Arabisch schrift

Het Arabische schrift is een alfabet (abjad) dat wordt gebruikt voor het schrijven van een aantal talen in Azië en Afrika, waaronder het Arabisch, Azerbeidzjaans, Sindhi, Pasjtoe, Perzisch, Punjabi, Koerdisch, Luri, Urdu, Mandinka en andere.^[1] Tot in de 16e eeuw werden sommige teksten in Spanje, zoals in het Mozarabisch, ook geschreven met in het Arabische schrift, het zogeheten Aljamiado. Bovendien werd het Turks geschreven in een Perso-Arabisch schrift voordat Mustafa Kemal in 1928 het Latijns schrift invoerde in de nieuwe Republiek Turkije.^[2]

Arabisch schrift
Een couplet van de Perzische dichter Hafez in het Nastaʿlīq.
Algemene informatie
Type	Abjad
Talen	Arabisch, Azerbeidzjaans, Sindhi, Pasjtoe, Perzisch, Punjabi, Koerdisch, Berbers, Luri, Urdu, Mandinka etc.
Periode	ca. 4e eeuw tot heden
Schrijfrichting	Rechts-naar-links
Verwantschap
Moederschriften	Aramees, Syrisch, Nabatees
Zusterschriften	o.a. Perzisch alfabet
Indeling
ISO 15924	Arab
Portaal    Taal

Na het Latijns schrift wordt het Arabisch schrift wereldwijd het meest gebruikt gemeten naar het aantal landen, en na het Latijns schrift en de Chinese karakters het meest gebruikte schrift gemeten naar het aantal gebruikers.^[3]

Het Arabische schrift wordt geschreven van rechts naar links. Er bestaan ongeveer dertig verschillende alfabetten die gebaseerd zijn op het Arabische schriftsysteem. Het oudste en bekendste, het Arabisch alfabet, heeft 28 letters met alleen maar medeklinkers; het is daarmee een zogenaamde 'zuivere' abjad. De overige 29 alfabetten hebben aantallen letters variërend van 28 tot 64; degene die ook klinkers bevatten, worden 'onzuivere' abjads genoemd.

Het schrift werd als eerste gebruikt om teksten in het Arabisch te schrijven, waarbij de Koran, het heilige boek van de islam, geldt als het bekendste voorbeeld. Naarmate de islam werd verspreid vanaf de 7e eeuw, werd het schrift overgenomen om talen uit veel andere taalfamilies op te tekenen. In dat proces werden per taal alfabetten opgesteld waaraan nieuwe letters en symbolen werden toegevoegd waar nodig, zoals het Koerdische Sorani-alfabet. Het in Perzië ontwikkelde alfabet en latere alfabetten die erop gebaseerd zijn wordt ook wel 'Perso-Arabisch' genoemd.