Blues Breakers with Eric Clapton

Opphavleg hadde John Mayall tenkt at det andre albumet hans òg skulle vere eit konsertopptak for å fange gitarsoloane til Eric Clapton. Ein konsert vart teken opp på Flamingo Club, med Jack Bruce (som Clapton kort tid seinare spelte med i Cream) på bass. Kvaliteten på konsertopptaka var derimot dårleg og derfor ikkje nytta.^[5]

Då dei skrinla konsertopptaka av albumet, gjekk John Mayall & the Bluesbreakers i Decca Studios i West Hampstead i London i mars 1966. Gitaren som Eric Clapton brukte under innspelinga var ein sunburst 1960 Gibson Les Paul Standard. Denne gitaren (som vart stolen i 1966 og aldri funnen att)^[6] vert òg kalla «Blues Breaker» eller «Beano» Les Paul og ei etterlikning vart produsert av Gibson i 2012.^[6] Kritikarar reknar gitartonen og spelinga til Clapton på dette albumet som særs viktig for den kunstnariske og kommersielle utviklinga av gitarspel innan rocken.^[7]

Bandet på dette albumet omfattar Mayall på piano, Hammondorgel, munnspel og det meste av vokalen; bassisten John McVie; trommeslagaren Hughie Flint og Clapton. I tillegg vart det sidan lagt på blåsarar med Alan Skidmore, Johnny Almond og Derek Healey (feilskrive på omslaget som den dåverande britiske forsvarsministeren Dennis Healey).

Albumet består av bluesstandardar av kjende artistar som Otis Rush, Freddie King og Robert Johnson, i tillegg til eit par originale songar skrivne av Mayall og Clapton. Dei fleste songane var eit utstillingsmonter for gitarspelinga til Clapton. Sjølv om han song på fleire av Yardbirds-innspelingane, var «Ramblin' on My Mind» første gongen Clapton song solovokal, noko han hadde vore motvillig til.^[2]

Meldingar
Karakter
Kjelde	Karakter
AllMusic	[8]
About.com	[3]
The Virgin Encyclopedia of the Blues	[9]
BBC	(særs positiv)[10]
Chicago Tribune	[11]
Record Collector	[12]
Down Beat	[13]
Musician	(positiv)[14]
Living Blues	(positiv)[15]

I 2003 vart albumet rangert på 195. plassen på lista til Rolling Stone over dei 500 beste albuma gjennom tidene.^[16]Albumet er òg oppført i Robert Dimery-boka 1001 Albums You Must Hear Before You Die.^[17]

Bortsett frå å vere eit av dei mest innverknadsrike bluesalbuma gjennom historia, var det òg starten på den no legendariske kombinasjonen av ein Gibson Les Paul-gitar gjennom ein Marshall Bluesbreaker-forsterkar med overdrive.^[4]

Denne utgåva inneheld alle songane i både mono og stereo: 1–12 som over i mono, 13–24 som 1–12 over i stereo.

Denne utgåva ineheld to bonusspor frå ein singel:

1. «Lonely Years» (Mayall) – 3:21

• Singel frå august 1966.^[18]

• B-sida til «Lonely Years».^[18]

1–12 Originalalbumet i Mono

13–24 Originalalbumet i stereo

1–3: BBC Saturday Club-innspeling

4–7: kom ut som singlar (A- og B-sider)

8–10: BBC Saturday Club-innspeling

11: ikkje gjeven ut før (stereo mix)

12–13: BBC Saturday Club-innspeling

14: konsertopptak frå Looking Back

15–19: konsertopptak frå Primal Solos

• John Mayall – solovokal, piano, Hammond B3-orgel, munnspel
• Eric Clapton – sologitar, solovokal på «Ramblin' on My Mind»
• John McVie – bassgitar
• Hughie Flint – trommer

Andre medverkande

• Geoff Krivit – gitar (plate to spor 8–10, ikkje med på originalalbumet)
• Jack Bruce – bass (plate to spor 14–19, ikkje med på originalalbumet)
• Alan Skidmore – tenorsaksofon
• Johnny Almond – barytonsaksofon
• Derek Healey – trompet

Produksjon

• Gus Dudgeon – lydteknikar
• Mike Vernon – produsent

• Alle kjende versjonar av John Mayall With Eric Clapton – Blues Breakers, discogs.com