Edward von Ropp
Edward von Ropp (niem. Eduard Michael Johann Maria Baron von der Ropp; ur. 2 grudnia 1851 w Liksnie k. Dyneburga, zm. 25 lipca 1939 w Poznaniu) – biskup katolicki, ordynariusz w Tyraspolu (1902–1903), biskup wileński (1903–1917), arcybiskup mohylewski (1917–1926).
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 2 grudnia 1851 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 lipca 1939 |
| Miejsce pochówku | bazylika archikatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku |
| Arcybiskup metropolita mohylewski | |
| Okres sprawowania | 1917–1939 |
| Biskup diecezjalny wileński | |
| Okres sprawowania | 1903–1917 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat | 13 lipca 1886 |
| Prezbiterat | 2 sierpnia 1886 |
| Nominacja biskupia | 9 czerwca 1902 |
| Sakra biskupia | 3 listopada 1902 |
 | |
| Odznaczenia | |
  | |
| Data konsekracji | 3 listopada 1902 | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Życiorys
Trzeci z czwórki synów barona Emmericha Juliusa von der Roppa i hrabianki Izabelli Józefy Plater-Zyberk (Isabella von Plater-Syberg), córki Michała Platera-Zyberka, cywilnego wicegubernatora wileńskiego. Po studiach w Petersburgu pracował w administracji państwowej. Wstąpił do seminarium duchownego w Kownie, gdzie przyjął święcenia kapłańskie 20 lipca 1886 r. Proboszcz w Lipawie na Łotwie, kanonik żmudzki. Troszczył się o rozwój szkolnictwa ludowego i działalność charytatywną.
9 czerwca 1902 mianowany biskupem tyraspolskim, sakrę biskupią przyjął 16 listopada 1902 w Petersburgu z rąk abpa Bolesława Hieronima Kłopotowskiego (współkonsekratorzy − Antoni Baranowski i Kazimierz Ruszkiewicz). 9 listopada 1903 mianowany biskupem wileńskim, ingres do katedry wileńskiej odbył 2 grudnia 1903. Za próby rozwiązania konfliktów narodowościowych i popieranie interesów polskich zmuszony został przez władze rosyjskie w 1907 do opuszczenia diecezji i osiedlenia się w Niszczy, w guberni witebskiej. 25 lipca 1917 mianowany arcybiskupem mohylewskim, ingres do katedry w Mohylewie odbył 2 grudnia 1917. Był także administratorem apostolskim diecezji mińskiej w 1917 r. Ostatni pasterz na stolicy metropolitalnej w Mohylewie. Skazany przez władze radzieckie na śmierć. 29 kwietnia 1919 deportowany z terenu ZSRR, rezydował w Lublinie, Warszawie i Poznaniu. W Lublinie pełnił posługę w kościele pw. św. Jozafata przy ul. Zielonej 3, który to kościół − zbudowany przed laty jako prawosławna cerkiew podległa bezpośrednio patriarsze Konstantynopola − został mu użyczony przez biskupa lubelskiego Mariana Leona Fulmana na prokatedrę. W budynkach kościelnych abp Ropp otworzył seminarium duchowne, działające pod nazwą Instytutu Misyjnego[1].
Zmarł 25 lipca 1939 w szpitalu sióstr Elżbietanek w Poznaniu, gdzie przebywał od czasu, gdy w marcu tego roku zachorował na zapalenie płuc[2]. 28 lipca 1939 został pochowany w Kaplicy Szołdrskich w podziemiach archikatedry poznańskiej[3]. W 1983 ciało abpa Edwarda von Roppa przewieziono do Białegostoku i złożono do krypty archikatedry białostockiej[4].
Ordery i odznaczenia
- Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (1927)[5]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 kwietnia 1939)[6]
Przypisy
Bibliografia
- Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Latach 965–1999, Warszawa 2000, ISBN 83-211-1311-7.
- Edward von Ropp [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2013-03-06] (ang.).