Frank Robinson

Robinson studiował na Xavier University, gdzie występował w baseballowej drużynie uniwersyteckiej Xavier Musketeers^[2]. W 1953 roku podpisał kontrakt jako wolny agent z Cincinnati Reds i początkowo występował w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Columbia Reds i Tulsa Oilers^[3][4].

W MLB zadebiutował 17 kwietnia 1956 w meczu przeciwko St. Louis Cardinals^[5][6]. W sezonie 1956 zdobył 38 home runów co było 2. wynikiem w lidze, wystąpił po raz pierwszy w Meczu Gwiazd i został wybrany najlepszym debiutantem^[5][7]. W 1961 roku został wybrany MVP National League i wystąpił w World Series, w których Reds ulegli New York Yankees w pięciu meczach^[5][8].

W grudniu 1965 roku w ramach wymiany przeszedł do Baltimore Orioles^[3]. W sezonie 1966 zwyciężył American League w klasyfikacji pod względem zdobytych home runów (49) i runów (122), zaliczonych RBI (122), średniej uderzeń (0,316), on-base percentage (0,410), slugging percentage (0,637) i po raz drugi w karierze wybrano go najbardziej wartościowym zawodnikiem^[5][9]. W tym samym roku wystąpił w World Series, w których Orioles pokonali Los Angeles Dodgers w czterech meczach i został wybrany World Series MVP^[10]. Będąc zawodnikiem Orioles w finałach wystąpił jeszcze trzykrotnie (w 1969 przegrana z New York Mets 1–4, w 1970 roku wygrana z Cincinnati Reds 4–1, w 1971 roku przegrana z Pittsburgh Pirates 3–4)^[11][12][13]. W grudniu 1971 roku przeszedł do Los Angeles Dodgers, w którym grał przez sezon^[3][5]. Występował jeszcze w California Angels i Cleveland Indians^[5].

Po zakończeniu kariery był między innymi menadżerem kilku klubów MLB^[14]. W 1982 roku został wybrany do Galerii Sław Baseballu^[15].