Dwór w Radochowie
Dwór w Radochowie – zabytkowy dwór[1] wzniesiony na przełomie XVI i XVII wieku, był przebudowany w XVIII i XX wieku. Remontowany w latach 1964-1965 i 1977-1978, obecnie jest własnością prywatną.
![]() | |
![]() Dwór w Radochowie od południa | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Typ budynku | dwór |
Styl architektoniczny | |
Ukończenie budowy | przełom XVI i XVII w. |
Ważniejsze przebudowy | XVIII i XX w. |
Położenie na mapie gminy Lądek-Zdrój ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego ![]() | |
![]() |
Położenie
Dwór położony jest w Radochowie – wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Lądek-Zdrój[2].
Historia
Renesansowy dwór w Radochowie wzniesiony został na przełomie XVI i XVII wieku jako własność rodziny Pannwitzów, potem należał do Haugwitzów[2]. Przebudowano go w końcu XVIII i na początku XX wieku. W 1945 roku budynek został zniszczony i w kolejnych latach niszczał[2]. W latach 1964-1965 rozpoczęto prace remontowe w trakcie których wykonano nowe stropy i więźbę dachową, a dach pokryto gontem[2]. W latach 1977-1978 rozpoczęto prace adaptacyjne na ośrodek wczasowy, jednak nie zostały one dokończone[2]. Kilka lat później próbowano bez powodzenia urządzić we dworze dom wycieczkowy PTTK[2]. Obecnie obiekt jest własnością prywatną[3].
Architektura
Dwór jest dwuskrzydłowym założeniem, nakrytym równoległymi dachami z bogato zdobionym szczytem wolutowym[2]. Mocno zniszczony dwór jest kryty gontem[2]. Zachowały się sklepienia kolebkowe w parterze, portal renesansowy i kamienne opaski okienne[2]. Na elewacji zachowały się pozostałości dekoracji sgraffitowej[2]. Obok znajduje się baszta, zabudowania gospodarcze i budynek mieszkalny dla służby[2]. Pozostałości malowniczego parku otoczone są resztkami kamiennego muru z bramą[2]. Po drugiej stronie rzeki stoi figura św. Jana Nepomucena z 1732 na gruszkowatym cokole opatrzonym herbem fundatora – hrabiego de Neynaus – i chronostychem[4]. Rzeka w tym miejscu zmieniła koryto w czasie powodzi 1997 i pozostawiła prowadzącą donikąd metalową kładkę nad pustym, starym korytem.
Przypisy
Bibliografia
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 17: Góry Złote. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, ISBN 83-85773-01-0.