Aleksander Słuszka
Aleksander Słuszka herbu Ostoja (1580–1647) – wojewoda trocki w latach 1642–1647, wojewoda nowogrodzki (w 1638), wojewoda miński (w 1633), kasztelan żmudzki (w 1628), kasztelan miński (w 1618)[1], marszałek Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego (w 1641)[2], starosta rzeczycki, łojowski, mozyrski i homelski.
 | |
 Ostoja | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | Mikołaj Słuszka |
| Matka | Helena Kmicianka |
| Żona | 1. Zofia Konstancja Zenowicz, c. Krzysztofa |
| Dzieci | Dadźbóg, Bogdan, Eustachy, Bogusław, Zygmunt, Elżbieta |
Aleksander, wychowany w kalwinizmie, początkowo był jego hojnym wyznawcą. Około 1621 roku razem z żoną przeszedł na katolicyzm, którego stał się gorliwym wyznawcą[3], postawił za życia klasztor dominikanów w Rzeczycy i w Stołpcach w województwie nowogródzkim. Postawił również dwa kościoły w Wołożynie i jeden na Kowalewszczyźnie w województwie podlaskim[4].
W 1628 roku wyznaczony komisarzem z Senatu do zapłaty wojsku Wielkiego Księstwa Litewskiego[5].
Na sejmie koronacyjnym 1633 roku wyznaczony deputatem na Trybunał Skarbowy Wielkiego Księstwa Litewskiego[6]. W 1634 roku wyznaczony na sejmie komisarzem z Senatu do zapłaty wojsku Wielkiego Księstwa Litewskiego[7].
Był elektorem Władysława IV Wazy z Księstwa Żmudzkiego w 1632 roku[8], podpisał jego pacta conventa[9].