Al-Ghazzawija

Al-Ghazzawija leżała we wschodniej części Doliny Bet Sze’an. Wieś była położona w depresji rzeki Jordan na wysokości 250 metrów p.p.m., w odległości 2 kilometrów na wschód od miasta Beisan. Według danych z 1945 roku do wsi należały ziemie o powierzchni 1840,8 ha. We wsi mieszkało wówczas 1640 osób (w tym 620 Żydów)^[1].

Liczne stanowiska archeologiczne w okolicy świadczą o długiej historii osadnictwa w tym miejscu. Po stronie północnej jest stanowisko archeologiczne Tell al-Barta, na zachodzie Tell al-Hasn i na południowym zachodzie Tell al-Maliha. Odkrycia archeologiczne potwierdzają fakt, że w miejscu tym istniała starożytna osada, której historia rozpoczęła się około XXX wieku p.n.e. i trwała nieprzerwanie do VIII wieku. W następnych wiekach była to arabska wieś, zamieszkana przez członków beduińskiego klanu al-Ghazzawija^[2]. W okresie panowania Brytyjczyków al-Ghazzawija była dużą wsią, której mieszkańcy utrzymywali się z upraw zbóż^[1].

Przyjęta 29 listopada 1947 roku Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 przyznała te tereny państwu żydowskiemu. Dzień po proklamacji niepodległości Izraela państwa arabskie rozpoczęły inwazję, wszczynając w ten sposób I wojnę izraelsko-arabską. Dolinę Bet Sze’an usiłowały zająć wojska irackie, które wdały się w bitwę o Geszer (15–17 maja 1948). Wieś al-Ghazzawija znajdowała się we wschodniej części doliny, blisko rzeki Jordan. Obawiając się możliwości wykorzystania wioski przez siły arabskie, podjęto decyzję o jej zniszczeniu. W dniu 20 maja 1948 roku żydowscy żołnierze (Brygada Golani) zajęli wieś al-Ghazzawija. Wszyscy jej mieszkańcy zostali wysiedleni (uciekli do Transjordanii), a następnie wyburzono ich domy^[3].

Na terenie wioski al-Ghazzawija utworzono stawy hodowlane ryb, natomiast pola uprawne przejęły sąsiednie kibuce Newe Etan i Ma’oz Chajjim. Palestyński historyk Walid Chalidi, tak opisał pozostałości wioski al-Ghazzawija: „Brak fizycznych dowodów, że wieś kiedykolwiek istniała”^[1].