Publius Cornelius Rufinus (consul en dictator)
Publius Cornelius Rufinus was een Romeins senator, politicus en militair.
Publius Cornelius Rufinus, waarschijnlijk de zoon van de gelijknamige dictator van 333 v.Chr.,[1] was een van de meest invloedrijke politici aan het begin van de 3e eeuw v.Chr.[2]
In 290 v.Chr. was hij, samen met Manius Curius Dentatus, voor het eerst consul.[3] Ze beëindigden tezamen de Derde Samnitische Oorlog[4] en werden hiervoor met een triomftocht vereerd.[5] Tijdens zijn eerste consulaat werd ook een beperkt Romeins burgerrecht (zonder ius suffragii) aan de Sabijnen verleend.[6]
Nog voor 285 v.Chr. bekleedde hij het ambt van dictator, al is het niet geweten waarom hij juist tot dictator werd benoemd.[7]
In 277 v.Chr. werd hij voor de tweede Keer - in het bijzonder omwille van zijn militaire ervaring[8] -, ditmaal met Gaius Iunius Bubulcus Brutus als collega, consul.[9] In deze hoedanigheid veroverde hij tijdens de Pyrrhische Oorlog Croton.[10]
Rufinus was berucht voor zijn mateloze hebzucht. Omdat hij de beperkingen op luxegoederen, die aan senatoren was opgelegd, overtrad - Rufinus bezat tien pond zilveren servies - liet de censor Gaius Fabricius Luscinus - een politieke rivaal van Rufinus - hem in 275 v.Chr. uit de senaat zetten.[11]
Noten
Bronvermelding
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Publius Cornelius Rufinus (Konsul) op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
Literatuur
- T.R.S. Broughton, The Magistrates of the Roman Republic, I, New York, 1951, pp. 183–184, 187, 194-195.
- K.-L. Elbers, art. C. Rufinus, P. [I 62], in Der Neue Pauly 3 (1997), coll. 176-177.
- H.G. Gundel, art. Cornelius (58), in Der Kleine Pauly 1 (1964), col. 1312.
- F. Münzer, art. Cornelius (302), in RE IV.1 (1900), coll. 1422-1424.