दीक्षा

दीक्षा शब्दको अर्थ खोज्दै जाँदा वैदिक साहित्य र पुराणहरूमा भिन्नभिन्न सन्दर्भमा यसको प्रयोग गरिएको भेटिन्छ। यस शब्दमा दुईवटा व्यञ्जन र दुईवटा स्वर वर्णको सम्मीलन भएको पाइन्छ

"द्"

"ई"

"क्ष्" ('क्ष्' भित्र आधुनिक भाषाशास्त्रले 'क्' र 'ष्' को संयोग मान्दछ र उच्चारण प्रक्रियामा 'छ्य्' भएको ठान्दछ, तर संस्कृत भाषामा 'क्ष्'लाई एउटा छुट्टै वर्ण मानिन्छ)

"आ"

"द"को अर्थ हो दमन। सदगुरुबाट ज्ञान प्राप्त गरेपछि विवेकका माध्यमले सङ्कल्पवान् भई सांसारिकता र भौतिक शरीरमा विद्यमान विषयवासनाबाट निरासक्त हुनु र आफ्नो मनलाई एकाग्र बनाई अनुकूल जीवन धान्ने अभ्यास गर्नु नै दमन हो। अर्को शब्दमा इन्द्रियहरूलाई निग्रह र मनलाई वशमा राख्न सक्नु नै 'दमन' हो।

"ई"को अर्थ ईश्वर उपासना हो। विषयातीत मानसिक बुद्धिलाई सद्गुरु र शास्त्रले निर्देशन गरेको विधि र मार्गलाई अनुसरण गर्दै चित्तलाई एकाग्र तुल्याई परमात्मामा तन्मय भई स्थिर भाव कायम गर्ने प्रक्रियालाई 'ईश्वर उपासना' भन्दछन्।

"क्ष"को अर्थ हो क्षय। ईश्वर उपासनामा तन्मय भएपछि जब व्यक्तिको मनस्थिति परमात्मामा लीन हुन्छ, त्यस विशिष्ट अवस्थालाई 'क्षय' भन्दछन्, 'क्षय'अवस्थामा पुगेपछि समस्त विषयवासना नष्ट हुनजान्छन्।

"आ"को अर्थ आनन्द हो। मन, बुद्धि, चित्त आदिका विषयहरू - काम, क्रोध, मद, लोभ, मोह, मात्सर्य आदि समस्त विकारहरू नष्ट भई जीवको भौतिक जीवनमा अन्तःकरणको दिव्य चेतना प्रकाशित हुनासाथ प्रसन्नता, समता र दिव्यप्रेम प्रकट हुन्छ, त्यस अवस्थालाई 'आनन्द' भनिन्छ। हामीभित्रको सांसारिक जीवले ज्ञान प्राप्त गर्दछ, त्यही अवस्थाको नाम 'आनन्द' हो, आनन्दलाई शब्दद्वारा होइन अनुभूतिका माध्यमले बुझ्न सकिन्छ।