Dipara

Głowa ma nadustek pozbawiony ząbka pośrodku przedniej krawędzi. U samic czułki mają szerszy niż dłuższy anellus, buławkę zbudowaną symetrycznie, a pierwszy człon biczyka nie odbiega zbytnio długością od następnego. U samców człony biczyka są szypułkowane lub ich długość nie przekracza półtorakrotności ich szerokości. Tarczka śródplecza ma co najwyżej dwie pary szczecinek tarczkowych. Epicnemia zlane są w duży, sięgający teguli praepectus. Na pozatułowiu samców nucha jest dłuższa niż szeroka. Stylik u samców jest co najmniej dwukrotnie dłuższy niż szeroki, pozbawiony silnego przewężenia przednio-brzusznego, nigdy nie wygięty L-kształtnie. Stylik samic jest zawsze wyprostowany, zwykle krótszy niż półtorakrotność szerokości i charakteryzuje się obecnością co najmniej jednej pary szczecinek na krawędziach boczny^[1].

Biologia i ekologia tych błonkówek są słabo zbadane. Wiadomo, że jeden z gatunków indyjskich jest parazytoidem chrząszczy z rodziny ryjkowcowatych rozwijających się w korzeniach cibory^[1].

Zasięg rodzaju jest kosmopolityczny, słabo poznany^[1]. Spośród opisanych gatunków najwięcej znanych jest z krainy etiopskiej, w tym 14 z Kenii^[2]. 10 gatunków znanych jest z Australii. W krainie palearktycznej stwierdzono 6 gatunków, w tym 3 w Europie^[1].

Takson ten wprowadzony został w 1833 roku przez Francisa Walkera na łamach „Entomological Magazine” jako monotypowy, z D. petiolata jako jedynym gatunkiem^[3].

Do rodzaju tego zalicza się 46 opisanych gatunków^[4]: