Canned Heat

De Naam (engelsch canned „inmaakt, heat „Hitt“) is en Anspeelen un geleerten Brennspiritus. Dat Produkt wurrd ünner de Markennaam Sterno Canned Heat as Brennpaste in Blickdösen utleefert, de gliekermaaten as Verpackung un as Rechaud deenen. Buterdem wurrd dat Gel faken mit Water verdünnt as billig Schnapsersatz missbruukt. Bi en Interview in en amerikaansch Feernsehsennen hett Bob Hite 1969 seggt, dat de Naam en Anspeelen up den Canned Heat Blues vun Tommy Johnson ut dat Johr 1929 is.

De Gruppe wurr 1965 in Los Angeles grünnd (nah anner Angaven 1966). Grünnensliddmaaten vun den Band weern Bob „The Bear“ Hite (Gesang) un Alan „Blind Owl“ Wilson (Gitarr, Gesang, Mundharmonika). Henry „Sunflower“ Vestine (Gitarr, ehmals bi Frank Zappas The Mothers of Invention), Larry „The Mole“ Taylor (E-Bass) un Frank Cook (Slagtüüch). Tovör hemm Stuart Brotmann, Mike Perlowin, John Fahey, Mark Andes (later bi Spirit , Jo Jo Gunne) un Keith Sawyer in de Loop vun de eerst Johr för en körten Tiet tosommen mit Wilson un Hite in de Band speelt.

Hör eerst Album keem 1967 nah hör Upträe bi dat Monterey Pop Festival herut. Dat tweet Album Boogie with Canned Heat van 1968 weer spoodrieker un hett Canned Heat to en vun de anseggt Bands vun de Hippie- un Bluesszene an de Westküst vun de Vereenigte Staaten maakt. De lang Refried Boogie (11′04) weer vun den beropen Bluessinger un -gitarristen John Lee Hooker inspireert. Up dat Album weer de an' 17. un 18. April 1967 in Chicago upnommen Hitsingle On the Road Again enthollen, de dat bit up Platz vun de US-amerikaansch Charts schafft hett.^[1] Buterdem hett af dit Album Adolfo „Fito“ De La Parra, de all mit Etta James speelt harr, de Slagtüüchspeler Frank Cook. In dat sülvig Johr hett sück de Band för Albert Collins insett, dormit de en Plattenverdrag bi Imperial Records kreeg.

1969 folg dat Düppelalbum Livin’ the Blues, dat ehr mit Goin’ up the Country den gröttsten Hit broch,^[1] in de Tank Harrigan (Ray Charles Band) de Flöte speel. Buterdem is de Band ok bi dat Woodstock-Festival uptreeden. Den dortigen Upträe weer en Striet tüschen Henry „Sunflower“ Vestine un Larry „The Mole“ Taylor twee Daag tovör up de Bühne vun dat Fillmore West vörutgahn, as dessen Folg Vestine de Band verlaaten harr. De seech sück genötigt, umgahnd Harvey Mandel antohüern, um wiedertouren to können. Wiel se aber in de nee Besetten nich mal proben kunnen, hett sück Adolfo „Fito“ De La Parra anfangs wiegert, bi Woodstock uptotreeden un hett sogor för en lütt Sett de Band verlaaten. Allerdings harr de Manager Skip Taylor en Generalslöötel, kunn dormit sien Kamer apensluuten. Se hebbt hüm denn in en Helicopter verfracht un de Rest vun de Band kunn hüm denn doch dorto bewegen, dat he mitspelen. De Band is to glieker Tiet as de Roadies indrapen, de dat schafft harrn, sück in' LKW samt Utrüsten dör dat Chaos to bewegen, wobi se för den Weg tüschen de Catskills un New York över 13 Stünn bruukt harrn (normal weern 2–3 Stünn). De Band speel wiels den Sünnünnergang un wurr vun dat Publikum fiert as meest kien anner wiels dat Festival. Hör Song Goin’ up the Country wurr later to de inoffiziell Hymne vun dat Festival.

Ebenfalls 1969 nehm Canned Heat dat Album Halleluja up, dat komplexere Blues-Strukturen enthollt, to'n Bispeel 13-taktige Songteile. För Fito de la Parra is dat bit hüüd „de interessanteste Plaat“ vun de Band.

As Nächst keem de LP Future Blues herut, de den eersten Umweltschuul-Song vun de Band So Sad (The World’s in a Tangle) enthollt, in den över den Smog över Los Angeles klaagt wurrd.

Canned Heat harr 1970 mit de Single-Utkoppeln ut disse LP Let’s Work Together, en Coverversion vun Wilbert Harrison sien Let’s Stick Together ut dat Johr 1962, en letzten Top-30-Spood in den USA.^[1] In den Top Twenty in England reck de Song sogor de Nummer twee, aber de Hööchtfloog weer vörbi.

In' Mai 1970 nehm de Band allerdings tosommen mit John Lee Hooker dat bannig beacht Düppelalbum Hooker ’n’ Heat auf (u. a.: The World Today), das de sien eerst Album överhoopt wurr, dat dat in' Februar 1971 bit in de Charts schaffen dee. Up dit Album speelt Alan Wilson en Weltklasse-Mundharmonika – „the best harp-player ever“ (John Lee Hooker). De an Depressionen lieden Alan Wilson is an' 3. September 1970 an en Överdosis Tabletten storven. De Dood vun Wilson hett in de Band en Lücke achterlaaten, de de nich mehr sluuten kunn. Todem harrn Larry Taylor un Harvey Mandel eenig Maand tovör de Band verlaaten, um sück John Mayall sien „USA-Union“-Band antosluuten. So nehm de Grupp1971 tosommen mit den Nahfolger vun Wilson, Joel Scott Hill, dat Album Historical Figures and Ancient Heads up, an dat ok Little Richard mitwarken dee. Dit Album weer blots noch mäßig spoodriek un hör letzt lütt Hit. Canned Heat tour woll noch in de folgen Johren mit grooten Spood, weer aber nich mehr in de Laag, wiedere Hits intospelen. Dorto keem, dat in disse Tiet sück de Besetten ok faken ännert hett, ünner annern speel de Bröer vun Bob Hite, Richard Hite, Bass. In sien Biografie beschrifft De La Parra disse Phase as den „Langen Afstieg“. De Band wessel mehrfack de Plattenfirmen, ok hett hör de Disco-Ära to schaffen maakt, so dat de Band nah Verlust vun den Plattenverdrag 1973 pleite gung. To disse Tiet harrn se jüst en Album mit Memphis Slim upnommen un hebbt tosommen mit Clarence Gatemouth Brown arbeit, mit de se ok 1973 bi dat Montreux Jazz Festival uptreeden sünd.

An' 5. April 1981 is dat nächste Bandliddmaat Bob Hite dör Hartverseggen nah Johren vun exzessiven Drogenmissbruuk storven. He harr bit dorhen jedes Konzert mit de Wöör „And don’t forget to boogie!“ afslooten. Sietdem leit Adolpho „Fito“ De La Parra de Band. Hee seggt vun sück: „I’m a survivor in charge“. Walter Trout wurr de nee Leadgitarrist. Mit hüm wurr 1983 dat Album Boogie Assault [Live in Australia] inspeelt. 1988 keem de hörenswerte, ehrder traditschonell utricht LP Reheated mit Junior Watson an de Gitarre un den torüchkehrten Larry Taylor herut. 1989 harr de Band en Gastupträe up Hooker sien Album The Healer, dat sück to en grooten Spood entwickeln dee. An' 20. Oktober 1997 is mit Henry Vestine dat darte Grünnensliddmaat „on the road“ nah en Konzert an den Pariser Flooghaben storben. Ok he harr över Johrteinten tovöl an Drogen nommen.

Van 1999 bit 2005 hett Fito mit en nee Besetten överrascht; mit hüm sülvst an dat Slagtüüch, Greg Kage (E-Bass un Gesang), Dallas Hodge (Leadgitarr un Gesang), John Paulus (Rhythmus- un Leadgitarr as ok Gesang) un Stanley Behrens (Mundharmonika, Flöte, Saxophon un Gesang). För völ de övertüügendste Canned-Heat-Besetten siet völ Johren. 2003 keem hör Album Friends in the Can herut, bevör 2005 Don Preston den Gitarristen John Paulus ersetten dee.

De Bluesmusiker John Mayall beschrifft in sien Stück The Bear (1968 rutkommen up de LP Blues from Laurel Canyon) sien tietwielig Tosommenleven mit de Musiker vun Canned Heat. Dat Stück, dat mit en markant Intro anfangt, dat an de Canned-Heat-Boogies erinnert un vun Mick Taylor speelt wurrd, is to glieker Tiet en Hommage an Bob Hite.

Af 2006 gung de Band in de Tosommensetten Barry Levenson, Greg Kage, Robert Lucas un Fito De La Parra up Tournee. Disse Besetten wurr in' Juni 2007 vun de noch leven Liddmaaten ut de Woodstock-Tiet, Larry Taylor un Harvey Mandel, bi twee Festivals in Öösterriek ünnerstütt.

An' 23. November 2008 is de Singer un Slide-Gitarrist Robert Lucas an en Överdosis Drogen storven, nahdem he de Band kört vörher verlaaten harr, um sien eegen Solokarriere forttosetten.

In' Sömmer 2010 tour de "Woodstock Reunited Lineup" vun Canned Heat mit Fito de la Parra, Larry "The Mole" Taylor un Harvey "The Snake" Mandel, ergänzt dör Dale Spalding (Gitarr, Mundharmonika, Gesang), in Düütschland. In disse Besetten harr de Band ok 2011 wedder eenige Upträe in Düütschland, wobi John Paulus toletzt Larry Taylor ersett hett.

* = released 1996

• Blots offizielle Liddmaaten sünd upführt.
• † wiest, dat dat Liddmaat intüschen dood is.
• Eenig Liddmaaten sünd nich immer mit de Band uptreden, ofschons se Liddmaat weern, bzw. sünd mit de Band uptreden, ofschons se kien Liddmaat weern.

• Adolfo "Fito" de la Parra – Slagtüüch, Gesang (1967–hüüd)
• Larry "The Mole" Taylor – Bass, Gitarr, Gesang (1967–70, 1978–80, 1987–92, 1996–97, 2009–hüüd)
• Harvey "The Snake" Mandel – Gitarr (1969–70, 1990, 1996–99, 2009–hüüd)
• Dale Spalding – Gitarre, Mundharmonika, Bass, Gesang (2008–hüüd)
• John Paulus – Gitarre, Bass, Gesang (2000-2006, 2011-hüüd)

• Alan "Blind Owl" Wilson (1965–70) †
• Bob "The Bear" Hite (1965–81) †
• Richard Kellogg (1981–85)
• James Thornbury (1985–95)
• Robert Lucas (1995–2000, 2005–08) †
• Dallas Hodge (2000–05)

• Mike Perlowin (1965)
• Kenny Edwards (1965–66) †
• Henry "The Sunflower" Vestine (1966–69, 1970–74, 1980–81, 1985–88, 1992–97) †
• Joel Scott Hill (1970–72)
• James Shane (1972–74)
• Chris Morgan (1974–77)
• Stan Webb (1974-75)
• Mark Skyer (1975–77)
• Mike "Hollywood Fats" Mann (1978–80) †
• Mike Halby (1980–84)
• Walter Trout (1981–85)
• Junior Watson (1988–91, 1992-97)
• Becky Barksdale (1992)
• Smokey Hormel (1992)
• Paul Bryant (1997–2000)
• Barry Levenson (2006–10)

• Keith Sawyer (1965)
• Ron Holmes (1965–66)
• Frank Cook (1966–67)

• Stuart Brotman (1965–66)
• Mark Andes (1966–67)
• Antonio de la Barreda (1970–72) †
• Richard Hite (1972–76) †
• Richard Exley (1976–77)
• Jon Lamb (1980)
• Ernie Rodriguez (1980–85)
• Skip Jones (1985–87)
• Ron Shumake (1990–96)
• Mark "Pocket" Goldberg (1996)
• Greg Kage (1996–2010)

• Ed Beyer (1972–74)
• Clifford Solomon (1974)
• Jock Ellis (1974)
• Gene Taylor (1974–76)
• Ronnie Barron (1978, 1987–88) †
• Jay Spell (1978–80) †
• Stanley "The Baron" Behrens (2000–05)

• Fito De La Parra: Living the Blues. Little Big Beat, Lindewerra 2001, ISBN 3-00-007020-6.

• Offiziell Websteed vun de Band (engelsch, mit utführlich Diskografie)