The Marshall Tucker Band

Namnet «Marshall Tucker» syner ikkje til eit bandmedlem, men til ein blind pianostemmar frå Columbia i Sør-Carolina.^[5] Då bandet diskuterte mogelege namn i eit gammalt lager dei leigde som øvingslokale, merka ein av dei ein nøkkel med namnet «Marshall Tucker» på, og føreslo at dei kunne kalle seg «The Marshall Tucker Band», og forstod ikkje at det var ein faktisk person. Seinare vart det kjend at Marshall Tucker var ein blind pianostemmar som hadde stemd piano i lokalet før bandet, og at nøkkelen var hans.^[6] Musikkhistorikaren Joel Whitburn skriv feilaktig at «Marshall Tucker» eigde øvingslokalet i boka si Top Pop Singles, 1955-2002.^[7]

Dei originale medlemmane (og somme av dei seinare medlemmane) i The Marshall Tucker Band hadde spelt i forskjellige band under forskjellige namn kring Spartanburg-området sidan tidleg i 1960-åra. I 1966 kom medlemmar av fleire av desse banda saman i The Toy Factory, kalla opp etter gitaristen Toy Caldwell. The Toy Factory skifta stadig medlemmar, og inkluderte mellom anna Caldwell, den yngre broren Tommy, Doug Gray, Jerry Eubanks, George McCorkle og Franklin Wilkie. Seint i 1960-åra vart fire av bandmedlemmane kalla inn til det amerikanske forsvaret.^[8][9][10] Toy Caldwell var marinesoldat og fekk Purpurhjartet etter at han vart skadd i Vietnamkrigen.^[11]

I starten av 1970-åra hadde Toy Caldwell og George McCorkle flytta attande til Spartanburg, og The Toy Factory byrja å spele på klubbar i området.^[12] I 1970 varma The Toy Factory opp for The Allman Brothers då dei spelte på Sitar i Spartanburg.

I 1972 endra Caldwell og McCorkle igjen på besetninga i bandet, og slo seg til slutt til ro med Tommy Caldwell på bass, George McCorkle på rytmegitar, songaren Doug Gray og Jerry Eubanks på fløyte og tenorsaksofon, medan Paul Riddle vart lagt til på trommer. Den nye besetninga tok namnet «Marshall Tucker Band». Wet Willie-songaren Jimmy Hall sa til Toy Caldwell at dei burde spele på Grant's Lounge i Macon i Georgia, noko dei gjorde. Etter å ha høyrd band på Grant's, spelte Buddy Thornton og Paul Hornsby inn ein demo av bandet i Capricorn Studios i Macon. Frank Fenter og Phil Walden signerte kontrakt med The Marshall Tucker Band basert på desse demoane.

Det sjølvoppkalla debutalbumet til The Marshall Tucker Band vart produsert av Paul Hornsby og kom ut i 1973, og selde til gullplate i 1975.^[13] Alle spora var skrivne av Toy Caldwell, inkludert «Can't You See», som kom ut i 1973 som Capricorn 0023 (nådde 108. plassen på den amerikanske singellista 1. september 1973) og kom ut på ny i 1977 på Capricorn 0278 (nådde då 75. plassen den 24. september 1977). Etter at albumet kom ut byrja bandet å turnere, og spelte opp mot 300 konsertar per år ut tiåret.^[13] Southern rock-felespelaren Charlie Daniels sa seinare at då The Marshall Tucker Band «kom på scenen bles dei oss av banen frå start til slutt.»^[14]

Det første av mange samarbeid mellom Daniels og The Marshall Tucker Band kom på det andre albumet deira, A New Life,^[14] som kom ut i 1974, og selde til gullplate i 1977.^[13] Daniels og bluesgitaristen Elvin Bishop var blant fleire musikarar som vart medlem av bandet for Where We All Belong,^[14] eit dobbeltalbum (ei studioplate og ei konsertplate) gjeve ut av bandet i 1974. Det selde til gullplate same året. Året etter kom Searchin' for a Rainbow som òg selde til gullplate i løpet av året det kom ut, og inneheld songen «Fire on the Mountain,» som nådde 38. plassen på Billboard-lista. Long Hard Ride, det femte gullalbumet deira på rad, kom ut i 1976,^[14] og det instrumentale tittelsporet (igjen med Charlie Daniels på fele) vart nominert til ein Grammy.^[15] Carolina Dreams, gjeve ut i 1977 og sertifisert til platinaplate same året, vart den største suksessen deira, og inneheldt sporet «Heard It in a Love Song», som nådde 14. plassen på Billboard-lista.^[13] Det siste albumet deira på Capricorn kom i 1978 med Together Forever, som vart produsert av Stewart Levine.^[14] Etter at Capricorn gjekk konkurs, flytta The Marshall Tucker Band til Warner Bros. Records for det niande albumet sitt, Running Like the Wind (det åttande var eit samlealbum kalla Greatest Hits), og dei nytta framleis Levine som produsent.

22. april 1980, etter at dei fullførte det tiande albumet sitt, Tenth (niande studioalbumet), fekk bassisten og med-grunnleggjaren Tommy Caldwell massive hovudskadar i ei bilulukke og døydde seks dagar seinare. Den tidlegare Toy Factory-bassisten Franklin Wilkie erstatta Caldwell for det neste albumet deira, Dedicated, men bandet klarte aldri å gjenskape den same suksessen som dei hadde hatt i 1970-åra. På Tuckerized frå 1982, var berre to av songane skrivne av bandmedlemmar: «Sea, Dreams & Fairy Tales» av Toy Caldwell og «Sweet Elaine» av George McCorkle. Hovudlåtskrivaren Toy Caldwell bidrog berre på tre songar til dei kvar av dei to albuma som kom ut i 1983: Just Us og Greetings from South Carolina. Etter Greetings from South Carolina i 1983, slutta alle dei originale medlemmane, utanom Doug Gray og Jerry Eubanks.^[2]

I 1988 spelte Gray og Eubanks inn albumet Still Holdin' On, det einaste dei gav ut på Mercury Records. Sjølv om Gray og Eubanks fekk med seg dei nye medlemmane Rusty Milner, Stuart Swanlund og Tim Lawter, vart Still Holdin' On hovudsakleg spelt inn med innleigde studiomusikarar. Dei nyare medlemmane (inkludert klaverspelaren Don Cameron) fekk ei langt større rolle på det neste albumet, Southern Spirit i 1990, som kom ut på Sisaspa. Her gjekk bandet attende til country- og bluesrøtene sine.^[16]

I 1992 gav The Marshall Tucker Band ut det første albumet sitt for Cabin Fever, Still Smokin', som klarte å nå topp 70 på Billboard-lista. I 1993 kom Walk Outside the Lines, som markerte ein overgang til ein meir countrydominert stil, og la mindre vekt på dei lange, improviserte jammane som hadde vore varemerket deira tidleg i karrieren.^[17] Tittelsporet var skriven i lag med countrystjerna Garth Brooks, som i mange år hadde vore fan av bandet og som rekna det å skrive ein song for dei som ein «milepåle» i karrieren hans.^[13]

I 1998 kom Face Down In the Blues, der bandet fekk inn gitarist Ronald Radford frå Spartanburg-området og Firefall-medlemmet David Muse, som spelte fleire insturment. Han erstatta Jerry Eubanks, som trekte seg attende i 1996.^[14] Gospel kom ut i 1999 der bandet spelte tradisjonelle songar som «The Wayfaring Stranger» og «Will the Circle Be Unbroken».

The Marshall Tucker Band har halde fram å spele inn musikk og halde konsertar etter år 2000, og har spelt mellom 150 og 200 konsertar i året.^[6] Bandet gav ut fleire av albuma sine frå 1970-åra på nytt på sitt eige Ramblin' Records, i tillegg til to doble samlealbum. Det første (Anthology) dekte den 30 år lange karrieren deira, og det andre (Where a Country Boy Belongs) var ei samling av countrysongane deira. I 2004 gav dei ut eit nytt studioalbum, Beyond the Horizon, etterfølgd året etter med julealbumet Carolina Christmas.

«Can't You See» vart nytta som opningssong og under rulleteksten for Kevin Costner-filmen Swing Vote frå 2008. «Take the Highway» vart òg nytta i filmen. «Can't You See» er òg nytta i filmen Blow frå 2001 og I, Tonya frå 2017.

Tommy Caldwell skildra musikken til The Marshall Tucker Band som progressiv country, og forklarte at bandet spelte countrystrukturar og riff kombinert med jazzimprovisasjonar der dei bygde meir komplekse strukturar frå eit countrygrunnlag.^[1] Bandet har gjennom karrieren nytta forskjellige stilar i musikken sin, som blues,^{[18][19][20][21]} country^[18][19][21] og jazz,^[18][21] i tillegg til boogie,^[20] psykedelisk,^[22] R&B,^[22] gospel,^[22] folk^[22] og rock and roll.^[19]

Den varierte musikken deira har ofte blitt kategorisert som southern rock.^{[19][21][23][24][25][26]} Musikken deira er òg blitt skildra som bluesrock,^[27] countryrock,^[23] jazzrock^[23] og som «proto-jamband».^[27] Billboard-lista har skildra dei som country, blues og adult contemporary.^[21]

Det sjølvoppkalla debutalbumet vart kategorisert som countryrock,^[22] progressiv rock^[23] og «ein Southern rock-klassikar».^[28] Gitaristen og låtskrivaren Toy Caldwell nytta mykje bluegrass og country då han skreiv songane sine for debutalbumet.^[20] Oppfølgjaren, A New Life, vart rekna for å ha ein mykje meir countryprega stil.^[18][29] Where We All Belong har blitt skildra som eit «klassisk rock and roll-album».^[30] Albumet Running Like the Wind frå 1979 inneheld poprock og jazzfusion.^[23] Oppfølgjaren Tenth inneheld boogierock.^[31] Albumet Face Down in the Blues består, som tittelen indikerer, berre av blues.^[21]

• Offisiell nettstad