Artur Bodnar
- Artykuł
- Dyskusja
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 4 sierpnia 1929 |
Data śmierci | 19 lipca 1989 |
profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: teoria polityki | |
Profesura | 1977 |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia | |
Odznaczenia | |
![]() |
Artur Bodnar (ur. 4 sierpnia 1929 w Rogóźnie[1], zm. 19 lipca[potrzebny przypis] 1989[2]) – politolog, działacz państwowy.
Od 1948 r. należał do PZPR[1]. W 1954 r. ukończył Leningradzki Instytut Planowania. W latach 1958–1961 był ekspertem w Sekretariacie RWPG w Moskwie[potrzebny przypis]. W 1977 r. uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych[3] i objął stanowisko profesora na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1972 r. był członkiem Komitetu Nauk Politycznych Polskiej Akademii Nauk, a w latach 1978–1980 jego wiceprzewodniczącym[potrzebny przypis]. W latach 1979–1982 był prezesem Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych[4]. W 1969 r. został wicedyrektorem, a w 1972 r. dyrektorem Centralnego Ośrodka Metodycznego Studiów Nauk Politycznych (COM SNP). Funkcję tę pełnił do 1988 r.[5] Miał duży wpływ na działalność Instytutu Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, (był jego dyrektorem w latach 1975–1981[6]), w efekcie czego od początku lat 70. COM SNP i INP intensywnie współpracowały. W latach 1976–1989 był redaktorem naczelnym Studiów Nauk Politycznych[7].
Uczestniczył w rozmowach w Magdalence. Jako reprezentant strony rządowo-koalicyjnej był uczestnikiem obrad Okrągłego Stołu w zespole ds. reform politycznych[8].
Wykształcił wielu naukowców[9]. Jego uczniami byli m.in. późniejsi profesorowie: Zbigniew Olesiński, Jerzy Gieorgica i Jerzy Sielski[3].
Był autorem wielu książek z dziedziny polityki gospodarczej i politologii, m.in.[10]:
Jego prace wykazywane były w latach 80. jako literatura do nauczania marksizmu na polskich uczelniach[11].
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].