Antoni Tajduś

Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Władysława Orkana w Limanowej. Ukończył studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie ze specjalnością budowa zakładów górniczych. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1977^[1]. Habilitował się w zakresie nauk technicznych na AGH w 1990 w oparciu o rozprawę pt. Utrzymywanie wyrobisk korytarzowych w świetle wpływu czasu na naprężenia, odkształcenia i strefy zniszczenia w górotworze. W 1998 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych^[2].

Od 1973 zatrudniony na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Zajmował stanowiska asystenta (1973–1978), adiunkta (1978–1990), profesora nadzwyczajnego (1990–2003), a w 2003 został profesorem zwyczajnym^[1]. W 2005 został wybrany na rektora tej uczelni^[1], funkcję tę pełnił przez dwie kadencje do 2012.

Specjalizuje się w mechanice skał i gruntów, budownictwie podziemnym, zastosowaniu metod numerycznych w mechanice skał i gruntów oraz w energetyce^[2][3]. Opracował dziewięć patentów (z czego cztery zostały wdrożone) oraz około 250 prac naukowo-badawczych i ekspertyz. Ponadto był współwykonawcą 15 grantów, z czego kierował pięcioma^[3]. W trakcie swojej pracy naukowej wypromował dziewięciu doktorów, recenzował również kilkanaście przewodów doktorskich i habilitacyjnych^[3].

Powoływany w skład rad nadzorczych przedsiębiorstw branży energetycznej i górniczej^[1]. W latach 2008–2015 był przewodniczącym rady nadzorczej koncernu energetycznego Tauron^[4][5].

Jest ojcem Krzysztofa Tajdusia^[6].

Antoni Tajduś uzyskiwał członkostwo w różnych organizacjach i instytucjach naukowych oraz gremiach doradczych, takich jak^[1][2][3]:

• Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów (przewodniczący w kadencji 2013–2016)^[7],
• Konferencja Rektorów Akademickich Szkół Polskich (członek prezydium),
• Komitet Górnictwa Polskiej Akademii Nauk (przewodniczący),
• Sekcja Mechaniki Górotworu Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk,
• Sekcja Górnictwa i Energetyki Polskiej Akademii Umiejętności (wiceprzewodniczący),
• Komisja Nauk Technicznych Polskiej Akademii Umiejętności,
• Rada Narodowego Centrum Badań i Rozwoju (2012–2013)^[8][9],
• Rada naukowa Instytutu Mechaniki Górotworu PAN w Krakowie,
• Komitet sterujący dla przygotowania zagospodarowania Legnickiego Zagłębia Górniczo-Energetycznego Węgla Brunatnego (przewodniczący),
• Małopolsko-Podkarpacki Klaster Czystych Energii (założyciel),
• Rada Górnicza powołana przez Ministra Środowiska (zastępca przewodniczącego),
• Społeczna Rada ds. Narodowego Programu Redukcji Emisji powołana przez ministra gospodarki,
• Zespół ekspertów ds. bezpieczeństwa pracy w górnictwie (1997–2003)
• Zespół ekspertów ds. restrukturyzacji górnictwa węgla kamiennego (1997–2001),
• Komisja ds. Tąpań, Obudowy i Kierowania Stropem w Podziemnych Zakładach Górniczych przy Wyższym Urzędzie Górniczym,
• Komisja Bezpieczeństwa Pracy w Górnictwie przy Wyższym Urzędzie Górniczym,
• Międzynarodowe Towarzystwo Mechaniki Skał,
• Rada Akademicko-Gospodarczego Stowarzyszenia Hutnictwa (przewodniczący),
• Rada ds. Edukacji i Badań Naukowych powołanej przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,
• Polski Komitet Geotechniki,
• Stowarzyszenie Polskie Forum Akademicko-Gospodarcze,
• Rada naukowa Stowarzyszenia Wspólnota Polska,
• Akademia Inżynierska w Polsce^[10].

W 2011, za wybitne zasługi w pracy naukowo-badawczej, za osiągnięcia w działalności dydaktycznej i społecznej, został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[11]. W 1996 został wyróżniony Złotym Krzyżem Zasługi^[12].

Otrzymał także złotą odznakę honorową „Zasłużony dla górnictwa”, wyróżnienie „Małopolanin Roku 2009”, Małopolską Nagrodę Gospodarczą oraz Naukowego Oskara za działalność naukową i organizacyjno-menedżerską. Uhonorowany tytułami doktora honoris causa Donbaskiego Instytutu Górniczo-Metalurgicznego na Ukrainie (2002), Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach (2013)^[13] oraz tytułem profesora honorowego Narodowego Uniwersytetu Górniczego w Dniepropetrowsku^[3]. Przez Politechnikę Śląską został uhonorowany dwukrotnie w 2010 tytułem profesora honorowego^[3], a następnie w 2015 tytułem doktora honoris causa^[14]. Godność doktora honoris causa nadały mu również Uniwersytet w Miszkolcu (2013), Politechnika Lubelska (2016) oraz Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie (2017)^[15].

• Prof. dr hab. inż. Antoni Tajduś. agh.edu.pl. [dostęp 2015-03-31].