Alfons Krause
Alfons Leonard Krause (ur. 6 listopada 1895 w Strzelnie, zm. 11 lutego 1972 w Poznaniu[1][2]) – polski doktor habilitowany nauk chemicznych, specjalista w zakresie chemii nieorganicznej[1].
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 6 listopada 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 11 lutego 1972 |
| Zawód, zajęcie | chemik |
| doktor habilitowany nauk chemicznych | |
| Specjalność: chemia nieorganiczna | |
| Doktorat | 1919 |
| Habilitacja | 1928 – chemia nieorganiczna |
| Odznaczenia | |
 | |
Życiorys
Studiował na Politechnice w Charlottenburgu i na Uniwersytecie w Berlinie[2][3], gdzie w roku 1919 uzyskał stopień doktora filozofii i magisterium nauk wyzwolonych - na podstawie rozprawy o związkach selenu. W trakcie studiów wykładał w tamtejszej Szkole Realnej. Po ukończeniu studiów podjął pracę w zakładach przemysłu sodowego w Duisburgu (obecnie koncern chemiczny Henkel). Do Poznania przybył w roku 1920 i podjął pracę w Państwowym Zakładzie Higieny[2], a później na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego był związany z Zakładem Technologii Rolnej i Zakładem Chemii Rolnej. W 1928 habilitował się na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego, w 1930 po uzyskaniu profesury został kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej Uniwersytetu Poznańskiego[3].
W latach 1935–1939 był związany z Wyższą Szkołą Handlową - Akademią Handlową. Początkowo (w latach 1935–1936) wykładał towaroznawstwo chemiczne, a później technologię i towaroznawstwo chemiczne. W latach 1936–1938 prowadził także seminarium dyplomowe i wyższe seminarium towaroznawcze - rok pracy badawczej[4].
W czasie II wojny światowej w Warszawie na tajnych kompletach prowadził wykłady i ćwiczenia z chemii na Uniwersytecie Ziem Zachodnich[3].
Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności (od 1945)[1][3], członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk (od 1958)[5]. W 1947 był współzałożycielem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk[6].
W 1955 otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia za całość pracy w zakresie chemii katalizatorów i reakcji kontaktowych[7].
Jedna z prac Alfonsa Krause, zatytułowana Aktywne związki żelazowe i miedziowe jako katalizatory nieorganiczne w reakcjach peroksydatywnego utleniania w świetle teoryji aktywowania tlenu i aktywowania wodoru została w 1978 roku przetłumaczona przez NASA i umieszczona w repozytorium zasobów sieciowych tej agencji[3].
W 1924 ożenił się z Niemką Martą Marcelą z Pommerów (1898–1987)[8][9], z którą wspólnie zamieszkał w domu przy ulicy Rycerskiej 4 na Osiedlu Stary Grunwald[3]. Para doczekała się syna, Lucjana[8].
Upamiętnienie
Postać Alfonsa Krause a także dwunastu innych profesorów zostanie upamiętniona na tzw. „Elemencie pamięci“ – wyszlifowanym, podzielonym na cztery części kamieniu[10].