ഹോമോളജി
ജീവശാസ്ത്രത്തിൽ, വിവിധതരം ടാക്സയിൽ ഒരു ജോടി ഘടനകൾ അല്ലെങ്കിൽ ജീനുകൾ തമ്മിലുള്ള പങ്കുവെയ്ക്കൽ സങ്കേതമാണ് ഹോമോളജി (Homology). ഹോമോളജി ഘടനയുടെ സാധാരണ ഉദാഹരണം വവ്വാലുകൾടെ ചിറകുകൾ, ആൾക്കുരങ്ങുകളുടേയും മറ്റും ആയുധങ്ങൾ, തിമിംഗിലത്തിന്റെ നീന്താൻ സഹായിക്കുന്ന മുൻ ചിറകുകൾ, നായ്ക്കളുടെയും കുതിരകളുടെയും മുൻകാലുകൾ എല്ലാം ഒരേ പൂർവ്വലേഖ ടെട്രാപോഡ് ഘടനയിൽ നിന്നാണ് എന്നു കാണാം. ഒരു സാധാരണ പൂർവികനിൽ നിന്നുള്ള പരിവർത്തനത്തിന്റെ ഫലമായി വിവിധ ആവശ്യങ്ങൾക്ക് അനുയോജ്യമായ ഹോമോലോഗ്സിന്റെ ഘടനയെ പരിണാമ ബയോളജി വിശദീകരിക്കുന്നു. 1859 ൽ ചാൾസ് ഡാർവിൻ പരിണാമ സിദ്ധാന്തം അവതരിപ്പിച്ചപ്പോൾ പറഞ്ഞ ഹോമോളജിക്കും മുമ്പ്, അരിസ്റ്റോട്ടിൽ ഇതേകാര്യം പറഞ്ഞിരുന്നു. 1555 ൽ പിയറി ബെലോൺ ആണ് ഇക്കാര്യം ആദ്യമായി വിശകലനം നടത്തിയത്. 1843 ൽ അനാട്ടമിസ്റ്റ് റിച്ചാർഡ് ഓവെൻ ഈ പ്രയോഗത്തെ ബയോളജിയിലേക്ക് പ്രയോഗിച്ചു.
വികസിച്ചുവന്ന ജീവശാസ്ത്രത്തിൽ ഭ്രൂണത്തിൽ വികസിച്ച അവയവങ്ങൾ സമാനത പ്രാഥമിക വിഭാഗത്തിൽപ്പെടുന്നതുപോലുള്ള സമാന പ്രാഥമിക ഉറവിടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളതാണ്. ഉദാഹരണത്തിന് ഒരു പഴുതാരയുടെ കാലുകൾ, ഒരു പുഴുവിന്റെ മാക്സില്ലറി പൾപ്പ്, ഒരു വെർട്ടെവൽ കോളത്തിൽ തുടർച്ചയായ കശേരുവിന്റെ സ്പിനോസ് പ്രക്രിയകൾ എന്നിവയാണ്. പുരുഷന്മാരും സ്ത്രീകളുടേയും പ്രത്യുത്പാദന അവയവങ്ങൾ ഒരേ ഭ്രൂണകോശത്തിൽ നിന്നും വികസിച്ചതാണെങ്കിൽ, അതേ രീതി തുടരുന്ന സസ്തനികളായി അവർ അറിയപ്പെടുന്നു.
പ്രോട്ടീൻ അല്ലെങ്കിൽ ഡി.എൻ.എ. ശ്രേണികൾ തമ്മിലുള്ള അനുക്രമമായ ഹോമോളജി സമാനമായ രീതിയിൽ പങ്കുവെക്കപ്പെട്ട പൂർവ്വപദവിയാണ്. ഒരു സ്പീഷീസ് സംഗതി (orthologs) അല്ലെങ്കിൽ ഒരു ഡ്യൂപ്ലിക്കേഷൻ പരിപാടി (paralogs) എന്നിങ്ങനെ ഡിഎൻഎയുടെ ഭാഗങ്ങൾ രണ്ടായി തരം തിരിക്കാം. പ്രോട്ടീനുകൾ അല്ലെങ്കിൽ ഡി.എൻ.എയിലുടനീളമുള്ള ഹോമോളജി അവരുടെ ക്രമം സമാനതയിൽ നിന്ന് അനുമാനിക്കുന്നു. രണ്ട് ശ്രേണികൾ ഒരു പൊതുവായ പൂർവികനിൽ നിന്നും വേർതിരിച്ചെടുത്ത പരിണാമത്തിൽ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതായി ശക്തമായ സാദൃശ്യം ഉണ്ട്. സമയോചിതമായ പ്രദേശങ്ങൾ കണ്ടെത്തുന്നതിനായി ഒന്നിലധികം ശ്രേണികളുടെ വിന്യാസങ്ങൾ ഉപയോഗിക്കുന്നു. ജന്തുശാസ്ത്രം വിവാദങ്ങൾ നിറഞ്ഞതാണ്, ഉദാഹരണമായി, ആധിപത്യഘടനയുടെ ശ്രേണിയിൽ പല സ്ഥലങ്ങളിലും സ്വതവിശ്ലേഷണമാണെന്നുള്ള തെളിവുകൾ ഉണ്ട്.
അരിസ്റ്റോട്ടിൽ ഇത് നിരീക്ഷണവിധേയമാവുകയും (ക്രി.മു. 350 ബി.സി.), പിയറി ബെലോൺ തന്റെ 1555-ലെ പക്ഷികളെ പറ്റിയുള്ള ഗ്രന്ഥത്തിൽ അതു വിശകലനം നടത്തുകയും ചെയ്തിരുന്നു, അവിടെ അദ്ദേഹം പക്ഷികളുടെയും മനുഷ്യരുടെയും അസ്ഥികൂടങ്ങളെ താരതമ്യപ്പെടുത്തി. ആധുനിക കാലഘട്ടത്തിലെ സാമാന്യ ആപേക്ഷികതയുടെ ഒരു ഭാഗമായിട്ടാണ് സാദൃശ്യമുള്ള രീതികൾ വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെട്ടത്. ജർമ്മൻ നട്ഫിലിസോഫിക്കിയുടെ പാരമ്പര്യത്തിൽ, പ്രകൃതിയിൽ ഐക്യം തെളിയിക്കുന്നതിൽ സമനില താല്പര്യം പ്രകടമായിരുന്നു.[1] [2] 1790 ൽ ഗൌഥെ തന്റെ "മെറ്റമോർഫോസിസ് ഓഫ് പ്ലാന്റുകൾ" എന്ന തന്റെ പ്രബന്ധത്തിൽ ഇലയിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞതാണ് പൂക്കളുടെ ചില ഭാഗങ്ങൾ എന്ന സിദ്ധാന്തം പ്രസ്താവിച്ചു. [3]
ചിറകുകളുടെ ഹോമോളജിയെ പറ്റി വിശദീകരിച്ചത് പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തിൽ ആയിരുന്നു. ഫ്രഞ്ച് ജന്തുശാസ്ത്രകാരനായ എടീയേൻ ജിയോഫ്റോ (Etienne Geoffroy) സെയ്ന്റ് ഹിലെയ്ർ 1818-ൽ തന്റെ "തിയോറി ഓഫ് ഹോമോലോഗ്യൂസ്" (Theorie D'Analogue) എന്ന പ്രബന്ധത്തിൽ മത്സ്യങ്ങൾ, ഉരഗങ്ങൾ, പക്ഷികൾ, സസ്തനികൾ എന്നിവ തമ്മിൽ പങ്കിട്ടതായി വിവരിക്കുന്നു. ജിയോഫ്റോ വീണ്ടും മുന്നോട്ട് പോയി, ജോർജസ് കുവയറിനുണ്ടായിരുന്ന കശേരുകികൾ, മോളസിസ് മുതലായ സ്വവർഗരതികളെ തേടിവന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവകാശവാദം 1830-ലെ കുവീർ-ജിയോപ്രയോ ട്രോയ്റ്റിയെ പ്രേരിപ്പിച്ചു. ജെഫ്ഫോയ് കണക്ഷനുകളുടെ തത്ത്വം പ്രസ്താവിച്ചു. അതായത്, വ്യത്യസ്ത ഘടനകളുടെ ബന്ധം പരസ്പരം പൂരിതമാണ്. എസ്തോണിയൻ എംബ്രോയോളജിസ്റ്റ് കാൾ എർണസ്റ്റ് വോൺ ബെയ്ർ 1830-ൽ വാൻ ബെയറിന്റെ നിയമങ്ങൾ ഇപ്പോൾ വിളിക്കാറുണ്ടെന്നും പ്രസ്താവിച്ചു. ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മൃഗങ്ങൾ സമാനമായ ഭ്രൂണങ്ങളെ പോലെ വികസനം ആരംഭിക്കുകയും തുടർന്ന് ഭിന്നിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെ ഒരേ കുടുംബത്തിലെ മൃഗങ്ങൾ കൂടുതൽ അടുത്ത ബന്ധമുള്ളവയാണ്, ഒരേ ക്രമത്തിൽ മാത്രം പ്രാധാന്യം ഉള്ളവയും. ഓരോ ടാക്സനും (ഒരു കുടുംബം പോലുള്ളവ) വ്യത്യസ്തമായ ഫീച്ചറുകളാണുള്ളതെന്ന് വോൺ ബയറിന്റെ സിദ്ധാന്തം തിരിച്ചറിയുന്നു, കൂടാതെ ഭ്രൂണഹത്യ വികസനം ടാക്സോണമിക് ശ്രേണിയെ സമാന്തരമായി അവതരിപ്പിക്കുന്നു. "ഹോമോളജി" എന്ന പ്രയോഗം 1843 ൽ ജീവശാസ്ത്രത്തിലെ റിച്ചാർഡ് ഓവൻ എന്ന ജീവശാസ്ത്രത്തിൽ ആദ്യമായി വേർതിരിച്ചെടുത്തത്, കൈ, കാൽ അവയവങ്ങൾ എന്നിവയുടെ സമാനതകളെ പഠിക്കുമ്പോഴാണ്, ഒരേ ഘടനയുള്ള വ്യത്യസ്ത ഘടനകളെ വിവരിക്കുന്ന പദവുമായി സാമ്യമുള്ള പദമാണ് "ഹോമോളജി" എന്നത്. 1859-ൽ ചാൾസ് ഡാർവിൻ, പരസ്പരം ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു പൂർവികനിൽ നിന്ന് ശരീരഘടന പങ്കുവെച്ച്, ഒരു ടാക്സിയിൽ ജീവന്റെ ഒരു വൃക്ഷത്തിന്റെ ശാഖകളാണെന്നും വിശദീകരിക്കുക ഉണ്ടായി.