ജാപ്പനീസ് ചായ ചടങ്ങ്
മാച്ച (抹茶), പൊടിച്ച ഗ്രീൻ ടീ എന്നിവയുടെ ആചാരപരമായ തയ്യാറാക്കലും അവതരണവും ഉൾപ്പെടുന്ന ഒരു ജാപ്പനീസ് സാംസ്കാരിക പ്രവർത്തനമാണ് ജാപ്പനീസ് ചായ ചടങ്ങ് (Sadō/chadō (茶道, "The Way of Tea") അല്ലെങ്കിൽ cha-no-yu (茶の湯) എന്നറിയപ്പെടുന്നത്). ഇതിന്റെ കലയെ (o)temae ([お]手前/[お]点前) എന്ന് വിളിക്കുന്നു.[1]
ജാപ്പനീസ് ചായ ചടങ്ങിന്റെ വികാസത്തിൽ സെൻ ബുദ്ധമതം ഒരു പ്രധാന സ്വാധീനമായിരുന്നു. പ്രാഥമികമായി സെൻച, ജാപ്പനീസ് ഭാഷയിൽ, ചനോയു അല്ലെങ്കിൽ ചാഡോയിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, സെൻചാഡോ (煎茶道, "സെഞ്ചയുടെ വഴി") എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഒരു സമ്പ്രദായമായ ജാപ്പനീസ് ടീ ചടങ്ങിൽ ലീഫ് ടീ ഉപയോഗിക്കുന്നത് സാധാരണയായി വളരെ കുറവാണ്.
ചായ സമ്മേളനങ്ങളെ ഒന്നുകിൽ അനൗപചാരിക ചായ ശേഖരണം (ചാകൈ (茶会, "ചായ ശേഖരണം")) അല്ലെങ്കിൽ ഒരു ഔപചാരിക ചായ ശേഖരണം (ചാജി (茶事, "ചായ ഇവന്റ്") എന്നിങ്ങനെ തരം തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. മധുരപലഹാരങ്ങൾ, നേർത്ത ചായ, ഒരുപക്ഷേ ലഘുഭക്ഷണം എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്ന താരതമ്യേന ലളിതമായ ഒരു ആതിഥ്യമര്യാദയാണ് ചക്കായ്. ഒരു ചാജി എന്നത് കൂടുതൽ ഔപചാരികമായ ഒത്തുചേരലാണ്. സാധാരണയായി ഫുൾ-കോഴ്‌സ് കൈസെക്കി ഭക്ഷണം, തുടർന്ന് പലഹാരങ്ങൾ, കട്ടിയുള്ള ചായ, നേർത്ത ചായ എന്നിവ ഉൾപ്പെടുന്നു. ഒരു ചാജി നാല് മണിക്കൂർ വരെ നീണ്ടുനിൽക്കും.
ധൂപവർഗ്ഗത്തെ അഭിനന്ദിക്കുന്നതിനുള്ള കോഡോ, പുഷ്പ ക്രമീകരണത്തിനുള്ള കാഡോ എന്നിവയ്‌ക്കൊപ്പം ശുദ്ധീകരണത്തിന്റെ മൂന്ന് ക്ലാസിക്കൽ ജാപ്പനീസ് കലകളിൽ ഒന്നായി ചാഡോ കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.
ചരിത്രം
ജപ്പാനിലെ തേയിലയുടെ ആദ്യത്തെ രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ട തെളിവുകൾ ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലേതാണ്. ജപ്പാനിലേക്ക് കുറച്ച് ചായ കൊണ്ടുവന്ന ചൈനയിൽ നിന്ന് മടങ്ങിയെത്തിയ ബുദ്ധ സന്യാസിയായ ഐച്ചുമായി (永忠) ബന്ധപ്പെട്ട നിഹോൺ കോക്കിയിലെ ഒരു കുറിപ്പിൽ ഇത് കാണപ്പെടുന്നു. 815-ൽ കരാസാക്കിയിൽ (ഇപ്പോഴത്തെ ഷിഗ പ്രിഫെക്ചറിൽ) വിനോദയാത്രയിലായിരുന്ന സാഗ ചക്രവർത്തിക്ക് ഐചു വ്യക്തിപരമായി സെഞ്ച (ചായയില ചൂടുവെള്ളത്തിൽ മുക്കി ഉണ്ടാക്കുന്ന ചായ പാനീയം) തയ്യാറാക്കി വിളമ്പിയതായി കുറിപ്പിൽ പറയുന്നു. 816-ലെ സാമ്രാജ്യത്വ ഉത്തരവനുസരിച്ച് തേയിലത്തോട്ടങ്ങൾ ജപ്പാനിലെ കിങ്കി മേഖലയിൽ കൃഷി ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി.[2]എന്നിരുന്നാലും, ജപ്പാനിൽ ചായയോടുള്ള താൽപര്യം ഇതിനുശേഷം മങ്ങിപ്പോയി.[3]
ചൈനയിൽ, ഐതിഹ്യമനുസരിച്ച്, ആയിരത്തിലധികം വർഷങ്ങളായി ചായ അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു. ഐച്ചുവിന്റെ കാലത്ത് ചൈനയിൽ പ്രചാരത്തിലുള്ള ചായയുടെ രൂപമായിരുന്നു ഡഞ്ച (団茶, "കേക്ക് ടീ" അല്ലെങ്കിൽ "ബ്രിക്ക് ടീ")[4] പ്യൂ-എർ ചായയുടെ അതേ രീതിയിൽ ഒരു നഗറ്റിലേക്ക് ഉൾക്കൊള്ളിച്ച ചായ. ഇത് പിന്നീട് ഒരു മോർട്ടറിൽ പൊടിച്ചെടുക്കും, തത്ഫലമായുണ്ടാകുന്ന ഗ്രൗണ്ട് ടീ മറ്റ് പലതരം ഔഷധങ്ങളും സുഗന്ധങ്ങളുമായും കലർത്തും.[5] ചായ കുടിക്കുന്ന സമ്പ്രദായം, ആദ്യം ഔഷധത്തിനും പിന്നീട് വലിയതോതിൽ സന്തോഷകരമായ കാരണങ്ങളാലും, ചൈനയിലുടനീളം വ്യാപകമായിരുന്നു. 9-ആം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ ചൈനീസ് എഴുത്തുകാരനായ ലു യു, തേയിലയുടെ കൃഷിയിലും തയ്യാറെടുപ്പിലും ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്ന ഒരു ഗ്രന്ഥമായ The Classic of Tea എഴുതി. ലു യുവിന്റെ ജീവിതത്തെ ബുദ്ധമതം, പ്രത്യേകിച്ച് സെൻ-ചാൻ ബുദ്ധമതം വളരെയധികം സ്വാധീനിച്ചു. ജാപ്പനീസ് ചായയുടെ വികസനത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആശയങ്ങൾ ശക്തമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തി.[6]
പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തോടെ, ചായ തയ്യാറാക്കുന്ന രീതി "ടെഞ്ച" (点茶) എന്നറിയപ്പെടുന്നു. അതിൽ പൊടിച്ച മാച്ച ഒരു പാത്രത്തിൽ ഇട്ടു ചൂടുവെള്ളം ചേർത്ത്, ചായയും ചൂടുവെള്ളവും ചേർത്ത് ഒരുമിച്ച് അടിക്കുന്നു. ചൈനയിൽ നിന്ന് മടങ്ങിയെത്തിയ ബുദ്ധ സന്യാസി ഐസായിയാണ് ജപ്പാനിലേക്ക് ഇത് പരിചയപ്പെടുത്തിയത്. തേയില വിത്തുകളും അദ്ദേഹം തിരികെ കൊണ്ടുപോയി അത് ഒടുവിൽ ജപ്പാനിലെ ഏറ്റവും മികച്ച ഗുണമേന്മയുള്ളതായി കണക്കാക്കപ്പെട്ട തേയില ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.[7] ഈ പൊടിച്ച ഗ്രീൻ ടീ ആദ്യമായി ഉപയോഗിച്ചത് ബുദ്ധവിഹാരങ്ങളിലെ മതപരമായ ആചാരങ്ങളിലാണ്. പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടോടെ, കാമകുര ഷോഗുണേറ്റ് രാഷ്ട്രം ഭരിക്കുകയും ചായയും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ആഡംബരങ്ങളും യോദ്ധാക്കളുടെ ഇടയിൽ ഒരുതരം സ്റ്റാറ്റസ് സിംബലായി മാറുകയും ചെയ്തപ്പോൾ, മത്സരാർത്ഥികൾക്ക് അതിരുകടന്ന സമ്മാനങ്ങൾ നേടാവുന്ന ടോച്ച (闘茶, "ചായ രുചിക്കൽ") പാർട്ടികൾ ഉയർന്നുവന്നു. മികച്ച നിലവാരമുള്ള തേയില ക്യോട്ടോയിൽ വളർത്തിയ ഈസായ് ചൈനയിൽ നിന്ന് കൊണ്ടുവന്ന വിത്തുകളിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞതാണെന്ന് അനുമാനിക്കുന്നു.
അവലംബം
കൂടുതൽ വായനയ്ക്ക്
- Elison, George (1983). Kodansha Encyclopedia of Japan (Vol. 3 ed.). Tokyo: Kodansha. ISBN 0-87011-623-1. "History of Japan", section "Azuchi-Momoyama History (1568-1600)", particularly the part therein on "The Culture of the Period".
- Freeman, Michael (2007). New Zen: the tea-ceremony room in modern Japanese architecture. London: 8 Books. ISBN 978-0-9554322-0-0. Archived from the original on 2018-05-11.
- Momoyama, Japanese art in the age of grandeur. New York: The Metropolitan Museum of Art. 1975. ISBN 978-0-87099-125-7.
- Pitelka, Morgan (2003). Japanese Tea Culture: Art, History, and Practice. London: RoutledgeCurzon.
- Kakuzo, Okakura (1977). The Book of Tea. Tokyo: Tuttle. ISBN 9781605061351.
- Kakuzo, Okakura (2012). The Illustrated Book of Tea. Chiang Mai: Cognoscenti Books. ASIN B009033C6M.
- Sadler, A.L. (1962). Cha-No-Yu: The Japanese Tea Ceremony. Tokyo: Tuttle.
- Surak, Kristin (2013). Making Tea, Making Japan: Cultural Nationalism in Practice. California: Stanford University Press.
- Tanaka, Seno; Tanaka, Sendo; Reischauer, Edwin O. (2000). The Tea Ceremony (2nd ed.). Tokyo: Kodansha International. ISBN 4-7700-2507-6.
- Tsuji, Kaichi (1981). Kaiseki: Zen Tastes in Japanese Cooking (2nd ed.). Tokyo: Kodansha International. ISBN 0-87011-173-6.
- Prideaux, Eric (26 May 2006). "Tea to soothe the soul". The Japan Times. Archived from the original on 2017-03-19.
- Honda, Hiromu; Shimazu, Noriki (1993). Vietnamese and Chinese Ceramics Used in the Japanese Tea Ceremony. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-588607-8.
- Murase, Miyeko, ed. (2003). Turning point: Oribe and the arts of sixteenth-century Japan. New York: The Metropolitan Museum of Art.
പുറംകണ്ണികൾ
- Japanese Tea Ceremony Archived 2020-11-27 at the Wayback Machine. – Vast source of information with detailed explanation of preparation steps.
- Japan National Tourism Organisation – General explanation, including guest etiquette
- [1] Documentary with teamaster Soyu Yumi Mukai