Finish What we Started Tour

Na początku 2005 perkusista Sean Kinney został inicjatorem charytatywnego koncertu Alice in Chains na rzecz ofiar Tsunami z 2004^[1]. Odbył się on w Premier Nightclub w Seattle. Lokalna rozgłośnia radiowa KISW zajęła się organizacją i reklamą przedsięwzięcia^[1]. Bilety zostały wyprzedane w krótkim odstępie czasu. Na scenie po raz pierwszy od dłuższego czasu zagrali wspólnie Jerry Cantrell, Mike Inez i Sean Kinney^[1]. W charakterze gościnnym z zespołem wystąpili: Ann Wilson, Maynard James Keenan, Patrick Lachman i Wes Scantlin^[1]. Na zakończenie koncertu wszyscy wspólnie zaśpiewali w utworze „Rooster”, którego wykonanie dziennik „Seattle Post-Intelligencer” określił jako „niezwykłą wydajność na miarę «We Are the World»”^[1]. Cantrell: „To było naprawdę świetne, aby móc zrobić to w rodzinnym mieście. Nie myśleliśmy o tym, dopóki nie znaleźliśmy się na scenie”^[1]. Podczas koncertu udało się zebrać dochód w wysokości 100 tys. dolarów^[1]. Dziennikarz Jeff Gilbert przyznał: „Wyglądali świetnie. Brzmieli tak potężnie. To było genialne. To był bardzo uzdrawiający moment, kiedy można było zobaczyć ich jak wracają”^[1].

10 marca 2006 zespół wystąpił w Etess Arena dla kanału VH1 Classic w ramach imprezy Decades Rock Live!^[2]. Do składu tymczasowo dołączył Duff McKagan jako gitarzysta rytmiczny, który wyznał: „Ci faceci musieli iść na przód, ponieważ mieli zbyt wiele do zaoferowania rock and rollowemu światu. W erze wytatuowanych muzyków i korporacyjnego rocka, potrzebowaliśmy pieprzonego Alice in Chains”^[2]. Gościnnie na scenie wystąpili: Ann Wilson, Phil Anselmo i William DuVall^[2]. Ten ostatni został nowym wokalistą grupy^[2][3]. Wilson początkowo miała wykonać utwór „Rooster” w duecie z DuVallem, lecz zdecydowała się na oddanie miejsca muzykowi^[4]. „To było świetne, bo dzięki temu zagwarantowało mi to miejsce w programie, kiedy go nadawano, co dało tak naprawdę początek temu prawdziwemu zmartwychwstaniu zespołu”^[2]. Cantrell: „Zagraliśmy z grupą przyjaciół, w tym także z Williamem, ale nie obnosiliśmy się z tym pomysłem (…) Okazało się jednak, że poczuliśmy się z tym dobrze, i że właściwym krokiem będzie dalsza działalność”^[5].

Pierwszy etap tournée, zatytułowany Finish What we Started Tour, objął sześć koncertów w Stanach Zjednoczonych. Został zainaugurowany występem w Moore Theatre, na który zostali zaproszeni specjalni goście, w tym m.in. rodzice Staleya i gitarzysta Kim Thayil^[7]. Obecny na koncercie Jeff Gilbert wyraził pochlebną opinię na temat Williama DuValla, podkreślając „wielką klasę, wdzięk i energię”^[7]. Cantrell entuzjastycznie odniósł się do dalszej części trasy. „Wracamy do tych miejsc, czujemy się naprawdę dobrze, mamy świetny czas, więc chcemy być razem z ludźmi częścią tego”^[8]. Muzyków na scenie w poszczególnych utworach wspomagali m.in. Ann Wilson, Billy Corgan, Chris DeGarmo i Mark Lanegan^[9]. Od maja do lipca zespół po raz pierwszy od 1993 koncertował na kontynencie europejskim, występując m.in. na największych festiwalach muzycznych^[10]. Pod konic lipca muzycy zagrali dwa koncerty w ramach japońskiego UDO Music Festival^[11]. Podczas pojedynczych występów zespół wspomagali w charakterze gościnnym zaproszeni goście, przyjaciele formacji, m.in. Corey Taylor, James Hetfield, Josh Rand, Kyle Sanders, Lars Ulrich, Tim Williams i Sebastian Bach^[9][12].

8 sierpnia wortal Blabbermouth.net poinformował, że grupa we wrześniu wyruszy w ostatni etap trasy, zatytułowany 2006 North American Tour^[13][14]. Przedsprzedaż biletów rozpoczęła się 14 sierpnia za pośrednictwem fanklubu i oficjalnej strony internetowej zespołu^[13].

Trasa składała się z ponad 80 koncertów^[10], w trakcie których zespół spotykał się z entuzjastycznym przyjęciem, zarówno ze strony starszych, jak i nowych fanów^[12].

Setlista była zróżnicowana^[15]. W porównaniu do swoich wcześniejszych koncertów, zespół włączył do programu kompozycje pochodzące z minialbumów Sap i Jar of Flies^[15]. W trakcie trwania ostatniego etapu trasy, grupa prezentowała wydłużoną setlistę, w której znalazły się akustyczne wersje m.in. „Brother”, „Killer is Me”^[16], „Down in a Hole” i „Nutshell”^[17].

Podczas tournée, na żywo zadebiutowały utwory „Grind” (25.09.2006)^[18] i „Don’t Follow” (25.09.2006)^[19].

W roli supportu, podczas pierwszego etapu trasy, występowali: Rye Coalition, Seemless^[23], Shooter Jennings^[24] i Sirens Sister. W Europie koncerty Alice in Chains poprzedzali Bloodsimple^[25], Stone Sour^[9][12] i The Hedrons podczas występu w Londynie 4 lipca^[26][27]. Od lipca do września, rolę supportu podczas pojedynczych koncertów pełniła formacja Modern Day Zero^[28]. Na ostatnim etapie tournée, trwającym od września do listopada, występy otwierał zespół Hurt^[14].

Andy Lye odnosząc się do koncertu w londyńskiej Astorii z 4 lipca, wyraził pochlebną opinię, przyznając, że Alice in Chains zagrali wszystkie swoje klasyczne utwory z „całą pasją i radością”^[26]. Alexander Milas na łamach „Kerrang!” również pozytywnie ocenił występ kwartetu, przyznając mu pięć gwiazdek^[27]. Matt Schwenke recenzując występ zespołu z 11 listopada w Milwaukee napisał: „Nowa trasa koncertowa z udziałem Williama Duvalla na wokalu jest zarówno hołdem dla ich byłego frontmana, jak i retrospekcją ich unikalnego katalogu rocka. Podczas gdy głos Duvalla można było łatwo pomylić z pierwszym słuchaniem Staleya, okazał się on bardziej dynamiczny, ale z mniejszą krzepą. Ogólnie rzecz biorąc, głos Duvalla doskonale pasował do mrocznych melodii i był na tyle inny, aby nadać utworom nowy kontrast”. Autor podkreślił „imponującą harmonię” między Duvallem i Cantrellem w „Brother”, „niesamowitą gitarę” w „Killer is Me”, twórcze rytmy basisty Mike’a Ineza i perkusisty Seana Kinneya w „No Excuses”, oraz chóralnie odśpiewany przez fanów „Got Me Wrong”^[29].

Alice in Chains

• William DuVall – śpiew, gitara rytmiczna, wokal wspierający
• Jerry Cantrell – śpiew, gitara prowadząca, wokal wspierający
• Mike Inez – gitara basowa, wokal wspierający
• Sean Kinney – perkusja

Gościnnie^[9][12]

• Ann Wilson – śpiew w utworze „Rooster” (16 maja i 24 listopada 2006)
• Billy Corgan – śpiew w utworze „Down in a Hole” (18 maja 2006)
• Chester Bennington – śpiew w utworze „Man in the Box” (23 września 2006)
• Chris DeGarmo – gitara w utworach „Junkhead” i „Down in a Hole” (16 maja 2006)
• Corey Taylor – śpiew w utworze „Again” (19 czerwca i 7 października 2006)
• Duff McKagan – gitara rytmiczna w utworach „Man in the Box”, „Them Bones”, „Down in a Hole”, „Dirt”, „Angry Chair” i „Rooster” (16 i 18 maja 2006)
• James Hetfield – śpiew, gitara rytmiczna w utworach „Would?” i „Them Bones” (2 czerwca i 26 listopada 2006)
• Josh Rand – gitara rytmiczna w utworze „Again” (19 czerwca 2006)
• Kim Thayil – gitara w utworze „It Ain’t Like That” (16 maja 2006)
• Kyle Sanders – gitara basowa w utworze „We Die Young” (2 lipca 2006)^[30]
• Lars Ulrich – perkusja w utworze „Man in the Box” (19 czerwca 2006)^[31]
• Mark Lanegan – śpiew w utworze „Rooster” (18 maja 2006)
• Patrick Lachman – śpiew w utworach „Rooster” i „Would?” (18 maja 2006)
• Phil Anselmo – śpiew w utworze „Would?” (10 marca 2006)
• Sebastian Bach – śpiew w utworze „Man in the Box” (23 lipca 2006)
• Tim Williams – śpiew w utworze „We Die Young” (2 lipca 2006)^[30]

• David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
• Kyle Anderson: Accidental Revolution: The Story of Grunge. St. Martin’s Griffin, 2007. ISBN 978-0312358198. (ang.).
• Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).

• Oficjalna strona zespołu (ang.)