Czubacz czerwonodzioby

Długość ciała 89 cm. U samca czerwone narośle u nasady dzioba oraz korale. Upierzenie błyszcząco czarne z białym brzuchem i podogoniem u samca, u samicy zaś kasztanowatym. Poza tym u samicy czubek biało prążkowany, skrzydła z rdzawym plamkowaniem.

Kilka siedlisk w południowo-wschodniej Brazylii na obszarach objętych obecnie ochroną. Występuje głównie w wysokich i wilgotnych nizinnych lasach pierwotnych^[5].

Zwykle obserwowany w parach, żeruje na drzewach i krzewach jagododajnych lub zbiera jagody opadłe na ziemię. Zaniepokojony, wzlatuje na niezbyt wysokie gałęzie. Samiec wydaje głęboki, donośny, huczący głos.

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2000 roku uznaje czubacza czerwonodziobego za gatunek zagrożony (EN – Endangered); wcześniej (od 1994 roku) miał on status gatunku krytycznie zagrożonego (CR – Critically Endangered)^[2]. Dzięki prowadzonemu z powodzeniem programowi reintrodukcji udało się częściowo zrównoważyć postępujący spadek liczebności. Obecnie (2020) liczebność populacji szacuje się na 200–249 osobników, w tym 130–170 osobników dorosłych. Trend całkowitej liczebności populacji uznaje się za spadkowy, choć w niektórych siedliskach może być wzrostowy. Gatunek jest zagrożony przez polowania oraz degradację i utratę siedlisk wskutek wycinki lasów i przekształcania terenów po nich w plantacje i pastwiska^[5].

• Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 1994. ISBN 83-7073-059-0. Brak numerów stron w książce

• Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).