Bronisław Sałaciński

Sałaciński urodził się w Łodzi jako syn Józefa Sałacińskiego i Doroty z domu Twardowskiej^[2]. Miał siostrę Kazimierę Karpińską z d. Sałacińską (ur. 28 kwietnia 1909)^[3] i brata – Józefa (ur. 11 stycznia 1892)^[4][5]. Uczył się w Gimnazjum Brauna w Łodzi. W 1915 r. uciekł do Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie wstąpił do 4 Pułku Piechoty Legionów Polskich, osiągając stopień kaprala^[6]. Po kryzysie przysięgowym został internowany w obozie internowania w Szczypiornie^[5][6]. Następnie powrócił do Łodzi, gdzie działał w Narodowym Związku Robotniczym i Polskiej Organizacji Wojskowej^[6].

Sałaciński zginął po ataku Polskiej Organizacji Wojskowej na Niemców okupujących dworzec Fabryczny 11 listopada 1918. Około godz. 20 Sałaciński został postrzelony w nogę, a niedługo potem Niemcy zakłuli go bagnetami^[7] na szynach przed dworcem przy ul. Skwerowej (późniejszej ul. Polskiej Organizacji Wojskowej^[6]). Według akt stanu cywilnego Parafii Rzymskokatolickiej Najświętszej Marii Panny w Łodzi, Sałaciński zmarł około godziny 22:00 na Bałutach^[2]. Pochowano go na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej^[7]. Na pogrzebie jego i innych poległych podczas rozbrajania Niemców zebrał się tłum oraz przemawiał burmistrz Leopold Skulski^[5].

• Krzyż Niepodległości^[5].

Postać Bronisława Sałacińskiego została upamiętniona przez łódzką Radę Miejską w 1993 na wniosek Lucjana Muszyńskiego – jednego z radnych. Imieniem Sałacińskiego nazwano plac przed dworcem Łódź Fabryczna^[7]. Jego śmierć upamiętniała tablica wmurowana w ścianę dworca. Po jego przebudowie została przeniesiona do środka budynku^[7][8].