Tartàs

La prononciacion qu'ei [tar'tas]. Las fòrmas ancianas que son Sanctus Jacobus de Tartas, aus sègles XI-XII, Sanctus Martinus de Tartas, aus sègles XI-XII, Tartassensis, en latin, aus sègles XI-XII, Tartas (mapas deu sègle XVII, shens data, de 1647, de 1651, deu començament deu sègle XVIII, de 1714 e de 1733) ^[2].

Dauzat e Rostaing qu'explican Tartàs per lo nom gau d'òmi Tartos, dab lo sufixe -acum. Astor, citat per B. Boyrie-Fénié, que causeish tanben Tartos ^[3],[2].

Negre, citat per Bénédicte Boyrie-Fénié, qu'explica Tartàs per lo gascon tarte (lengadocian tartre), dab lo sufixe aumentatiu -às; Negre que's pensa lo gascon *tartàs devè aver lo medish sens que lo gascon tartarar, « lòc peirós » ^[2].

Bénédicte Boyrie-Fénié que cred las explicas celticas de Dauzat e Astor non convienen au sud de Gasconha. De mei, lo sufixe -às ei pas adaptat a un nom de persona. Que's vira meilèu cap a ua nocion com la que Negre e sostien. La basa preceltica art- qu'existeish dens lo basco arte, « euse » [Quercus ilex], mès tanben dens arteaga, « eishartigatge ». Qu'ei un rapòrt identic au que i a enter garric e garriga, pr'amor aquera espècia de casse se plai dens los terrens peiroses e calcaris. Lo rapòrt enter arte, « euse » e un lòc peirós qu'ei donc plausible. Lo sufixe basco -atze associat aus noms d'arbos qu'explica lo nom de Tartàs. La preséncia de peirèras de pèiras calcàrias a Carcarèrs, a 2 km, que confirmaré aquera ipotèsi. Per explicar la consonanta iniciau, que cau adméter ua varianta *tarte o *tarta qu'ei soletina (segon J.B. Orpustan) dens lo basco modèrne e qu'estó benlhèu presenta mei au nòrd. J.B. Orpustan qu'ajusta lo sens iniciau de arteaga qu'ei « lòc de matàs » e que prengó lo sens d'« eishartigatge » per metonimia. Que i a un quartièr Tartazu, a Basaburua en Navarra. J.B. Orpustan que nòta lo sufixe ei pas -az(u), mès lo sufixe collectiu utilizat peus vegetaus -tze^[2].

• Comunas de las Lanas

• Portau de Gasconha