Ciemiernik korsykański

Istnieje spore zamieszanie w nazewnictwie tej rośliny. Została ona przez różnych autorów zaklasyfikowana do różnych gatunków, również w języku polskim posiada różne nazwy. Wszystko to są jednak synonimy tej samej rośliny^[3]:

• Helleborus argutifolius Viviani
• Helleborus corsicus Mabile
• Helleborus corsicus Willd. ex Schlecht.
• Helleborus lividus Aiton (ciemiernik niebieskawy)
• Helleborus lividus sensu Rouy & Foucaud in Rouy

Łodyga

Wzniesiona, sztywna, rozgałęziona, dość gruba, o wysokości do 60 cm. Pod ciężarem kwiatów i liści łukowato zgina się.

Liście

Zimozielone, trzylistkowe, o eliptycznych, ostro zakończonych listkach z ostro ząbkowanymi brzegami^[4]. Są ciemnoniebieskozielone, błyszczące i skórzaste.

Kwiaty

Żółtozielone lub jasnozielone zebrane w 20–30-kwiatowe kwiatostany. Kwiaty składają się z 5 szerokich, kubkowatych płatków, 5 słupków i licznych pręcików.

• Bylina. Kwitnie bardzo wcześnie; od lutego do kwietnia, jest jednym z najwcześniej zakwitających gatunków ciemiernika^[5]. Zakwita po 3–4 latach od wysiewu nasion. Rośliny uprawiane z nasion nie zachowują cech macierzystej odmiany. Liczba chromosomów 2n = 32^[3].
• Roślina bardzo silnie trująca. Wszystkie części ciemierników są trujące, zawierają helleborynę. Objawami zatrucia są: duszność, niepokój, skurcze i paraliż mięśni, śmierć następuje w wyniku paraliżu mięśni oddechowych^[6]. Sok może spowodować podrażnienia skóry.

Może rosnąć w pełnym słońcu, ale jest rośliną cienioznośną i nadaje się również na półcieniste rabaty. Najlepiej rośnie na wilgotnej i przepuszczalnej glebie, może mieć odczyn obojętny, lekko kwaśny lub lekko zasadowy^[5]. Nie jest w pełni mrozoodporny i na zimę lepiej jest go okryć, przy dużych mrozach może przemarznąć, zwłaszcza, jeśli zima jest bezśnieżna. Jest też wrażliwy na zimne wiatry, w związku z tym należy go uprawiać w miejscu osłoniętym. Najlepiej jest rozmnażać go przez wysiew nasion wprost do gruntu, źle bowiem znosi podział kęp i przesadzanie.