Alefacept
Alefacept (łac. alefaceptum) – białko fuzyjne złożone z fragmentów cząsteczki LFA-3 i ludzkiej immunoglobuliny G, wytwarzane metodą inżynierii genetycznej w komórkach jajnika chomika chińskiego, pierwszy lek biologiczny, który był stosowany w leczeniu łuszczycy.
Identyfikacja | |
Inne nazwy i oznaczenia | łac. alefaceptum |
---|---|
numer CAS | |
DrugBank | |
Genetyka i fizjologia | |
Choroby | |
Klasyfikacja medyczna | |
ATC | |
Stosowanie w ciąży | |
Farmakokinetyka | |
Biodostępność | 63%[2] |
Okres półtrwania | 270 h[2] |
Uwagi terapeutyczne | |
Drogi podawania | dożylnie, domięśniowo |
Budowa i mechanizm działania
Alefacept jest białkiem fuzyjnym zbudowanym z miejsca wiążącego LFA-3 i części stałej ludzkiej immunoglobuliny G[3]. Miejsce wiążące LFA-3 hamuje aktywację i proliferację limfocytów T, poprzez blokowanie białka adhezyjnego CD2, natomiast fragment immunoglobuliny G1 wiąże się z receptorami FcγRIII limfocytów Th indukując proces apoptozy komórek pamięci[4]. W efekcie lek w sposób zależny od dawki redukuje liczbę komórek pamięci, jednocześnie nie wpływając na liczbę limfocytów dziewiczych[4]. Spadek liczby limfocytów T, będących głównym składnikiem nacieku zapalnego w zmianach łuszczycowych, utrzymuje się przez ponad 12 tygodni po podaniu ostatniej dawki[4].
Zastosowanie
- umiarkowana lub ciężka przewlekła łuszczyca plackowata, u dorosłych pacjentów, którzy kwalifikują się do terapii ogólnoustrojowych lub fotochemioterapii (USA)[5]
Alefacept był stosowany w latach 2003–2011 w Stanach Zjednoczonych[6] i został wycofany decyzją producenta[7][8].
Działania uboczne
Alefacept powoduje następujące działania uboczne u ponad 2% pacjentów: ostre zapalenie gardła, zawroty głowy, kaszel, nudności, świąd, mialgia, dreszcze, ból i naciek zapalny w miejscu podania oraz przypadkowe zranienia[5].