Colombiaans voetbalelftal (mannen)

Colombia neemt sinds 1957 deel aan de kwalificatiewedstrijden voor het WK en wist zich te kwalificeren voor de WK-eindronden van 1962, 1990, 1994, 1998, 2014 en 2018.

In 1990 overwoog de nationale voetbalselectie niet naar de WK-eindronde in Italië te reizen. Aanleiding waren bedreigingen afkomstig van een groepering (Lifucol), die claimde op te komen voor het goksyndicaat en zegde het nationale voetbal te willen bevrijden van drugsgelden. Pas nadat een groep van drugsbaronnen, de zogeheten Extraditables, bondscoach Francisco Maturana hadden laten weten dat zij de spelers niet met de dood hadden bedreigd, werden de trainingen hervat. Colombia ging uiteindelijk naar Italië en overleefde de groepsfase door winst op de Verenigde Arabische Emiraten (2-0), verlies tegen Joegoslavië (0-1) en een gelijkspel tegen de latere wereldkampioen West-Duitsland (1-1). In de achtste finales moest de ploeg uit Zuid-Amerika vervolgens na verlenging het hoofd buigen voor de Ontembare Leeuwen uit Kameroen. In de hitte (30 graden Celsius) van Napels kreeg Colombia de beste kansen. Carlos Estrada miste al na zeven minuten vrij voor doelman Thomas N'Kono, Freddy Rincón raakte van achttien meter de kruising. In de verlenging sloeg de 38-jarige supersub Roger Milla tweemaal toe namens de Afrikanen, waarna Bernardo Redín de eindstand in de 116de minuut op 2-1 bepaalde. Voor het eerst in de geschiedenis bereikte daardoor een Afrikaans land de laatste acht van een WK voetbal.

Bij het WK-eindronde 1994 in de Verenigde Staten trad Colombia aan als een van de outsiders, omdat het land indruk had gemaakt in de Zuid-Amerikaanse kwalificatiezone. De selectie onder leiding van bondscoach Francisco Maturana bleef zonder nederlaag en versloeg onder meer tweemaal Argentinië. Vooral de ruim uitgevallen uitzege (0-5), behaald op 5 september 1993 in Buenos Aires, had internationaal veel indruk gemaakt. De vreugde over deze historische overwinning was ook memorabel; deze leidde in de hoofdstad Bogota tot tachtig doden^[1]. President César Gaviria decoreerde spelers en trainer nog voor het vertrek naar de eindronde. Voetballegende Pelé had de ploeg vooraf zelfs getipt als een van de kanshebbers op de eindzege. "Mijn favorieten zijn de Colombianen die soms echt fantastisch voetbal spelen", zei hij in een interview^[2]. "In Asprilla, Rincón en Valderrama hebben zij bijzondere spelers en bovendien is het elftal goed georganiseerd. Colombia heeft zonder twijfel de mooiste ploeg. Het is alleen de vraag of er voldoende fysieke kracht in zit."

Maar op de eindronde zelf kon Colombia voortijdig naar huis na nederlagen tegen Roemenië (1-3) en gastland Amerika (1-2). De afsluitende zege op Zwitserland (2-0) mocht niet meer baten. De Colombianen hadden plaatsing voor de volgende ronde niet meer in eigen hand; ze waren afhankelijk van de uitslag in Los Angeles, waar de Verenigde Staten en Roemenië tegen elkaar speelden. Colombia was alleen gebaat bij een forse zege van de WK-organisator, maar het waren de Oost-Europeanen die met 1-0 zegevierden door een treffer van verdediger Dan Petrescu.

Colombia had slechts vier spelers meegenomen naar de VS die waren gehard in de Europese profcompetities. Aanvoerder Carlos Valderrama, bijgenaamd De Witte Gullit, redde het niet in Frankrijk en Spanje en Adolfo Valencia kon in het seizoen 1993/94 zijn draai niet vinden bij FC Bayern München. Víctor Aristizábal en Faustino Asprilla waren succesvoller, bij respectievelijk Valencia en Parma. Maturana, die na afloop van het toernooi als trainer in dienst trad van Atlético Madrid, had voorafgaand aan de laatste wedstrijd al zijn ontslag ingediend. De uitschakeling van Colombia werd naderhand overschaduwd door de moord op verdediger Andrés Escobar, die op 2 juli 1994 in zijn geboortestad Medellín werd doodgeschoten, luttele dagen nadat hij op het wereldkampioenschap een eigen doelpunt had gemaakt tegen de Verenigde Staten.

Voor het WK-toernooi in 2014, gespeeld in Brazilië, wist Colombia plaatsing af te dwingen door in de voorlaatste kwalificatiewedstrijd tegen Chili, op vrijdag 11 oktober 2013, een 0-3-achterstand in de tweede helft recht te zetten: 3-3. Aanvaller Radamel Falcao benutte in de slotfase twee strafschoppen, nadat de Chilenen met tien man verder moesten spelen na de rode kaart voor Carlos Carmona. Bij de WK-eindronde zelf wist Colombia door te dringen tot de kwartfinale. Daarin was gastland Brazilië uiteindelijk met 2-1 te sterk voor de selectie van bondscoach José Pékerman. Thiago Silva en David Luiz scoorden voor de Brazilianen. James Rodríguez benutte in de slotfase nog een strafschop. Dat was zijn zesde treffer van het toernooi. Met dat aantal werd hij topscorer van het toernooi. In het begin van het toernooi had Rodríguez in alle drie groepsduels – tegen Griekenland (3-0), Ivoorkust (2-1) en Japan (4-1) – één keer gescoord. Die reeks gaf hij met twee doelpunten in de achtste finale tegen Uruguay (2-0) een passend vervolg. Na de voormalige Braziliaanse wereldster Pelé, die in 1958 als zeventienjarige zes keer scoorde, was de Colombiaan de op een na jongste maker van minimaal zes goals op één WK-eindronde. De laatste die vijfmaal op rij scoorde bij een WK was de Peruviaan Teófilo Cubillas op de WK's van 1970 (vier duels op rij gescoord) en 1978 (één wedstrijd, één treffer). Na zijn uitblinkersrol werd Rodríguez ingelijfd door Real Madrid CF.

Vier jaar later was Colombia opnieuw van de partij bij de WK-eindronde, nog altijd onder leiding van Pekerman. Het land was op de vierde plaats geëindigd in de CONMEBOL-kwalificatiezone, achter Brazilië, Uruguay en Argentinië, waardoor rechtstreekse plaatsing een feit was. Colombia was ingedeeld in groep H en leed in de openingswedstrijd, gespeeld op 19 juni, een enigszins verrassende nederlaag tegen het lager ingeschatte Japan (1-2). Matchwinner was Yuya Osako. Colombia beëindigde de wedstrijd met tien man, nadat middenvelder Carlos Sánchez al na drie minuten en vijftien seconden van het veld was gestuurd door scheidsrechter Damir Skomina, omdat hij hands had gemaakt in het strafschopgebied. Dat was de op een na snelste rode kaart in de geschiedenis van het WK voetbal. Het vergrijp kwam Sánchez in eigen land te staan op een doodsbedreiging.^[3] Vervolgens was Colombia in de overige twee groepswedstrijden te sterk voor Polen (3-0) en Senegal (1-0), waarna de ploeg in de achtste finales na strafschoppen alsnog werd uitgeschakeld door Engeland. In de reguliere speeltijd waren beide teams bleven steken op 1-1 door treffers van de Engelse topschutter Harry Kane (rake strafschop in de 57ste minuut na een overtreding van Sánchez) en een rake kopbal van verdediger Yerry Mina in blessuretijd. Colombia trad in het harde duel aan zonder sterspeler Rodriguez; de middenvelder van FC Bayern München had te veel last van een zwelling in zijn kuit. Engeland won de serie vanaf elk meter met 4-3. Jordan Henderson miste zijn strafschop voor The Three Lions. Maar omdat Mateus Uribe daarna op de lat schoot en de inzet van Carlos Bacca werd gekeerd door doelman Jordan Pickford kreeg Eric Dier de kans om af te rekenen met het penaltytrauma van de Engelsen. Het land had maar liefst zes van de zeven strafschoppenseries op de laatste EK's en WK's verloren. Alleen bij de EK-eindronde in eigen land wisten de Engelsen na penalty's te winnen van Spanje, maar vervolgens ging het in de halve finales tegen Duitsland weer mis. Uitgerekend de Engelse bondscoach Gareth Southgate miste toen de beslissende.

Wereldkampioenschap voetbal overzicht
Jaar	Ronde	Wed.	W	G	V	DV	DT	Kwal
1958	Niet gekwalificeerd
1962	Groepsfase	3	0	1	2	5	11	(Kwal.)
1966	Niet gekwalificeerd
1970	Niet gekwalificeerd
1974	Niet gekwalificeerd
1978	Niet gekwalificeerd
1982	Niet gekwalificeerd
1986	Niet gekwalificeerd
1990	Achtste finale	4	1	1	2	4	4	(Kwal.)
1994	Groepsfase	3	1	0	2	4	5	(Kwal.)
1998	Groepsfase	3	1	0	2	1	3	(Kwal.)
2002	Niet gekwalificeerd
2006	Niet gekwalificeerd
2010	Niet gekwalificeerd
2014	Kwartfinale	5	4	0	1	12	4	(Kwal.)
2018	Achtste finale	4	2	1	1	6	3	(Kwal.)
2022	Niet gekwalificeerd
2026	Kwalificatie

FIFA Confederations Cup overzicht
Jaar	Ronde	Wed.	W	G	V	DV	DT
2003	Vierde	5	2	0	3	5	5

Zuid-Amerikaans kampioenschap overzicht Jaar Ronde Wed. W G V DV DT 1945 Vijfde 6 1 1 4 7 25 1946 Geen deelname 1947 Achtste 7 0 2 5 2 19 1949 Achtste 7 0 2 5 4 23 1953 Geen deelname 1955 1956 1957 Vijfde 6 2 0 4 10 25 1959 Geen deelname 1959 1963 Zevende 6 0 1 5 10 19 1967 Niet gekwalificeerd 1975 Tweede 9 6 0 3 11 5 1979 Groepsfase 4 2 1 1 5 2 1983 Groepsfase 4 1 2 1 5 5 1987 Derde 4 3 0 1 8 3 1989 Groepsfase 4 1 2 1 5 4

Copa América overzicht Jaar Ronde Wed. W G V DV DT 1991 Vierde 7 2 2 3 5 6 1993 Derde 6 3 2 1 6 4 1995 Derde 6 3 1 2 7 8 1997 Kwartfinale 4 1 0 3 6 7 1999 Kwartfinale 4 3 0 1 8 4 2001 Kampioen 6 6 0 0 11 0 2004 Vierde 6 3 1 2 7 7 2007 Groepsfase 3 1 0 2 3 9 2011 Kwartfinale 4 2 1 1 3 2 2015 Kwartfinale 4 1 2 1 1 1 2016 Derde 6 3 1 2 7 6 2019 Kwartfinale 4 3 1 0 4 0 2021 Derde 7 2 3 2 7 7 2024 zomer 2024

CONCACAF Gold Cup overzicht
Jaar	Ronde	Wed.	W	G	V	DV	DT
2000	Tweede	5	2	1	2	5	7
2003	Kwartfinale	3	1	1	1	2	3
2005	Halve finale	5	2	0	3	7	7

Colombia wist zich vier keer te plaatsen voor het olympisch voetbaltoernooi, te beginnen in 1968. De ploeg strandde telkens in de groepsfase.

26 spelers opgeroepen om de Copa América 2021 te spelen, die tussen 13 juni en 10 juli in Brazilië wordt gespeeld

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de wedstrijd tegen  Peru op 9 juli 2021.

Nr.	Naam	Wed.	Dlpnt.	Club
Doel
1	David Ospina	113	0	Napoli
12	Camilo Vargas	10	0	Atlas
22	Aldair Quintana	0	0	Atlético Nacional
Verdediging
2	Stefan Medina	25	0	Monterrey
3	Óscar Murillo	20	0	Pachuca
4	Carlos Cuesta	0	0	Genk
6	William Tesillo	22	1	León
13	Yerry Mina	35	7	Everton
16	Daniel Muñoz	6	0	Genk
23	Davinson Sánchez	41	0	Tottenham Hotspur
24	Jhon Lucumí	4	0	Genk
26	Frank Fabra	23	1	Boca Juniors
Middenveld
5	Wílmar Barrios	42	0	Zenit
8	Gustavo Cuéllar	15	1	Al-Hilal
10	Edwin Cardona	45	6	Boca Juniors
11	Juan Cuadrado	101	9	Juventus
21	Sebastián Pérez	10	1	Boavista
25	Baldomero Perlaza	0	0	Atlético Nacional
27	Jaminton Campaz	1	0	Deportes Tolima
Aanval
7	Duván Zapata	29	4	Atalanta
9	Luis Muriel	42	8	Atalanta
14	Luis Díaz	23	6	Liverpool
18	Rafael Santos Borré	8	0	Eintracht Frankfurt
19	Miguel Borja	19	5	Junior
20	Alfredo Morelos	11	1	Rangers
28	Yimmi Chará	14	1	Portland Timbers

• Bijgewerkt tot en met de vriendschappelijke wedstrijd tegen  China (0–4) op 14 november 2017.

Naam[5]	Van	Tot	Duels
Alfonso Novoa	10 februari 1938	23 februari 1938	5
Fernando Paternoster	8 augustus 1938	21 augustus 1938	4
Roberto Meléndez	21 januari 1945	21 februari 1945	6
José Arana Cruz	9 december 1946	20 december 1946	6
Lino Taioli	2 december 1947	29 december 1947	7
Geen bondscoach	6 april 1949	6 mei 1949	7
Pedro López	16 maart 1957	1 april 1957	6
Rodolfo Orlandini	16 juni 1957	7 juli 1957	5
Adolfo Pedernera	5 februari 1961	7 juni 1962	9
Gabriel Ochoa Uribe	10 maart 1963	31 maart 1963	6
Efraín Sánchez	1 september 1963	4 september 1963	2
Antonio Julio de la Hoz	20 juni 1965	7 augustus 1965	4
César López Fretes	30 november 1966	11 december 1966	2
Francisco Zuluaga	16 oktober 1968	24 augustus 1969	14
César López Fretes	20 mei 1970	20 mei 1970	1
Todor Veselinović	29 maart 1972	5 juli 1973	13
Efraín Sánchez	20 juli 1975	28 oktober 1975	9
Blagoje Vidinić	15 oktober 1976	5 september 1979	16
Carlos Bilardo	5 januari 1980	13 september 1981	10
Efraín Sánchez	14 februari 1983	11 oktober 1984	14
Gabriel Ochoa Uribe	1 februari 1985	3 november 1985	19
Francisco Maturana	11 juni 1987	23 juni 1990	40
Luis Augusto García	29 januari 1991	21 juli 1991	2
Humberto Ortíz	8 juli 1992	2 augustus 1992	3
Francisco Maturana	24 februari 1993	26 juni 1994	35
Hernán Darío Gómez	31 januari 1995	26 juni 1998	58
Javier Álvarez	9 februari 1999	19 november 1999	15
Luis Augusto García	12 februari 2000	24 april 2001	21
Francisco Maturana	3 juni 2001	14 november 2001	13
Reinaldo Rueda	7 mei 2002	12 mei 2002	3
Francisco Maturana	20 november 2002	19 november 2003	18
Reinaldo Rueda	18 februari 2004	november 2006	40
Jorge Luis Pinto	12 december 2006	16 september 2008	27
Eduardo Lara	19 september 2008	15 oktober 2009	15
Hernán Darío Gómez	4 mei 2010	september 2011	16
Leonel Álvarez	september 2011	13 december 2011	5
José Pekerman	januari 2012	heden	70