Mawson-stasjonen

Mawson-stasjonen er ein base for forskingsprosjekt som omfattar underjordiske detektorar for kosmisk stråling, forskjellige langvarige studiar innan meteorologi, aeronomi og jordmagnetisme, i tillegg til pågåande studiar i bevaringsbiologi, særleg på dei nærliggande hekkestadane for keisarpingvinar og adeliepingvinar.

Mawson-stasjonen husar kring 20 personar om vinteren og opp til 60 om sommaren. Han er den einaste stasjonen i Antarktis som nytta vindturbinar til over 70 % av energibehovet, og sparar slik over 600 000 liter diesel i året. Området er tilgjengeleg til sjøs i ein kort periode om sommaren, mellom februar og mars.

I 1946 gav utanriksminister H.V. Evatt støtte til Douglas Mawson om å opprette ein permanent australsk base i Antarktis.^[1] Det gjekk sju år før eit høvande skip, «Kista Dan», kunne leigast inn til å setje opp anlegget sør på kontinentet.

Staden vart vald ut i 1953 av Phillip Law, den første direktøren i AAD, som baserte seg på flyfoto tekne under den amerikanske Operasjon Highjump (OpHjp) i 1946-1947. Han valde ei stor naturleg hamn (Horseshoe Harbour) og dei isfrie klippene for å bygje bygningane.^[1] Stasjonen vart bygd i løpet av 1954. Somme små prefabrikkerte hyttar vart nytta dei første åra, men desse vart etter kvart erstatta av modulbaserte bygg med stålramer under ei stor ombygging i 1970-åra.

Mawson-stasjonen ligg i Holmevika i Mac. Robertson Land i Aust-Antarktis. Han ligg eit område som Mawson gjorde krav på som britisk territorium og som seinare vart Australsk Antarktis.

I nærleiken ligg Framnesfjella, som dannar eit dramatisk bakteppe ved Mawson-stasjonen. Framnesfjella vart namngjeven i 1930-åra av den norske skipsreiaren Lars Christensen.

Lenger i nordvest ligg Napier Mountains, som først vart vitja av eit landmålingslag frå ANARE frå Mawson-stasjonen i 1960.

Mawson-stasjonen har eit arktisk klima: