Frankolin czarnogardły

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1854 roku niemiecki ornitolog Gustav Hartlaub. Autor nadał mu nazwę Francolinus lathami na cześć Johna Lathama, który wcześniej opisał ten gatunek pod zwyczajową angielską nazwą Leona Partridge. Holotyp pochodził z kolekcji H. Brogdena, a jako miejsce jego odłowu wskazano Sierra Leone^[5][6][7]. Obecnie gatunek umieszczany jest w rodzaju Peliperdix, którego jest jedynym przedstawicielem^[4][8].

Wyróżniono dwa podgatunki P. lathami^[8][9]:

• P. lathami lathami (Hartlaub, 1854) – Sierra Leone do zachodniej Demokratycznej Republiki Konga i północno-zachodniej Angoli (prowincja Kabinda).
• P. lathami schubotzi (Reichenow, 1912) – zachodnia Demokratyczna Republika Konga do południowo-zachodniego Sudanu Południowego, zachodniej Ugandy i skrajnie północno-zachodniej Tanzanii.

Wygląd zewnętrzny: Pokrojem ciała przypomina kuropatwę. Samiec ciemno ubarwiony, czarne gardło ostro kontrastuje z biało nakrapianym spodem. Samica bardziej brunatna.

Rozmiary: długość ciała: ok. 23–26 cm^[9].

Masa ciała: ok. 270 g

Nizinne lasy równikowe oraz lasy galeriowe i zarośla nadbrzeżne.

Zachodnia i środkowa Afryka, od Sierra Leone na północnym zachodzie po Ugandę na wschodzie i środkową część Demokratycznej Republiki Konga na południu.

90% pokarmu stanowią bezkręgowce, takie jak termity, mrówkowate, chrząszcze i ślimaki. Dietę uzupełnia owocami, nasionami i zielonymi częściami roślin.

Gatunek najprawdopodobniej monogamiczny.

Okres lęgowy: Zależy od regionu: składanie jaj ma miejsce w grudniu i lutym w zachodnim Kamerunie, w grudniu w południowym Kamerunie, od grudnia do kwietnia w Demokratycznej Republice Konga, od stycznia do marca oraz od sierpnia do listopada w Ugandzie^[9].

Gniazdo: Jaja znosi na suchych liściach, zwykle wśród korzeni drzewa.

Jaja: Znosi 2 lub 3 jaja, najczęściej 2^[9].

Status według kryteriów Czerwonej księgi gatunków zagrożonych IUCN: gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność populacji nie została oszacowana; ptak ten opisywany jest jako szeroko rozprzestrzeniony, ale zazwyczaj rzadki. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy ze względu na utratę siedlisk leśnych i nadmierne polowania^[3].

• P.J.K. McGowan: Family Phasianidae (Pheasants and Partridges). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994, s. 491. ISBN 84-87334-15-6. (ang.).

• Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).