Antoni Buckiewicz
Antoni Buckiewicz (ur. 24 maja 1887 w majątku Bednarówka na Podolu, zm. 26 maja 1954) – pułkownik pilot inżynier Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
pułkownik pilot | |
Data i miejsce urodzenia | 24 maja 1887 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 26 maja 1954 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska | dowódca pułku lotniczego |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Życiorys
Urodził się w rodzinie Bolesława i Ksawery z Dunin-Sulgustowskich. W Kamieńcu ukończył gimnazjum klasyczne. Studiował w Belgii w Glons-Liège, a po ich ukończeniu uzyskał dyplom inżyniera technologa. 5 września 1907 powrócił w rodzinne strony, gdzie przez rok służył w Grodzieńskim Gwardyjskim Pułku Huzarów. W 1908 zdał egzamin i otrzymał awans na stopień chorążego[1].
28 lipca 1914 otrzymał powołanie do służby wojskowej podczas której początkowo pełnił służbę w sztabie gen. Zielińskiego, a następnie na własną prośbę 20 sierpnia został przeniesiony celem dalszego pełnienia służby w 4 Pułku Huzarów Marianopolskich, w którym pełnił stanowisko dowódcy plutonu i z którym walczył na Froncie Wschodnio-Pruskim. Za męstwo i odwagę został odznaczony m.in. Orderem św. Anny IV klasy, Orderem św. Stanisława III klasy oraz otrzymał awans na stopień podporucznika[1].
5 października 1915 otrzymał przeniesienie do 7 korpuśnego oddziału lotniczego w którym pełnił obowiązki na stanowisku obserwatora. W Sewastopolu uczęszczał do Szkoły Pilotów, a po jej ukończeniu w dniu 22 grudnia 1917 uzyskał dyplom pilota wojskowego[1]. Podczas Ofensywy Kiereńskiego pełnił służbę w 2 Oddziale Lotniczym, a później w 3 Syberyjskim Oddziale Lotniczym[1]. Był inicjatorem działań mających na celu zorganizowanie polskiej eskadry lotniczej, jednak zamierzenia te zostały udaremnione przez podejście wojsk niemieckich pod Kijów. 20 grudnia 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, do I Lotniczego Baonu Uzupełnień stacjonującego w Warszawie[2].
15 stycznia 1919 otrzymał skierowanie do 11 eskadry wywiadowczej na stanowisko pilota, a podczas wojny polsko-bolszewickiej od lutego 1919 dowodził eskadrą. Z eskadrą wyruszył w kwietniu na Front Litewsko-Białoruski, a w sierpniu na Front Mazowiecki. Wykorzystał swoje doświadczenie oraz umiejętności i opracował instrukcję „Służba lotnicza w polu”, która normowała zasady działania eskadr oraz była zalążkiem regulaminu działania lotnictwa[2]. 13 stycznia 1920 objął dowództwo IV Grupy Lotniczej na Froncie Pomorskim. Od marca 1920 dowódca I Grupy Lotnictwa Wielkopolskiego oraz jednocześnie szef Lotnictwa Frontu Południowego[2]. Podczas bitwy warszawskiej w sierpniu 1920 roku został szefem lotnictwa 5 Armii. 20 października 1920 otrzymał awans na stopień podpułkownika[2].
22 listopada 1921 został wyznaczony na komendanta Oficerskiej Szkoły Obserwatorów Lotniczych w Toruniu[2]. W 1921 stanął na czele I dywizjonu wchodzącego w skład 1 pułku lotniczego w Warszawie. Od 11 marca 1922 roku do maja 1926 dowodził 1 pułkiem lotniczym[3], a następnie przekazał obowiązki dowódcy płk. pil. Janowi Sendorkowi[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[4].
31 marca 1924 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 2. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[5][2]. Z dniem 1 marca 1925 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy pułku[6]. Z dniem 29 lutego 1928 roku został przeniesiony w stan spoczynku w następstwie „stwierdzonej przez komisję superrewizyjną utraty zdolności fizycznej” i jednocześnie uzyskania prawa do pełnego uposażenia emerytalnego[7]. Mieszkał w Warszawie[8]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[9].
We wrześniu 1939 jako ochotnik zgłosił się do służby w lotnictwie. Przez Rumunię przedostał się do Francji, gdzie został przydzielony do sztabu gen. Władysława Sikorskiego[2]. W czasie II wojny światowej służył jako pilot w Royal Air Force, jednak nie przydzielono mu dowództwa nad żadną jednostką bojową. Posiadał numer służbowy RAF P-1050[10]. Po wojnie wyemigrował do Kanady. Pracował na własnej farmie, a następnie mieszkał w Ottawie i Montrealu[2]. Zmarł 26 maja 1954. Został pochowany na Cmentarzu Weteranów National Field of Honour w Pointe-Claire[11][12].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[13] nr 8084 (14 września 1922)[2]
- Medal Lotniczy[14]
- Złoty Krzyż Zasługi (28 września 1925)[15]
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[16]
- Polowa Odznaka Pilota nr 76 (11 listopada 1928 roku[17]
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
- Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie)
- Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)
- Odznaka Pilota (Francja)[2]
- Odznaka Pilota (Włochy)[2]
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy − Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari. T. 1. Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920. Warszawa–Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.