Ćwiczenia Kegla
Ćwiczenia Kegla – ćwiczenia zaprojektowane w latach 40. XX wieku przez amerykańskiego lekarza Arnolda Kegla dla wzmocnienia mięśnia łonowo-guzicznego. Ćwiczenia mają na celu wzmocnienie i naukę kontrolowania mięśni dna miednicy[1].
Ćwiczenia Kegla polegają na zaciskaniu mięśni pochwy i odbytu na ok. 8–10 sekund i powtarzaniu tej czynności w krótkich odstępach czasu, zaczynając od 5 powtórzeń dochodząc aż do 25 w miarę wzmacniania się mięśni[2]. Wzmocnione i bardziej elastyczne mięśnie ułatwiają poród, zapobiegają opuszczaniu się narządów i wysiłkowemu nietrzymaniu moczu[3], kału, zwiększają też satysfakcję seksualną kobiet[4] oraz zapobiegają pojawieniu się żylaków odbytu[5]. Ćwiczenia te nie są mniej efektywne niż stymulowanie mięśni przepony miednicy za pomocą prądu elektrycznego, a wręcz przeciwnie, są zalecane, ponieważ nie stanowią tak wielkiego obciążenia psychicznego i czasowego dla pacjentek[6].
Przy opracowaniu tej metody Arnold Kegel zastosował urządzenie działające podobnie do aparatu do mierzenia ciśnienia. Kobieta z sondą w pochwie uczyła się kurczyć mięśnie, obserwując zmiany wychylenia słupka rtęci[potrzebny przypis]. Na podobnej zasadzie opiera się metoda biofeedback. Wykorzystuje się do tego aparaturę elektroniczną, która pokazuje podłączonej do niej osobie (w formie sygnału akustycznego albo świetlnego), jak mocno i jak długo kurczy ona mięśnie. Ćwiczenia Kegla są bardziej efektywne, jeśli stosuje się podczas nich specjalne ciężarki dopochwowe.
Ćwiczenia Kegla jako leczenie kłopotów z nietrzymaniem moczu polecane są również mężczyznom[7]. W leczeniu wytrysku przedwczesnego jest to metoda o umiarkowanej skuteczności[8].
