Frankie Fredericks

W 1991 otrzymał tytuł wicemistrza świata w konkurencji biegu na 200 m, na dwukrotnie krótszym dystansie zaś zajął w finale 5. miejsce. Uczestniczył w igrzyskach afrykańskich w Kairze, na których wywalczył złote medale w konkurencjach biegowych na dystansie 100 i 200 m^[3].

Rok później zadebiutował na igrzyskach olimpijskich. Wystąpił w dwóch konkurencjach, w których okazał się srebrnym medalistą – w biegu na 100 m uzyskał w finale czas 10,02 i nieznacznie przegrał z reprezentantem Wielkiej Brytanii Linfordem Christie (o 0,06 s), natomiast w konkurencji biegu na dystansie 200 m uzyskał czas 20,13 i w walce o złoty medal został pokonany przez Mike'a Marsha^[4][5].

W 1993 wystartował w halowych mistrzostwach świata, w konkurencji biegu na 60 m wywalczył srebrny medal, w konkurencji biegu na 200 m zaś odpadł w półfinale (do którego zarazem nie przystąpił). Na mistrzostwach świata rozgrywanych w Stuttgarcie otrzymał złoty medal w konkurencji biegu na 200 m, natomiast w konkurencji biegu na 100 m zajął w fazie finałowej 6. miejsce. Uczestniczył w finale Grand Prix IAAF w Londynie, gdzie po raz pierwszy wygrał konkurencję rozgrywaną w ramach tej imprezy lekkoatletycznej (dokonał tego w biegu na 200 m)^[3].

Był uczestnikiem igrzysk Wspólnoty Narodów w Victorii, tam zdobył brązowy medal w konkurencji biegu na 100 m, jak również złoty medal w konkurencji biegu na 200 m. W 1994 po raz pierwszy znalazł się w najlepszej trójce konkurencji rozgrywanej w ramach lekkoatletycznego Pucharu Świata, zajmując 2. miejsce w biegu na 200 m. W Göteborgu zdobył trzeci w karierze medal mistrzostw świata, w konkurencji biegu na 200 m został wicemistrzem, na dwukrotnie krótszym dystansie zaś znalazł się na 4. miejscu^[3][6]. W 1996 brał udział w mityngu rozgrywanym we francuskim Liévin, gdzie wynikiem 19,92 ustanowił aktualny do dziś halowy rekord świata w konkurencji biegu na 200 m – ponadto został pierwszym na świecie mężczyzną, który ten dystans przebiegł w czasie krótszym niż 20 sekund^[7].

W konkurencji biegu na dystansie zarówno 100, jak i 200 m startował także w ramach igrzysk olimpijskich w Atlancie. Tak jak cztery lata wcześniej, zdobył w obu konkurencjach tytuł wicemistrzowski. W finale konkursu biegu na 100 m uzyskał czas 9,89, w finale konkursu biegu na dystansie 200 m zaś osiągnął rezultat czasowy 19,68^[8].

W 1997 na mistrzostwach świata zajął te same pozycje w finałach, co dwa lata wcześniej (tytuł wicemistrza w konkurencji biegu na 200 m, 4. miejsce w konkurencji biegu na 100 m). Rok później zdobył pierwsze w karierze medale mistrzostw Afryki (srebrny w biegu na 100 m, złoty w biegu na 200 m), a także sięgnął po trzeci w karierze medal igrzysk Wspólnoty Narodów (srebro w biegu na 100 m). W 1999 został halowym mistrzem świata w konkurencji biegu na 200 m^[3][6]. Startował na mistrzostwach świata rozgrywanych w Walencji, w trakcie których doznał dość poważnej kontuzji^[9].

Do startów powrócił w 2001 roku, kiedy m.in. wystąpił na rozgrywanych w Edmonton mistrzostwach świata, w ramach których był zgłoszony do startu w konkurencji biegu na 200 m, ale wycofał się z niego już w fazie eliminacji. Rok później po raz drugi wywalczył tytuł mistrza igrzysk Wspólnoty Narodów (w biegu na 200 m), a także dwa tytuły mistrza kontynentu (w biegu na dystansie zarówno 100, jak i 200 m). Dotarł do finału lekkoatletycznych mistrzostw globu w Paryżu, w którym ostatecznie zajął 7. miejsce^[3][6].

Uczestniczył w rozgrywanych w Atenach igrzyskach olimpijskich. W konkurencji biegu na 100 m zajął 4. miejsce w drugiej rundzie zmagań (uzyskał czas 10,17), natomiast w konkurencji biegu na dwukrotnie dłuższym dystansie zajął w finale 4. miejsce z rezultatem czasowym 20,14^[10]. W trakcie tych igrzysk oświadczył, że po zmaganiach w konkurencji biegu na 200 m zakończy karierę sportową^[11], jednak mimo tej zapowiedzi Namibijczyk brał udział m.in. w Światowym Finale IAAF w Monako^[3].

W swej karierze zdobywał też złote medale mistrzostw NCAA (w 1991 na stadionie, w latach 1991-92 w hali)^[3].

W 2004 objął członkostwo w Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim. W trakcie tego członkostwa przewodniczył Komisji Zawodników, jak również pracował w Komitecie Wykonawczym. Pełnił dodatkowo funkcję członka Komitetu Koordynacyjnego Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie oraz Letnich Igrzysk Olimpijskich Młodzieży w Singapurze. Na ceremonii otwarcia tych drugich igrzysk niósł flagę olimpijską^[12].

• bieg na 100 m – 9,86 (3 lipca 1996, Lozanna)
• bieg na 200 m – 19,68 (1 sierpnia 1996, Atlanta)
• bieg na 400 m – 46,28 (25 marca 1989, Tempe)
• sztafeta 4 × 100 m – 38,24 (26 sierpnia 1997, Berlin)

Halowe

• bieg na 60 m – 6,51 (12 marca 1993, Toronto)
• bieg na 200 m – 19,92 (18 lutego 1996, Liévin)
• sztafeta 4 × 400 m – 3:04,89 (14 marca 1992, Indianapolis)

Źródło: ^[3]

Jego imieniem nazwano jedną z ulic w jego rodzinnym mieście Windhuk^[13][14].

• Frankie Fredericks, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2020-03-26]  (ang.).
• Wyniki olimpijskie zawodnika w serwisie sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-15)].