August Ścibor-Rylski

Urodził się w 1840^[1] lub 1841^[a] bądź w 1842^[2] w Orelcu^[3]. Był synem Wincentego Ścibora-Rylskiego (zm. 1885, powstaniec listopadowy^[4], właściciel ziemski majątków Hoczew, Olszanica, Bachlawa i Mokre) i Magdaleny z domu Truskolaskiej (dziedziczka terenów w Zagórzu i Wielopolu)^[2]. Miał brata Franciszka (ur. 1838)^[2].

Przed 1863 był praktykantem gospodarczym^[3]. Brał udział w powstaniu styczniowym^[5][3]. Najpierw służył w oddziale Dionizego Czachowskiego walcząc na Lubelszczyźnie, następnie w oddziale Franciszka Ksawerego Horodyńskiego uczestniczył w wyprawie na Radziwiłłów (zakończonej niepowodzeniem 2 lipca 1863)^[3]. Wyrokiem C.K. Sądu Wojennego w Przemyślu z lipca 1864 został skazany „za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej” na 1 miesiąc więzienia^[6].

Po upadku powstania powrócił do rodzinnego Orelca, którego został właścicielem^[7]. W 1865 został dziedzicem Wielopola (natomiast jego brat Franciszek, także powstaniec, przejął dobra w Zagórzu)^[1][2]. W tym roku wybudował murowany dwór w Wielopolu na miejscu poprzedniego, drewnianego^[1][2].

8 lutego 1865 w Zagórzu ożenił się z Ludmiłą Leszczyńską (ur. w Hulskiem, córka właścicieli Łobozwi, Leopolda i Malwiny; członkowie jej rodziny także brali udział w powstaniu styczniowym)^[8][1][2][9]. Ich dziećmi byli: Maria (ur. 1866, od 1884 żona Zygmunta Sas Jasińskiego^[8]), Edmund (1867–1914, urzędnik, kapitan C.K. Armii poległy w I wojnie światowej^[10])^[11][12], Kazimiera (1869–1871), Witold (1871–1926, oficer wojskowy)^[1][2], Olga (1873–1898^[13]), Stanisław (1875-1916^[14], kapitan C.K. Armii poległy w I wojnie światowej^[15]), Józef Stefan wzgl. Stefan Józef (ur. 1877)^[16][17][18], Zofia (ur. 1883, od 1902 zamężna z Aleksandrem Sahankiem, synem Adolfa)^[19][b]. W latach 80. Ścibor–Rylscy zbyli majątek w Wielopolu i rodzina wyprowadziła się do Lwowa, gdzie do szkół chodziły dzieci Rylskich^[2].

Później August Ścibor-Rylski osiadł w Sanoku, gdzie uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1891 został uznany przynależnym do gminy Sanok^[20]. Od lat 90. do końca życia był agentem (ajentem) Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie^[21][3]. Był członkiem Rady c. k. powiatu liskiego, wybierany z grupy wielkich posiadłości w kadencjach od około 1874 do około 1877 (pełnił funkcję członka wydziału powiatowego)^[22][23][24], od około 1881 do około 1884 (członek wydziału)^[25][26][27], od około 1884 do około 1887 (zastępca członka wydziału)^[28][29][30]. Pełnił funkcję detaksatora oddziału okręgowego Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Lisku^{[31][32][33][34][35][36]}. Był zastępcą członka (1871)^[37], członkiem C.K. Powiatowej Komisji Szacunkowej w Sanoku^[38][39][40], oraz w Lisku (1882)^[41]. Od 1888 był szacownikiem dóbr dla okręgu C.K. Sądu Obwodowego w Sanoku^[42]. Następnie od około 1900 był ocenicielem dóbr dla okręgu C.K. Sądu Powiatowego w Sanoku^[43][44][45]. W 1895 został sędzią przysięgłym I kadencji przy trybunale tegoż sądu^[46]. Od około 1901 był asesorem ze stanu kupieckiego do senatu dla spraw handlowych przy C.K. Sądzie Obwodowym w Sanoku^[44][45]. Pod koniec XIX wieku był inicjatorem i założycielem parku miejskiego, w którym samodzielnie sadził drzewa^[3], a 25 sierpnia 1900 oprowadzał po parku lustrującego teren Namiestnika Galicji Leona Pinińskiego^[47]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” od 1892 do 1894^[48][49], w którym pełnił funkcję członka wydziału^[50], zasiadał w komisji budowlanej^[51]. Był członkiem zwyczajnym Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego^[52].

August Ścibor–Rylski zamieszkiwał w Posadzie Sanockiej pod adresem numeru konskrypcyjnego 24^[9]. Tam zmarł na serce 21 listopada 1902 w wieku 61 lat^[11][3]. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 24 listopada 1902 po pogrzebie pod przewodnictwem sanockiego proboszcza ks. Bronisława Stasickiego^{[9][11][53][54][1]}. Obok została pochowana jego córka, Olga Ścibor–Rylska^[55][c]. Oba nagrobki zostały uznane za obiekty zabytkowe i podlegają ochronie prawnej^[56][57].