Chad Dawson

Dawson urodził się 13 lipca 1982 r. w amerykańskim mieście Hartsville w stanie Karolina Południowa. W 1988 r. jego ojciec przeprowadził się wraz z całą rodziną do New Heaven^[1].Dawson boksem zainteresował się w wieku dziesięciu lat, trenując w lokalnej sali bokserskiej Ring One^[2]. Dorastał w biednej, wielodzietnej rodzinie (posiada sześcioro rodzeństwa – czterech braci i dwie siostry)^[3][4]. W latach 1996–2000 był uczniem liceum im. Jamesa Hillhouse’a w New Heaven^[5].Rodzice Dawsona to były bokser kategorii lekkiej Rick Dawson^[6] oraz Wanda Dawson. Jeden z jego braci – Ricky Dawson był zawodowym bokserem walczącym w latach 2010–2011^[7].

W sierpniu 1999 r. był uczestnikiem mistrzostw Stanów Zjednoczonych do lat 19. Rywalem Dawsona o półfinał w kategorii lekkośredniej był Jesse Orta. Dawson zwyciężył na punkty (8:3), awansując do półfinału. W półfinale przegrał przez dyskwalifikację w czwartej rundzie z Rudym Cisnerosem. Dawson, wraz z innym półfinałowym przegranym Noe Martinezem, został sklasyfikowany na trzecim miejscu podium^[8].

W sierpniu 2000 r. został mistrzem Stanów Zjednoczonych w kategorii średniej do lat 19, pokonując w finale Jareda Hidalgo^[9]. W listopadzie tego samego roku reprezentował USA na juniorskich mistrzostwach świata w Budapeszcie. W 1/8 finału pokonał reprezentanta Kazachstanu Bejbuta Szumenowa. Walka została przerwana z powodu zbyt dużej przewagi Amerykanina. W ćwierćfinale rywalem Dawsona był Algierczyk Mohamed Amari. Amerykanin zwyciężył walkowerem, bez walki awansując do półfinału. Dawson przegrał na punkty półfinałowy pojedynek z Sullivanem Barrerą, zdobywcą złotego medalu na tych mistrzostwach. Wraz z innym półfinalistą został sklasyfikowany na trzecim miejscu podium^[10]. Końcowy bilans walk Dawsona na amatorskim ringu to 67 zwycięstw oraz 13 porażek^[11].

Dawson zadebiutował na zawodowym ringu 18 sierpnia 2001 r., pokonując przez techniczny nokaut w 2. rundzie Steve’a Garetta^[12]. W 2001 r. stoczył jeszcze dwa pojedynki. 21 września wygrał przez nokaut w pierwszej rundzie z Antonio Bakerem^[13], a 23 grudnia znokautował również w pierwszej rundzie Jamesa Orso^[14]. 16 lutego 2002 r., w swoim pierwszym pojedynku w 2002, pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie Jeralda Lowe’a. Walka została przerwana na cztery sekundy przed gongiem kończącym rundę^[15]. Dwie kolejne walki Dawson wygrał jednogłośnie na punkty, pokonując Martina Desjardinsa^[16] oraz Chada Sawyera^[17]. Wygrał również trzy kolejne pojedynki w 2002. 18 maja pokonał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie Gary’ego Granta^[18], 3 sierpnia jednogłośnie na punkty Faustino Gonzáleza^[19], a ostatnie zwycięstwo w 2002 odniósł nad Johnem Williamsem, którego pokonał przez techniczny nokaut w czwartej rundzie^[20].

Rok 2003 Dawson rozpoczął od zwycięstwa nad Shannonem Millerem, pokonując go jednogłośnie na punkty^[21]. Następnym rywalem Dawsona w 2003 roku był Amerykanin Willie Lee. Do pojedynku doszło 21 marca a Dawson zwyciężył przez nokaut w trzeciej rundzie^[22]. Dwa kolejne pojedynki Dawson zwyciężył przez techniczny nokaut. 2 maja 2003 r. pokonał Earla Allena^[23] a 1 sierpnia 2003 r. zmierzył się z byłym pretendentem do mistrzostwa świata Brettem Lallym, zwyciężając przez techniczny nokaut w czwartej rundzie^[24]. 31 października 2003 r. pokonał przez poddanie w ósmej rundzie Dumonta Wellivera, zostając młodzieżowym mistrzem świata WBC w kategorii średniej^[25].

27 marca 2004 r. rywalem Dawsona był Amerykanin Aundalen Sloan. Początkowo Dawson zwyciężył jednogłośnie na punkty, wygrywając wszystkie rundy, ale testy antydopingowe wykazały w organizmie Dawsona marihuanę przez co walka została uznana za nieodbytą^[26]. Kolejny pojedynek Dawson stoczył 29 lipca 2004 r., pokonując jednogłośnie na punkty niepokonanego Darnella Wilsona. Była to pierwsza obrona młodzieżowego mistrzostwa świata WBC przez Dawsona^[27]. 10 grudnia 2004 r. rywalem Dawsona był dawny mistrz świata WBA w kategorii lekkośredniej Carl Daniels^[28]. Dawson łatwo sobie poradził z byłym czempionem, trzymając go na dystans ciosami prostymi. Daniels został poddany przez narożnik po siódmej rundzie^[29].

1 kwietnia 2005 r. w obronie młodzieżowego mistrzostwa świata rywalem Dawsona był Efrain Garcia. Amerykanin obronił tytuł po raz trzeci, pokonując Garcię przez poddanie w czwartej rundzie^[30]. 6 sierpnia 2005 r. wygrał swój kolejny pojedynek, pokonując przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie Ronalda Boddiego^[31]. Ostatnią walkę w 2005 r. stoczył 18 listopada, walcząc z Ianem Gardnerem. Dawson kontrolował pojedynek od początkowego gongu, wygrywając prawie wszystkie rundy. Amerykanin zwyciężył przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie, zdobywając pas WBO w kategorii superśredniej. Gardner był w tym pojedynku czterokrotnie liczony^[32].

4 lutego 2006 r. Dawson pokonał jednogłośnie na punkty Jasona Nuglera, zwyciężając na kartach punktowych sędziów wszystkie rundy^[33]. Dokładnie miesiąc później rywalem Amerykanina był Jamie Hearn, którego Dawson pokonał podczas gali w Manchesterze przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie^[34]. Była to pierwsza walka Dawsona poza Stanami Zjednoczonymi. 2 czerwca 2006 r. zmierzył się z notowanym na dziesiątym miejscu na świecie według The Ring, Erikiem Hardingiem. Harding błyskawicznie na początku pierwszej rundy posłał Dawsona na deski, zaskakując niepokonanego rywala. Dawson wstał i kontynuował walkę, którą wygrał bardzo wyraźnie na punkty. W jednej z rund nad prawym okiem Dawsona pojawiło się rozcięcie po przypadkowym zderzeniu głowami. Sędzia jednak uznał, że rozcięcie powstało od zadanego ciosu. W dziewiątej rundzie walka została zastopowana by zatamować krwawienie z nosa Hardinga. Stawką walki było mistrzostwo Ameryki Północnej (NABF) w kategorii półciężkiej^[35]. Jeden z najbardziej prestiżowych magazynów bokserskich – The Ring umieścił Dawsona na dziesiątej pozycji w rankingu najlepszych zawodników wagi półciężkiej w roku 2006^[36]. Również popularny serwis internetowy BoxRec, który prowadzi rankingi umieścił Dawsona w notowaniu, dając mu jedenastą pozycję^[37].

Pod koniec roku 2006 został zatwierdzony jako rywal dla mistrza świata WBC kategorii półciężkiej Tomasza Adamka, zajmując drugą pozycję w rankingu federacji^[38]. Do pojedynku Amerykanin przystępował jako zawodnik niepokonany, mając bilans 22 zwycięstw, w tym 15 przez nokaut. Polak do trzeciej obrony tytułu WBC również przystępował jako zawodnik niepokonany, wygrywając 31 walk, w tym 20 przez nokaut. Do pojedynku doszło 3 lutego 2007 r. w Silver Spurs Arena w Kissimmee na Florydzie. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia Amerykanin wniósł na wagę dokładnie limit kategorii półciężkiej 174 ft. (78,9 kg) a Adamek 173 ft. (78,4 kg)^[39]. Amerykanin pokonał Polaka jednogłośnie na punkty (116-110, 117-109, 118-108)^[40]. Dawson kontrolował pojedynek od pierwszego gongu, zadając więcej celnych ciosów oraz wyprzedzając ciosy Polaka. W siódmej rundzie Adamek był liczony po ciosie na korpus, jednak powtórka z nagrania stacji Showtime pokazała, że Adamek potknął się o prawą nogę Amerykanina przez co stracił równowagę. W dziesiątej rundzie Dawson był liczony po prawym prostym Polaka^[41].

Do pierwszej obrony zdobytego w lutym tytułu, Dawson przystąpił 9 czerwca 2007 r., mając za rywala Meksykanina Jesúsa Ramíreza. Amerykanin obronił tytuł, pokonując rywala przez techniczny nokaut w szóstej rundzie. Walka została przerwana przez sędziego^[42]. Do momentu przerwania pojedynku Dawson wygrał wszystkie rundy na kartach sędziów (50-45, 50-44, 50-44)^[43]. W trzeciej obronie tytułu zmierzył się z Kolumbijczykiem Epifanio Mendozą^[44]. Mendoza przyjął pojedynek z zaledwie dwunastodniowym wyprzedzeniem^[45]. Początkowo bowiem rywalem Dawsona miał być oficjalny pretendent WBC, Adrian Diaconu, lecz doznał on kontuzji ręki podczas sparingu^[46]. Dawson pokonał rywala przez techniczny nokaut w czwartej rundzie. Pod koniec 2007 r. został sklasyfikowany na piątym miejscu według magazynu The Ring^[47] oraz na szóstym według BoxRec w kategorii półciężkiej^[37].

Następnym rywalem Dawsona w obronie mistrzostwa świata WBC był Jamajczyk Glen Johnson, były mistrz świata IBF w kategorii półciężkiej^[48]. Do pojedynku doszło 12 kwietnia 2008 r. w St. Pete Times Forum w Tampie^[49]. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia Dawson wniósł na wagę 173,5 ft. (78,7 kg) a pretendent 172,5 ft. (78,2 kg)^[50]. Amerykanin obronił tytuł, zwyciężając jednogłośnie na punkty (116-112, 116-112, 116-112). Dawson był lepszy w początkowych rundach walki, wykorzystując przewagę szybkości oraz warunków fizycznych. Były mistrz świata przejął inicjatywę w końcowych rundach, ale nie zdołał odrobić strat. Statystyki ciosów również wskazywały na lepszy pojedynek ze strony Amerykanina, który doprowadził do celu 319 z 802 zadanych uderzeń przy 243 celnych Johnsona^[51]. W lipcu 2008 r. Dawson zwakował tytuł WBC, mając w planach walkę z posiadaczem pasa IBF oraz IBO Antonio Tarverem^[52].

Po zwakowaniu tytułu WBC, Dawson zmierzył się z Antonio Tarverem o mistrzowskie pasy IBF oraz IBO w kategorii półciężkiej. Pojedynek odbył się 11 października 2008 r. w Palms Casino Resort (Las Vegas)^[53]. Dawson pokonał 39-letniego rywala jednogłośnie na punkty (118-109, 117-110, 117-110). Pomimo wysokiej wygranej punktowej, walka była wyrównana, a o zapisaniu ją na konto jednego z zawodników decydowała mała przewaga w uderzeniach. W dwunastej rundzie, po uderzeniu z prawej ręki Dawsona, Tarver dotknął rękawicą maty ringu, będąc liczonym przez sędziego^[54].

Do rewanżu doszło 9 maja 2009 r. w Hard Rock Hotel & Casino (Las Vegas)^[55]. Pojedynek początkowo miał się odbyć 14 marca 2009 r. jednak w trakcie przygotowań do pojedynku doznał kontuzji dłoni^[56]. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia w Las Vegas, Dawson oraz Tarver zanotowali dokładnie górny limit kategorii półciężkiej (78,9 kg)^[57]. Transmitowany przez stację HBO pojedynek zakończył się ponownie jednogłośnym zwycięstwem Dawsona (117-111, 117-111, 116-112), który obronił pasy IBF i IBO w kategorii półciężkiej^[58]. Tarver walczył lepiej niż w pierwszym pojedynku, ale nie zdołał nawiązać równej walki z młodszym i szybszym rodakiem^[59]. Przed walką wyraźnym faworytem bukmacherów był Dawson^[60]. Jeszcze tego w maju 2009 r. Dawson zwakował pas IBF, przygotowując się pod rewanżowy pojedynek z Glenem Johnsonem^[61].

7 listopada 2009 r. doszło do rewanżu z Glenem Johnsonem^[62], którego Dawson pokonał w kwietniu 2008 r., zwyciężając jednogłośnie na punkty. Pojedynek odbył się w XL Center, w amerykańskim mieście Hartford^[63]. Federacja WBC, której Dawson był mistrzem w latach 2007–2008 usankcjonowała ten pojedynek jako walkę o tymczasowe mistrzostwo świata WBC w kategorii półciężkiej^[64]. Dawson bronił również w tym pojedynku zdobytego w 2008 r. tytułu IBO^[65]. Podczas oficjalnej ceremonii ważenia Amerykanin wniósł na wagę 175 ft. (79,4 kg), mieszcząc się w limicie kategorii półciężkiej. Johnson zanotował 173, 5 ft. (78,7 kg)^[66]. Rewanżowy pojedynek jednogłośnie na punkty zwyciężył Dawson (115-113, 115-113, 117-111), dominując od pierwszej rundy^[67]. Również statystyki ciosów z tej walki były korzystne dla Dawsona, który doprowadził do celu 79 uderzeń więcej niż rywal^[68].

14 sierpnia 2010 r. zmierzył się z Jeanem Pascalem w pojedynku o mistrzostwo świata WBC w kategorii półciężkiej^[69]. Pojedynek odbył się na terenie obrońcy tytułu w kanadyjskim Bell Centre^[70]. Jean Pascal pokonał niezwyciężonego wcześniej Amerykanina techniczną decyzją w jedenastej rundzie. Kanadyjczyk w początkowych odsłonach zaskakiwał Dawsona, atakując seriami ciosów. W drugiej połowie walki Dawson zaczął odrabiać straty na kartach punktowych, przejmując kontrolę nad pojedynkiem. W jedenastej rundzie po przypadkowym zderzeniu głowami nad lewym okiem Dawsona powstało głębokie rozcięcie, które uniemożliwiło mu dalsze kontynuowanie pojedynku. Po podliczeniu kart punktowych sędziów Pascal zwyciężył techniczną decyzją, broniąc tytuł^[71]. Do momentu przerwania pojedynku Pascal doprowadził do 114 celnych uderzeń a Dawson 134^[72].

15 października 2011 r.^[73] rywalem Dawsona był najstarszy mistrz świata w historii boksu Bernard Hopkins, posiadacz pasa WBC oraz The Ring w kategorii półciężkiej^[74]. Pojedynek odbył się w Staples Center w Los Angeles^[73]. Walka zakończyła się w drugiej rundzie, kiedy Dawson chwycił rywala w klinczu, a następnie rzucił go na matę ringu. Hopkins doznał kontuzji prawego ramienia i nie zdołał powstać. Sędzia ogłosił kontrowersyjne zwycięstwo Dawsona przez techniczny nokaut w drugiej rundzie^[75]. W grudniu 2011 r. po protestach Hopkinsa wynik walki został zmieniony na nieodbytą, a tytuł został zwrócony Hopkinsowi^[76].

28 kwietnia 2012 r. doszło do pojedynku rewanżowego pomiędzy Dawsonem a Hopkinsem^[77]. Pojedynek odbył się w Boardwalk Hall w Atlantic City^[78]. Decyzją większości (117-111, 114-114, 117-111) na punkty zwyciężył Dawson, zostając najlepszym bokserem w kategorii półciężkiej^[79]. Według komentatorów i ekspertów, Dawson pewnie wygrał w tym pojedynku, zasłużenie pokonując Hopkinsa^[80]. Dawson kończył pojedynek z wieloma rozcięciami na twarzy. W wywiadzie udzielonym po walce dla stacji HBO stwierdził, że Hopkins walczył nieczysto w tym pojedynku, kilka razy atakując głową^[81].

8 września 2012 r. zmierzył się z Andre Wardem^[82]. Pojedynek odbył się w Oracle Arena w Oakland^[83]. Dawson na potrzeby pojedynku zmienił kategorię z półciężkiej na superśrednią, w której Andre Ward posiadał pasy WBA Super i WBC. Dawson przegrał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie^[84]. Ward zdominował Dawsona w tym pojedynku, wygrywając prawie każdą odsłonę. Dawson był liczony przez sędziego w rundzie trzeciej, czwartej oraz dziesiątej. W wywiadzie po walce Dawson stwierdził, że był osłabiony zbijaniem wagi oraz dodał, że wraca do kategorii półciężkiej, w której posiada pas WBC^[85].

8 czerwca 2013 r. w obronie tytułu WBC rywalem Amerykanina był reprezentant Kanady Adonis Stevenson^[86]. Walka odbyła się na terenie rywala, w kanadyjskim Bell Centre^[87]. Dawson niespodziewanie przegrał przez nokaut już w pierwszej rundzie, tracąc pasy WBC i The Ring w kategorii półciężkiej. Stevenson posłał rywala na deski lewym prostym. Dawson wstał, jednak sędzia przerwał pojedynek w obawie o ciężki nokaut^[88]. Prestiżowy magazyn bokserski The Ring wyróżnił pojedynek Dawson vs. Stevenson w kategorii nokaut roku 2013^[89].

4 marca 2017 roku w Barclays Centre w Nowym Jorku przegrał przez TKO w 10 rundzie z Andrzejem Fonfarą (28-4, 17 KO). Do momentu przerwania walki prowadził na kartach punktowych wszystkich sędziów.

Żoną Chada Dawsona jest Crystal Dawson. Poznali się w listopadzie 2001 r. podczas przyjęcia z okazji Dnia Dziękczynienia^[90]. Para pobrała się w sierpniu 2007 r^[91]. Mają trzech synów: Sir-Chancellora, Royal-Championa oraz Prince-Chadwicka^[91].