Alberyk II
Alberyk II (ur. ok. 905; zm. w 954[1]), książę Rzymu w latach 932–954[2], syn Alberyka I, księcia Spoleto, i jego żony Marozji, wpływowej kobiety w Rzymie[1], ojciec Oktawiana i Teofilakta. Jego przyrodnim bratem był Jan XI.
Życiorys
W 932 Alberyk II po kłótni z trzecim mężem swojej matki, królem Włoch, doprowadził do rewolty przeciwko Hugonowi z Arles, w wyniku czego doprowadził do jego ucieczki z Rzymu i uwięzienia Marozji. Posunięcia te pozwoliły uzyskać Alberykowi kontrolę nad Rzymem i obwołanie siebie księciem Rzymu[1]. Władzę sprawował do śmierci w roku 954[2], a także doprowadził do powołania lojalnego mu Agapita II na papieża[3].
W roku 936 Alberyk II poślubił swoją przyrodnią siostrę Aldę (córkę Gwidona), z którą miał syna Oktawiana[1]. Na łożu śmierci Alberyk nominował swojego syna na papieża; Oktawian przyjął imię Jan XII[1].
Przypisy
Bibliografia
- Gilbert Dagron, Pierre Riche, Andre Vauchez: Historia chrześcijaństwa. T. 4: Biskupi, mnisi i cesarze 610–1054. Warszawa: Krupski i S-ka, 1999, s. 625–627. ISBN 83-86117-31-1.