Terapi oksigen

Terapi oksigen, merujuk kepada penggunaan gas oksigen sebagai rawatan perubatan.^[1] Keperluan akut bagi terapi ini termasuk hipoksemia (kekurangan jumlah oksigen badan), keracunan karbon monoksida dan sakit kepala kluster. Ia juga diberikan untuk menjamin tahap oksigen badan yang sekata dalam proses anestesia.^[2] Terapi oksigen lazimnya berguna dalam isu hipoksemia kronik akibat penyakit-penyakit seperti COPD dan fibrosis sista.^[3][1] Oksigen boleh disalurkan melalui kanula hidung atau topeng oksigen, ataupun melalui cara bertekanan tinggi seperti intubasi endotrakea atau oksigen hiperbarik.^[4][5] Terapi ini juga boleh memintas laluan pernafasan.

Oksigen secara umumnya diperlukan dalam metabolisme sel.^[6] Namun begitu, kepekatan yang terlalu tinggi boleh menyebabkan ketoksikan oksigen yang membawa kepada kerosakan peparu dan kegagalan pernafasan.^[2][7] Kepekatan yang melampau juga boleh meningkatkan risiko kebakaran saluran pernafasan, terutamanya ketika merokok.^[1] Terapi oksigen juga boleh mengeringkan mukus hidung tanpa pelembapan.^[1] Dalam kebanyakan keadaan, kepekatan oksigen sebanyak 94–96% adalah mencukupi, sementara bagi mereka dengan risiko retensi karbon dioksida, kepekatan 88–92% dicadangkan.^[1][8] Dalam kes-kes keracunan karbon monoksida atau serangan jantung, kepekatan sepatutnya setinggi mungkin.^[1][8] Walaupun udara terdiri daripada kira-kira 21% oksigen berdasarkan isi padu, terapi ini dapat meningkatkan jumlah itu mencecah 100%.^[7]

Kegunaan oksigen dalam perubatan menjadi meluas sejak sekitar 1917, dan kini merupakan rawatan paling lazim di negara-negara maju.^{[1][9][10][11]} Kini, ia termasuk dalam Senarai Ubat-Ubatan Perlu Pertubuhan Kesihatan Sedunia.^[11] Terapi oksigen di rumah boleh diberi melalui tangki oksigen atau pemekat oksigen.^[1]