Chlorek amonu

Można go otrzymać w reakcji kwasu solnego i amoniaku^[10]:

HCl + NH
3 → NH
4Cl

Reakcja zachodzi również między gazowymi chlorowodorem i amoniakiem, jednak wymaga obecności choćby niewielkiej ilości pary wodnej^[10].

Chlorek amonu jest produktem ubocznym otrzymywania sody metodą Solvaya^[10]. Inną metodą otrzymywania chlorku amonu jest reakcja siarczanu amonu z chlorkiem sodu^[11]:

(NH
4)
2SO
4 + 2NaCl → 2NH
4Cl + Na
2SO
4

Dobrze rozpuszcza się w wodzie, jego roztwory mają lekko kwasowy odczyn wskutek hydrolizy (pH ok. 5). Krystalizuje w układzie regularnym o sieci przestrzennej typu chlorku cezu, która powyżej ok. 185 °C przechodzi w sieć typu chlorku sodu. Pod wpływem ogrzewania sublimuje, a jego pary ulegają rozkładowi do amoniaku i chlorowodoru (w temperaturze ok. 345 °C dysocjacja ta jest całkowita). W atmosferze zawierającej parę wodną reakcja ta jest odwracalna, nie zachodzi jednak w atmosferze suchej^[10].

• Pary chlorku amonu powstające z chlorowodoru i amoniaku
• 
• 

Chlorek amonu jest najstarszą znaną solą amonową. Po raz pierwszy został otrzymany już w czasach starożytnych (por. historia amoniaku)^{[potrzebny przypis]}. Jest używany jako elektrolit w suchych ogniwach galwanicznych^[11] (ogniwach Leclanchégo). Zjawisko rozkładu termicznego chlorku amonu było wykorzystywane do oczyszczania grotów lutownic oraz do oczyszczania powierzchni metali^{[potrzebny przypis]}. Stosowany jest również jako topnik przy lutowaniu, cynkowaniu i cynowaniu^[12].

Stosuje się go również jako lek wykrztuśny (składnik kropli anyżowych)^[13], dodatek do paszy dla bydła, składnik szamponów, jest stosowany w produktach spożywczych jako środek spulchniający i konserwujący (E510). Wykorzystuje się go także do wyrobu słonej lukrecji (z fiń. salmiakki) i tureckiego pieprzu^{[potrzebny przypis]}.

• CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, ISBN 978-1-4987-5429-3  (ang.).