ਤਾਰਿਣੀ ਦੇਸਾਈ

ਉਸਦਾ ਜਨਮ 22 ਦਸੰਬਰ 1935 ਨੂੰ ਬੜੌਦਾ (ਹੁਣ ਵਡੋਦਰਾ) ਵਿਖੇ ਸੁਧਾਬੇਨ ਅਤੇ ਰੁਦਰਪ੍ਰਤਾਪ ਮੁਨਸ਼ੀ ਦੇ ਘਰ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਪੇਟਲਾਦ ਦਾ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਅਤੇ ਸੈਕੰਡਰੀ ਸਿੱਖਿਆ ਬੜੌਦਾ ਤੋਂ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਐਮਐਸ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਤੋਂ 1957 ਵਿੱਚ ਫਿਲਾਸਫੀ ਅਤੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਵਿੱਚ ਬੀਏ ਅਤੇ ਵਿਲਸਨ ਕਾਲਜ, ਬੰਬਈ ਤੋਂ ਪੂਰੇ ਫਿਲਾਸਫੀ ਵਿੱਚ ਐਮਏ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ 1956 ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਸੰਗੀਤ ਵਿੱਚ ਡਿਪਲੋਮਾ ਵੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ।^[1] ਉਸਨੇ ਕਿਆਰੇਕ, ਇੱਕ ਸਾਹਿਤਕ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਦਾ ਸੰਪਾਦਨ ਕੀਤਾ। 

ਉਸਨੇ 1955 ਵਿੱਚ ਸੁਧੀਰ ਦੇਸਾਈ, ਗੁਜਰਾਤੀ ਕਵੀ ਅਤੇ ਆਲੋਚਕ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ।^[2] ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਪੁੱਤਰ, ਸੰਸਕਰ ਦੇਸਾਈ ਅਤੇ ਦੋ ਧੀਆਂ, ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀਰਾਣੀ ਦੇਸਾਈ ਅਤੇ ਧਵਾਨੀ ਦੇਸਾਈ ਹਨ।^[3]

ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਕਾਲਜ ਜੀਵਨ ਦੌਰਾਨ ਲਿਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਪਹਿਲੀ ਰੇਡੀਓ ਫੀਚਰ ਨਵਰਾਤਰੀ 1951 ਵਿੱਚ ਆਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਦੇ ਬੜੌਦਾ ਸੈਂਟਰ ਤੋਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਰੇਡੀਓ ਫ਼ੀਚਰ 1962 ਵਿੱਚ ਆਕਾਸ਼ਵਾਣੀ ਦੇ ਬੰਬੇ ਸੈਂਟਰ ਤੋਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਹਾਣੀ ਬੈਠਕ 1966 ਵਿਚ ਚਾਂਦਨੀ ਰਸਾਲੇ ਵਿਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਛੋਟੀ ਕਹਾਣੀ ਕਬਰੋ ਪਾਨ ਚਲੀ ਸ਼ੇਕ ਛੇ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਰਾਧੇਸ਼ਿਆਮ ਸ਼ਰਮਾ ਦੁਆਰਾ 1975 ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।^[4]

ਪਗ ਬੋਲਤਾ ਲਗੇ ਛੇ(1984) ਉਸਦਾ ਪੰਦਰਾਂ ਲਘੂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਸੀ। ਰਾਜਾ ਮਹਾਰਾਜਾ ਜੇ (1992) ਦੀਆਂ ਚੌਦਾਂ ਲਘੂ ਕਹਾਣੀਆਂ "ਭਰਮ" ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਦੁਆਲੇ ਕੇਂਦਰਿਤ ਹਨ। ਮਾਰੂਨ ਜਮਲੀ ਗੁਲਾਬੀ (2003) ਉਸਦਾ ਪ੍ਰਯੋਗਾਤਮਕ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਤੀਜਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਸੀ। ਕੋਮਲ ਪੰਚਮ ਜਾ (2008) ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹੈ।^[5] ਉਸਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ, ਚਿਮਪੁਦਾਦਾ ਅਤੇ ਗੰਜੀ ਕਾਂਜੀ ਆਨੇ ਵਾਂਜੀ ਲਿਖੀਆਂ ਹਨ। ਤਾਰਿਣੀਬਾਹੇਨ ਦੇਸਾਈ ਨੀ ਸ਼੍ਰੇਸ਼ਠ ਵਾਰਤਾਓ ਉਸਦੀਆਂ ਚੁਣੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹੈ। ਉਸਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਤਾਰਿਣੀਬਾਹੇਨ ਦੇਸਾਈ ਨੀ ਵਾਰਤਾਓ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ: ਆਸਵਦ ਆਨੇ ਅਵਬੋਧ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਕਈ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਨੇ ਉਸਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕੀਤਾ। ਸੱਤ ਤਾਲੀ ਰਾਮਦਤੀ ਕਸ਼ਣੋ ਕਲਮ ਦੇ ਸਕੈਚਾਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹੈ।

ਉਸਨੇ ਟੀਵੀ ਲੜੀਵਾਰ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਵਿੱਚ ਛੋਟੀ ਭੂਮਿਕਾ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਸੀ।^[6]

2004 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੂੰ ਧੂਮਕੇਤੂ ਅਵਾਰਡ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਗੁਜਰਾਤ ਸਾਹਿਤ ਅਕਾਦਮੀ ਅਤੇ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸਾਹਿਤ ਪ੍ਰੀਸ਼ਦ ਦੁਆਰਾ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ।^[7]

• ਗੁਜਰਾਤੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਲੇਖਕਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ