Formuła 1 Sezon 1964

Mistrzem został John Surtees, lecz to kto zdobędzie mistrzostwo rozegrało się dopiero 27 października w Meksyku. Przed wyścigiem szanse na tytuł zachowywało trzech Brytyjczyków, a sytuacja przedstawiała się następująco:

Pierwszy z rywalizacji wypadł lider klasyfikacji Graham Hill. Były mistrz świata zaliczył kolizję z kierowcą Ferrari – Włochem Lorenzo Bandinim, za sprawą tej kolizji Hill spadł na koniec stawki. Na ostatnim okrążeniu awaria silnika dopadła wciąż jeszcze aktualnego mistrza – Jima Clarka, który ostatecznie został sklasyfikowany na 5 miejscu. Sprawca kolizji z Hillem natomiast po raz kolejny dał o sobie znać gdy znajdując się na drugim miejscu w wyścigu dał się wyprzedzić koledze z zespołu, aktualnemu wiceliderowi klasyfikacji – Johnowi Surteesowi, któremu 6 punktów za drugie miejsce dało mistrzostwo świata. Po tym sezonie w wieku 47 lat swoją karierę zakończył Francuz Maurice Trintignant, który w F1 uczestniczył nieprzerwanie przez 15 sezonów. Słaby debiut w gronie F1 zaliczył zespół Hondy, której barwy trzykrotnie reprezentował Ronnie Bucknum, żadnego z trzech wyścigów nie ukończył.

Punktacja:
Wyścig: 9-6-4-3-2-1 (sześć pierwszych pozycji)
Do klasyfikacji zaliczano 6 najlepszych wyników. W nawiasach podano łączną liczbę punktów.

Poz.	Kierowca	MCO	NED	BEL	FRA	GBR	DEU	AUT	ITA	USA	MEX	Pkt.
1	John Surtees	NU	2	NU	NU	3	1	NU	1	2	2	40
2	Graham Hill	1	4	(5†)	2	2	2	NU	NU	1	11	39 (41)
3	Jim Clark	4†	1	1	NU	1	NU	NU	NU	7‡	5†	32
4	Lorenzo Bandini	10†	NU	NU	9	5	3	1	3	NU	3	23
5	Richie Ginther	2	11	4	5	8	7	2	4	4	8	23
6	Dan Gurney	NU	NU	6†	1	13	10	NU	10	NU	1	19
7	Bruce McLaren	NU	7	2	6	NU	NU	NU	2	NU	7	13
8	Jack Brabham	NU	NU	3	3	4	12†	9	14†	NU	NU	11
=	Peter Arundell	3	3	9†	4	K	–	–	–	–	–	11
10	Jo Siffert	8	13	NU	NU	11	4	NU	7	3	NU	7
11	Bob Anderson	7†	6	NW	12	7	NU	3	11	–	–	5
12	Mike Spence	–	–	–	–	9	8	NU	6	7‡	4	4
=	Tony Maggs	WD	NW	NW	–	NU	6	4	WD	–	–	4
14	Innes Ireland	NW	–	10	NU	10	NP	5	5	NU	12	4
15	Jo Bonnier	5	9	NU	–	NU	NU	6	12	NU	NU	3
16	Chris Amon	NZ	5	NU	10	NU	11†	NU	WD	NU	NU	2
=	Maurice Trintignant	NU	–	WD	11	NZ	5†	NP	NU	–	–	2
=	Walt Hansgen	–	–	–	–	–	–	–	–	5	–	2
19	Phil Hill	9†	8	NU	7	6	NU	NU	–	NU	9†	1
=	Trevor Taylor	NU	–	7	NU	NU	NP	NU	NZ	6	NU	1
=	Mike Hailwood	6	12†	WD	8	NU	NU	8	NU	8†	NU	1
=	Pedro Rodríguez	–	–	–	–	–	–	–	–	–	6	1
–	Giancarlo Baghetti	WD	10	8	–	12	NU	7	8	–	–	0
–	Gerhard Mitter	–	–	–	–	–	9	–	–	–	–	0
–	Ludovico Scarfiotti	–	–	–	–	–	–	–	9	–	–	0
–	Moisés Solana	–	–	–	–	–	–	–	–	–	10	0
–	Peter Revson	NZ	–	DK	NW	NU	14†	–	13	–	–	0
–	Ronnie Bucknum	–	–	WD	–	–	13†	–	NU	NU	–	0
–	Hap Sharp	–	–	–	–	–	–	–	–	NU	13	0
–	John Taylor	–	–	–	–	14	–	–	NP	–	–	0
–	Carel Godin de Beaufort	–	NU	–	–	–	NZ	–	–	–	–	0
–	André Pilette	WD	–	NU	–	–	NZ	–	NP	–	–	0
–	Ian Raby	–	–	–	–	NU	–	–	NZ	–	–	0
–	Frank Gardner	–	–	–	–	NU	–	–	–	–	–	0
–	Edgar Barth	–	–	–	–	–	NU	–	–	–	–	0
–	Jochen Rindt	–	–	–	–	–	NP	NU	–	–	–	0
–	Mário de Araújo Cabral	–	–	–	–	–	–	–	NU	–	–	0
–	Bernard Collomb	NZ	–	–	–	–	–	–	–	–	–	0
–	John Love	–	–	–	–	–	–	–	NZ	–	–	0
–	Giacomo Russo	–	–	–	–	–	–	–	NZ	–	–	0
–	Richard Attwood	–	–	–	–	NW	WD	–	–	–	–	0
–	Jean-Claude Rudaz	–	–	–	–	–	–	–	NW	–	–	0

‡ – Bolid współdzielony.

Punktacja:
Wyścig: 9-6-4-3-2-1 (sześć pierwszych pozycji)
Do klasyfikacji zaliczano 6 najlepszych wyników
Tylko jeden, najwyżej uplasowany kierowca danego konstruktora, zdobywał dla niego punkty

Poz.	Konstruktor	MON	NED	BEL	FRA	GBR	GER	AUT	ITA	USA	MEX	Pkt.
1	Ferrari	10	2	NU	9	(3)	1	1	1	2	2	45 (49)
2	BRM	1	(4)	(4)	2	2	2	2	(4)	1	8	42 (51)
3	Lotus-Climax	3	1	1	4	1	8	NU	(6)	(5)	4	37 (40)
4	Brabham-Climax	7	6	3	1	4	10	3	10	NU	1	30
5	Cooper-Climax	5	7	2	6	6	NU	NU	2	NU	7	16
6	Brabham-BRM		9		NU	11	4	NU	7	3	13	7
7	BRP-BRM	NU		7	NU	10		5	5	6	12	5
8	Lotus-BRM	6	5	NU	8	NU	11	8	13	8	NU	3
–	Honda						13		NU	NU		0
–	Scirocco-Climax	WD		NU			NZ					0
–	Porsche		NU				NW					0
–	Brabham-Ford					NU						0
–	Derrington-Francis-ATS								NU			0
Poz.	Konstruktor	MON	NED	BEL	FRA	GBR	GER	AUT	ITA	USA	MEX	Pkt.