Seaborgium

Element 106 is in 1974 vrijwel gelijktijdig onafhankelijk van elkaar ontdekt door een Russisch team onder leiding van G. N. Flerov in het Gezamenlijk Instituut voor Kernonderzoek in Doebna en een Amerikaans team onder leiding van Albert Ghiorso in Berkeley.

${\displaystyle {\ce {^{249}_{98}Cf + ^{18}_8O -> ^{263}_{106}Sg + 4^{1}_{0}n}}}$

Het Amerikaanse team noemde het nieuwe element seaborgium, terwijl de Russen vonden dat zij de credits ervoor moesten krijgen. Totdat de IUPAC in 1994 de naam seaborgium aanvaardde, was dit element bekend als unnilhexium (symbool Unh). De definitieve naam was controversieel omdat Glenn Seaborg nog leefde.^[1]

Er zijn geen praktische toepassingen van seaborgium bekend.

Omdat seaborgium zich in het periodiek systeem direct onder wolfraam (W) bevindt is het aannemelijk dat de chemische eigenschappen overeenkomsten vertonen met die van wolfraam.

Op aarde komt seaborgium niet in de vrije natuur voor.

Er zijn 8 seaborgium isotopen bekend waarvan er slechts twee een halveringstijd van meer dan een seconde hebben. ²⁶⁵Sg en ²⁶⁶Sg hebben halveringstijden van respectievelijk 16 en 20 seconden en vallen onder uitzending van α deeltjes uiteen in rutherfordium.

Over de toxicologie van seaborgium is niets bekend.

• Lenntech.nl - seaborgium
• (en) EnvironmentalChemistry.com - seaborgium
• (en) WebElements.com - seaborgium

Zie de categorie Seaborgium van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.