego, przy wyniku 4:4 sędzia przyznał zwycięski punkt Francuzowi co rozwścieczyło Boniego, który obraził sędziego. Sędzia zażądał przeprosin, Boni odmówił, a włoska reprezentacja odśpiewała hymn Włoch i wycofała się z walki na znak protestu. Pozostałe dwa pojedynki Włoch w rundzie finałowej zakończyły się walkowerami^[1]. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie zdobył brązowy medal we florecie indywidualnym. W rundzie finałowej uzyskał taki sam wynik co Lucien Gaudin i Erwin Casmir z Rzeszy Niemieckiej. Oba pojedynki barażowe o miejsce na podium Gaudini przegrał; zwyciężył Gaudin, a Casmir zdobył srebro^[2]. Dwa dni wcześniej razem z Ugo Pignottim, Giorgio Pessiną, Gioacchino Guaragną, Oreste Pulitim i Giorgio Chiavaccim zdobył drużynowo złoty medal^[3]. Kolejne cztery medale zdobył na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles w 1932 roku. Najpierw wspólnie z Gioacchino Guaragną, Gustavo Marzim, Ugo Pignotti, Rodolfo Terlizzim i Giorgio Pessiną zdobył srebro we florecie drużynowym^[4]. Następnie był trzeci we florecie indywidualnym, w rundzie finałowej wygrywając pięć z dziewięciu pojedynków; wyprzedzili go tylko Gustavo Marzi i Joseph Levis z USA^[5]. Parę dni później Gustavo Marzi, Giulio Gaudini, Renato Anselmi, Emilio Salafia, Arturo De Vecchi i Ugo Pignotti wywalczyli srebrny medal w szabli drużynowej^[6]. Ponadto był drugi w szabli indywidualnej, w rundzie finałowej wygrał siedem z dziewięciu pojedynków i rozdzielił na podium dwóch Węgrów: Györgyego Pillera i Endre Kabosa^[7]. Brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 roku, zdobywając trzy medale. Najpierw razem z Manlio Di Rosą, Gioacchino Guaragną, Gustavo Marzim, Giorgio Bocchino i Ciro Verrattim zdobył złoty medal we florecie drużynowym^[8]. Następnie zwyciężył we florecie indywidualnym, wygrywając w rundzie finałowej wszystkie siedem pojedynków^[9]. Swój ostatni olimpijski medal zdobył tam w szabli drużynowej, razem z Gustavo Marzim, Aldo Masciottą, Vincenzo Pintonem, Aldo Montano i Athosem Tanzinim zajmując drugie miejsce w szabli drużynowej^[10]. W turnieju indywidualnym był tym razem szósty^[11].

Podczas mistrzostw świata w Neapolu w 1929 roku wywalczył brązowy medal we florecie indywidualnym, przegrywając tylko z Oreste Pulitim i Francuzem Philippe'em Cattiau. W konkurencji tej zdobywał następnie złote medale na mistrzostwach świata w Liège (1930) i mistrzostwach świata w Warszawie (1934) oraz srebrny na mistrzostwach świata w Budapeszcie (1933), gdzie wyprzedził go Guaragna. W rywalizacji drużynowej florecistów zdobył pięć złotych medali: na mistrzostwach świata w Neapolu (1929), mistrzostwach świata w Liège (1930), mistrzostwach świata w Wiedniu (1931), mistrzostwach świata w Warszawie (1934) i mistrzostwach świata w Lozannie (1935).^[12]

Równocześnie zdobywał medale mistrzostw świata w szabli, w tym dwa indywidualnie: srebrny na MŚ 1934 (za Endre Kabosem) i brązowy na MŚ 1933 (za Kabosem i Gustavo Marzim). W zawodach drużynowych zdobył złoto na mistrzostwach świata w Pieszczanach (1938) oraz srebro na mistrzostwach świata w Liège (1930), mistrzostwach świata w Wiedniu (1931), mistrzostwach świata w Budapeszcie (1933), mistrzostwach świata w Warszawie (1934) i mistrzostwach świata w Lozannie (1935).^[13]

Na IO 1936 był chorążym reprezentacji Włoch^[14].

Zmarł na raka w wieku 43 lat.