Friedrich Goltz

Urodził się jako syn inspektora policji. Uczęszczał do Johannisschule w Gdańsku. Po śmierci ojca w 1846 przeniósł się do Torunia, gdzie zamieszkał ze swoim wujem, Bogumilem Goltzem i kontynuował naukę w tamtejszym gimnazjum. Studiował medycynę w Królewcu, pod wpływem Helmholtza poświęcił się fizjologii. Najpierw został prosektorem w Królewcu, potem asystentem w tamtejszej klinice chirurgicznej, od 1870 profesor fizjologii w Halle, od 1872 profesor fizjologii w Strasburgu.

W wieku 34 lat ożenił się. Podobno wobec większości współpracowników był raczej obcesowy i arogancki, jedynie wśród nielicznych znajomych ujawniał pozytywne cechy charakteru.

Pamiętany jest za doświadczenia neurofizjologiczne; m.in. jako pierwszy dokonał w 1881 roku obustronnej hemisferektomii u psa. W debacie nad teorią lokalizacyjną zajął stanowisko antylokalizacyjne: jego głównym oponentem był David Ferrier^[1]. W 1870 roku przedstawił hipotezę hydrostatyczną, tłumaczącą rolę i działanie kanałów półkolistych jako narządu zmysłu równowagi^[2]. Od 1874 roku członek Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina.

• Ueber die Bedeutung der sogenannten automatischen Bewegungen des ausgeschnittenen Froschherzens^[3]. (1861)
• Vagus und Herz^[4]. (1863)
• Ueber den Einfluss des Centralnervensystems auf die Blutbewegung^[5] (1863)
• Ueber den Tonus der Gefässe und seine Bedeutung für die Blutbewegung^[6]. (1864)
• Beiträge zur Lehre von den Functionen der Nervencentren des Frosches. Berlin 1869
• Gesammelte Abhandlungen über die Verrichtungen des Grosshirns. Bonn 1881
• Beziehungen des Ohrlabyrinths zur Erhaltung des Gleichgewichts

• Pagel JL: Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin-Wiedeń: Urban & Schwarzenberg, 1901, s. 614–615. [1]

• Friedrich Goltz Catalogus Professorum Halensis (niem.)