Cieszynianka wiosenna

Występuje w dwu izolowanych od siebie regionach. Główny ośrodek jej występowania obejmuje północno-wschodnie Włochy, Słowenię, Chorwację i południowo-wschodnie Alpy austriackie, drugi, mniejszy występuje w Karpatach Zachodnich. Związane są z nim rozproszone i izolowane stanowiska na przyległym niżu^[6].

W Polsce najliczniej występuje w zachodniej części Pogórza Śląskiego, rzadziej w pozostałej jego części i w Beskidzie Śląskim. Poza tym gatunek ten podawano z rozproszonych stanowisk na przyległych wyżynach (Śląskiej i Lubelskiej), płaskowyżach (Rybnicki i Głubczycki) oraz w dolinie górnej Odry; część z tych stanowisk już nie istnieje^[6].

Pokrój

Żywozielona roślina zielna do 25 cm wysokości^[7]. Tworzy przyziemną rozetkę liści wyrastających z przyziemnego, pełzającego kłącza, które okryte jest czarniawymi, włóknistymi nasadami dawnych liści^[7]; u starszych okazów często jest rozgałęzione^[6]. Wyrastają z niego zwykle 1–2 bezlistne łodygi u nasady z resztkami pochew liściowych^[7].

Liście

Wszystkie odziomkowe, z blaszkami na długich ogonkach, które są na przekroju trójkątne. Blaszka w zarysie jest sercowato okrągława, do 5 cm długa i 6 cm szeroka. Jest dłoniasto złożona z 3–5 odcinków, z których boczne mają dwie łatki na końcu, a środkowy jest trójłatkowy. Brzeg blaszki jest piłkowany lub piłkowano ząbkowany z ząbkami zakończonymi szczecinką^[7].

Kwiaty

Zebrane w pojedynczy baldaszek o skróconych promieniach^[8][7], w efekcie tworzącym główkę, podpartą pięcioma efektownymi podsadkami (bracteae) sprawiającymi wrażenie okwiatu. Podsadki te są żółtawe do zielonych, odwrotnie jajowate, znacznie dłuższe od kwiatostanu, na wierzchołku nierówno karbowane lub piłkowane z ząbkami zakończonymi szczecinką^[7]. Baldaszek składa się z 20–25 drobnych kwiatów. Są wśród nich dwa typy kwiatów. W środku znajdują się liczbowo przeważające, siedzące kwiaty obupłciowe, na obwodzie krótkoszypułkowe kwiaty męskie^[6]. Działki kielicha są wyraźnie widoczne^[8] i zaostrzone – w kwiatach męskich osiągają 0,5 mm długości, w kwiatach obupłciowych do 1 mm^[7]. Płatki korony odwrotnie sercowate, żółte, o długości do 1,5 mm^[6][7], na szczycie wgięte z łatką^[7]. Miodnik w kształcie pierścienia^[7]. Pręcików 5. Zalążnia dolna, dwukomorowa, w każdej z komór z pojedynczym zalążkiem. Szyjki słupka dwie^[8].

Owoce

Rozłupnie do 3 mm długości, rozpadające się na wyraźnie żebrowane w górnej części rozłupki^[6]. Zwieńczone są dwiema odgiętymi szyjkami słupka^[7].

Rozwój

Bylina żyjąca przez ok. kilkanaście lat, hemikryptofit. Kwitnie od marca do maja, owocuje w maju i czerwcu^[6].

Siedlisko

Rośnie w lasach liściastych z rzędu Fagetalia^[7], zwłaszcza w grądach i łęgach, preferuje żyzne i wilgotne gleby wapienne. Jest gatunkiem tolerancyjnym wobec pH podłoża, natomiast rośnie najlepiej przy umiarkowanym ocienieniu^[9]. W obrębie zasięgu rośnie głównie w lasach górskich^[8]. W Polsce występuje tylko w niższych partiach, nie wykraczając (z wyjątkiem kilku stanowisk) poza piętro pogórza. Najwyżej położone jej stanowisko (605 m n.p.m.) znajduje się w Koniakowie^[6].

Genetyka

Liczba chromosomów 2n = 16^[6].

Gatunek należy do rodzaju żankiel Sanicula, w obrębie którego jest blisko spokrewniony z żankielem zwyczajnym S. europaea (cieszynianka jest bliżej z nim spokrewniona niż większość innych gatunków z rodzaju żankiel). Rodzaj Sanicula jest w analizach filogenetycznych dobrze potwierdzony jako takson monofiletyczny tylko w sytuacji, gdy cieszynianka jest do niego włączona. Cieszynianka była wyodrębniana jako osobny, monotypowy rodzaj Hacquetia na podstawie takich cech morfologicznych jak brak kolców na owocach i obecność bardzo okazałych podsadek. Żadna z tych cech nie jest jednak nietypowa dla rodzaju Sanicula – kolce na owocach zanikają w trzech liniach rozwojowych w obrębie tego rodzaju, a silnie rozwinięte podsadki występują także u Sanicula orthacantha i S. hacquetoides. Analizy molekularne wyraźnie potwierdzają zagnieżdżenie tego gatunku w rodzaju Sanicula^[10].

Nazwa łacińska tradycyjnie stosowana do końca XX wieku pochodzi od nazwiska podróżnika i przyrodnika Baltazara Hacqueta. Pierwsza nazwa polska (hacquetia lub hakwetia) była zwykłym spolszczeniem nazwy łacińskiej. Później spopularyzowana nazwa polska łączy się z popularną na Śląsku Cieszyńskim legendą, że nasiona cieszynianki przyniósł tu w czasie wojny trzydziestoletniej szwedzki żołnierz: ciężko ranny, przed śmiercią prosił, by woreczek z ziemią, który mu zawiesiła u szyi matka, wysypać na jego grobie. Pierwsze rośliny nowego gatunku miały zakwitnąć właśnie na jego mogile. W rzeczywistości polską nazwę – cieszynianka wiosenna – zaproponował dla tego gatunku dopiero w 1924 r. profesor cieszyńskiej Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego Kazimierz Simm – dla zaznaczenia, że w okolicach Cieszyna ten gatunek rośliny występuje w Polsce najliczniej^{[potrzebny przypis]}.

W Polsce podlega ścisłej ochronie prawnej. W celu ochrony populacji tego gatunku stworzono w Cieszynie rezerwaty przyrody „Lasek Miejski nad Puńcówką” i „Lasek Miejski nad Olzą”. Poza tym w Cieszynie cieszyniankę spotkać można w rezerwacie „Kopce”. Chroni się ją także w Skoczowie – w rezerwacie „Skarpa wiślicka” i w Zamarskach na terenie lasu „Lutnia”. Najbardziej na wschód wysunięte, wyspowe stanowiska cieszynianki wiosennej, są chronione w rezerwacie „Cieszynianka” w Mogilanach koło Krakowa i w sąsiadującym Radziszowie w rezerwacie „Kozie Kąty”. Jej obecność stwierdzona została również w województwie lubelskim, w okolicy Świdnika i Krasnegostawu, w rezerwacie przyrody „Wodny Dół”.

Roślina umieszczona na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski (2006) w grupie gatunków narażonych na wyginięcie na izolowanych stanowiskach, poza głównym obszarem występowania (kategoria zagrożenia [V])^[11]. W wydaniu z 2016 roku uznana została za gatunek bliski zagrożenia (NT)^[12].

Bywa uprawiana jako roślina ozdobna, przeważnie w ogrodach skalnych^[13] i o charakterze leśnym^[8]. Powinna mieć przepuszczalne, żwirowate podłoże na częściowo zacienionym stanowisku. Nie można dopuścić do zasuszenia gleby; podłoże musi być stale wilgotne, w czasie całego okresu wegetacji należy podlewać, jeśli nie ma deszczu^[13]. Rozmnaża się przez wysiew nasion zaraz po ich dojrzeniu lub przez podział roślin, którego należy dokonać pod koniec zimy, przed pojawieniem się pąków kwiatowych^[13].

Od 1997 r. Związek Komunalny Ziemi Cieszyńskiej osoby szczególnie zasłużone dla tutejszych gmin i lokalnej społeczności honoruje Laurami Ziemi Cieszyńskiej: „Srebrną Cieszynianką” oraz „Złotą Cieszynianką” (od 2001 r. – „Honorową Złotą Cieszynianką”). Laury te mają charakter statuetek przedstawiających kwiatostan cieszynianki, wykonanych według projektu cieszyńskiego plastyka Henryka Jasińskiego, który zaprojektował przestrzenny model statuetki oraz jej graficzny wizerunek.