Montgiscard

Comuna de l'airal urban de Tolosa situada dins son pòl urban en banlèga Sud-Èst de Tolosa situada en Lauragués, a 20 km de Tolosa. Es dins la valada de l'Èrs Mòrt.

• Rota nacionala 113 (Tolosa-Carcassona)
• Canal de las Doas Mars

Etimologia : Del latin "mons" = mont e de l'antroponim germanic Wisishardt vengut Guiscard, lòctenent de Carlesmanhe que se seriá installat dins la region de retorn de la Peninsula Iberica.

^[5]A l'Edat Mejana, lo territòri de Montgiscard foguèt plaçat jos l'autoritat del senhor de Bèlvéser de Lauragués.En 1211, lo senhor de Montgiscard se ralièt al costat de Simon de Montfòrt. En represalha, lo comte de Tolosa rasèt la vila, de l'oratòri de Rocavila e s'emparèt de la senhoriá e del castèl de Bèlvéser.

En 1355, foguèt presa e brutlada per las tropas del Princi Negre, mas se tornèt bastir l'an seguent. En 1517, G de Borderia venguèt lo senhor de Montgiscard.Al sègle XVIII, foguèt restacat a la Senhoriá d'Aigas Vivas^[6] en escambi. Montgiscard foguèt l'una de las vilas principala del Diocèsi Civil de Tolosa.A la fin del sègle XVII los archius del diocèsi foguèron depausats dins la sacristia de la glèisa de Montgiscard, ont demorèron fins a l'installacion a Tolosa a l'arquevescat en 1772.

Montgiscard foguèt lo sèti d'una de las sèt justícias subaltèrnas de la senescalciá de Castèlnòu d'Arri. En agost de 1799, los reialistas ne s'emparèron quand temptèron de prendre Tolosa.

Venguèt caplòc de canton en 1800. Los valats de la vila foguèron comolats en 1820.

Al sègle XIX, se faguèron a Montgiscard grandas fièras en la plaça del Fieiral.

Pendent l'Ancian Regime, Montgiscard èra de la diocèsi civila de Tolosa, doncas de la província de Lengadòc, de la generalitat de Tolosa, de l'archidiocèsi de Tolosa e de la senescauciá de Lauragués. Le vocable de la glèisa es Sant Andrieu. Tanlèu 1790, Montgiscard èra caplòc de canton. Lo nom de la comuna èra temporàriament Montgiscard-et-Belbèze en l’an VIII (annexion de Bèlvéser de Lauragués). Autra glèisa de la comuna : Notre-Dame de Roqueville (Nòstra Dòna de Ròcavila ?) ^[7]. Ròcavila es al sud de Montgiscard (ara, la capèla d'aquel nom e un castèl).

• Glèisa de Sant Andrèu (sègle XV)

Dins la lista dels monuments istorics per arrèst del 18 de novembre de 1926. Lo campanal (sègles XV e XVI) foguèt bastit per Dominique Bachelier (1530-1594)

• Castèl de Ròcavila (sègles XV e XVIII)

Lo fèu de Ròcavila es citat dempuèi lo sègle XII. Aquela familha poderosa aderiguèt al catarisme, çò que provoquèt sa roïna e son espoliacion. Ròcavila alara foguèt restacada a la baroniá de Montbrun de Lauragués, que foguèt atribuida pel rei a l'evesque de Tolosa. Aprèp los Ròcavilas, la senhoriá venguèt als Gavarrets e a la fin del sègle XV, als Garauds fins al sègle XVIII. En 1760 lo domeni foguèt aquerit per Marc Derrey, ancian capitol.

• Capèla de Nòstra Dama de Ròcavila (sègles XIII a XIX)

Es un lòc de pelegrinatge fòrça frequentat. Son istòria comença al sègle XII quand un pichon oratòri es bastit al luòc, remplaçat pus tard per una capèla ont segon la tradicion, venguèron pregar Simon IV de Montfòrt e Sant Domenge en 1211. La capèla foguèt destruida, tornèt èsser bastida e agrandida. sofriguèt de las guèrras de Religion. En 1640, una pichona comunautat de capelans s'i installèt. Tornèt èsser bastida un darrièr còp en 1820 e agrandida en 1851. En 1884, una mission dels capucins de Tolosa, un calvari foguèt erigit a la plaça del cementèri.

• Ostal de la rota del barri de Sers (sègle XVIII)

A l'origina, aquel ostal apartenguèt a una familha de fabres.

• Resclausa del Canal de las Doas Mars - Lavador del sègle XVIII

• Pont dels romans del sègle XIX

L'endeman de la batalha del 10 d'abril de 1814, lo Marescal Solt faguèt saltar aquel pont per fin d'empachar los angleses de li barrar la rota. Tornèt èsser bastit en 1821.

• Campolongo al Torre  Itàlia
• Tapogliano  Itàlia

• Vila de Montgiscard

• Portal de Lengadòc