Delfo Cabrera
Delfo Cabrera Gómez (ur. 2 kwietnia 1919 w Armstrong, zm. 2 sierpnia 1981 w Buenos Aires[1]) – argentyński lekkoatleta długodystansowiec i maratończyk, mistrz olimpijski z 1948 z Londynu.
.jpg) Delfo Cabrera zwycięża na igrzyskach olimpijskich w Londynie | ||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 2 kwietnia 1919 | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 2 sierpnia 1981 | |||||||||||||||||||||
| Wzrost | 172 cm | |||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
Życiorys
W młodości uprawiał piłkę nożną, ale zainspirowany triumfem Juana Carlosa Zabali na igrzyskach olimpijskich w 1932 w Los Angeles postanowił trenować lekką atletykę. W 1938 przeniósł się do Buenos Aires. W tym samym roku zdobył mistrzostwo Argentyny w biegu na 5000 metrów. W toku swej kariery wywalczył jeszcze 9 tytułów mistrzowskich Argentyny, chociaż żadnego w biegu maratońskim.
Podczas II wojny światowej służył w armii. Poznał tam Juana Peróna. Jako jego przyjaciel działał po wojnie w Partii Justycjalistycznej.
Bieg maratoński podczas igrzysk olimpijskich w 1948 w Londynie miał niezwykle dramatyczny przebieg. Przez niemal cały dystans prowadził Étienne Gailly z Belgii, który jako pierwszy wbiegł na bieżnię stadionu Wembley. Kompletnie wyczerpany upadł, podniósł się, znowu upadł. Został wyprzedzony przez Cabrerę i Toma Richardsa z Wielkiej Brytanii, ale zdołał przekroczyć linię mety na 3. miejscu. Przypominało to dramat Dorando Pietriego 40 lat wcześniej[1].
Cabrera zwyciężył w maratonie na igrzyskach panamerykańskich w 1951 w Buenos Aires[2] oraz w półmaratonie na mistrzostwach Ameryki Południowej w 1952 w Buenos Aires[3], a na igrzyskach olimpijskich w 1952 w Helsinkach zajął 6. miejsce w biegu maratońskim[1]. Zakończył karierę w 1954. Potem był nauczycielem wychowania fizycznego.
Zginął w Buenos Aires w wypadku samochodowym.