Erwin Więckowski
Erwin Emil Juliusz Więckowski (ur. 31 maja 1894 w Wiedniu, zm. 19 grudnia 1975 w Toronto) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, prezydent Poznania, I-wiceprezes Zarządu Okręgu Poznań Związku Legionistów Polskich w 1936 roku[1].
![]() | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | 31 maja 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 19 grudnia 1975 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | 25 Dywizja Piechoty |
Stanowiska | szef sztabu dywizji piechoty |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Życiorys
Erwin Więckowski urodził się 31 maja 1894 roku w Wiedniu, w rodzinie Ferdynanda i Eugenii z Bartschów. Był starszym bratem pułkownika SG Mieczysława Nicefora (1895–1926). W 1912 roku złożył maturę w gimnazjum w Jarosławiu.
W czasie I wojny światowej walczył w 4 pułku piechoty Legionów. We wrześniu 1921, po ukończeniu I Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, przydzielony został do dowództwa 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu na stanowisko szefa sztabu. 14 stycznia 1925 roku został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr 3 w Toruniu na stanowisko I referenta[2]. 23 października tego roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko szefa sztabu[3].
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a4/Erwin_Wi%C4%99ckowski.png/160px-Erwin_Wi%C4%99ckowski.png)
W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego[4]. 31 marca 1927 roku został przeniesiony do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie na stanowisko dowódcy pułku[5]. Obowiązki dowódcy pułku przyjął 13 kwietnia 1927 roku od pułkownika Kazimierza Sawickiego[6]. 12 marca 1929 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do dyspozycji I wiceministra spraw wojskowych i zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[7]. 4 czerwca 1930 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[8][9]. Po zlikwidowaniu stanowiska zastępcy dowódcy okręgu korpusu objął funkcję pomocnika dowódcy OK VII, a następnie pomocnika dowódcy OK VII do spraw uzupełnień[10]. Z dniem 30 września 1934 roku został zwolniony ze stanowiska pomocnika dowódcy OK VII do spraw uzupełnień i przeniesiony w stan nieczynny bez poborów[11][12]. 30 września 1937 roku został przeniesiony w stan spoczynku.
Będąc w stanie nieczynnym został powołany na stanowisko komisarycznego prezydenta Poznania. Pod koniec 1937 roku zrezygnował z tego stanowiska i został dyrektorem finansowym Zakładów im. H. Cegielskiego.
We wrześniu 1939 roku ewakuował się z dyrekcją tych zakładów przez Rumunię do Francji, gdzie pracował w komisji kwalifikacyjnej legii oficerskiej, a potem w administracji Polskich Sił Zbrojnych. Po upadku Francji trafił do Wielkiej Brytanii, gdzie nadal pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji w Wojsku Polskim. 31 grudnia 1942 roku został przeniesiony z Brygady Szkolnej do Dowództwa I Korpusu Pancerno-Motorowego na stanowisko kwatermistrza[13].
W latach 1943–1945 był szefem sztabu I Korpusu Polskiego. Po demobilizacji ukończył Polski Wydział Prawa Uniwersytetu w Oksfordzie, a w roku 1953 przeniósł się z rodziną do Kanady. Po śmierci został na własne życzenie pochowany na cmentarzu parafii św. Wojciecha w Poznaniu. Miał córkę i dwóch synów, jeden z nich - Jerzy pracował w Kanadzie jako inżynier energetyki jądrowej.
Awanse
- chorąży – 5 listopada 1914
- podporucznik – 20 sierpnia 1915
- porucznik – 1 listopada 1916
- podpułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 165. lokatą w korpusie oficerów piechoty
- pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 33. lokatą w korpusie oficerów piechoty
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6027
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)[14]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[15]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1928)[16][17]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 1, 2 i 3 w 1922[18])
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928[19], 11 listopada 1936[20])
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917.
- Rozkazy dzienne 1 Samodzielnej Brygady Strzelców i 1 Dywizji Grenadierów, sygn. R.27. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2017-01-14].
- Piotr Stawecki, Oficerowie dyplomowani Wojska Drugiej Rzeczypospolitej, Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, Wrocław 1997, ISBN 83-04-04390-4.