Чарлс Хард Таунс

Таунс се родил во Гринвил, Јужна Каролина, син на Елен Самтер Таунс (Хард; 1881-1980) и Хенри Кит Таунс (1876-1958), адвокат.^[16] Тој добил дипломи во Фурмановиот универзитет. Таунс ја завршил работата за дипломата магистер на науки по физика во Дјукскиот универзитет во 1936, а потоа се запишал во Калифорнискиот институт за технологија, каде ја добил неговата докторска диплома во 1939.^[17] За време на Втората светска војна тој работел на радарски бомбашки системи во Беловите лаборатории.^[1]

Таунс бил избран за професор во 1950 во Колумбиски универзитет.^[1] Тој работел како извршен директор во колумбиската лабораторија за зрачење од 1950 до 1952. Тој бил директор на одделот за физика од 1952 до 1955.^[1]

Теоретичари како Нилс Бор и Џон фон Нојман се сомневале во веројатноста за создавање на масер.^[18] Нобеловците Исидор Ајзек Раби и Поликарп Куш добиле финансиски средства за нивното истражување од истиот извор како и Таунс. Три месеци пред првиот успешен експеримент, тие пробале да го запрат:

„Види, треба да престанеш со работата која ја правиш. Нема да успее. Ти знаеш дека нема да успее, ние знаеме дека нема да успее. Само си ги трошиш парите, едноставно престани!“^[19]

Како член на Обединетата Христова црква, Таунс сметал дека „науката и религијата се прилично паралелни, многу послични отколку другите луѓе што мислат и дека на крајот, тие мора да се спојат.“^[20]

Во 1953, Таунс, Џејмс Гордон и Зигер го изградиле првиот амонијашки масер во Колумбискиот универзитет.^[1] Овој уред користел стимулирана емисија во прилив на енергетизирани молекули на амонијак за да дојде до засилување на микробрановите на честота од окулу 24.0 гигахерци.^[1]

За неговото создавање на масерот, Таунс заедно со Николај Басов и Александар Прохоров ја добил Нобеловата награда за физика во 1964.^[1]

Таунс исто така ја пионеризирал употребата на масерите и ласерите во астрономијата, како дел од тимот кој прв ги открил комплексните молекули во вселената и ја одредил масата на супермасивната црна дупка во центарот на Млечниот Пат.^[21]

Помеѓу 1966 и 1970, тој бил директор на НАСА научниот советодавен комитет за Аполо проектот за месечево слетување.

Во последните неколку години, Таунс работел како предавач на Карл Шварцшилд во Германија и предавач на Бирла и Ервин Шредингер во Индија.^[1]

Таунс се оженил со Френсис Х. Браун во 1941.^[1] Тие живееле во Беркли, Калифорнија.^[1] Тие имале четири ќерки, Линда Роузвин, Елен Андерсон, Карла Кеслер и Холи Таунс.^[1]

Таунс починал на деведесет и девет годишна возраст во Оукленд, Калифорнија, на 27 јануари 2015.^[22]

Таунс е широко познат за неговата научна работа и водство.

• 1956 — избран за член на Националната академија на науките.
• 1957 — избран за соработник на Академијата на науките и уметностите на САД.^[23]
• 1958 — награден со Комстокова награда за физика од Националната академија на науките.^[24]
• 1959 — награден со Ричмејеровата спомен награда од Американското здрушение на професори по физика.^[25]
• 1961 — Richtmyer Дејвид Сарнофиева електронска награда доделена од Институтот за електично и електротехничко инженерство, а исто и Румфордова награда доделена од Академијата на науките и уметностите на САД.
• 1962 — Џон Џ. Картиева награда за напредок во науката доделена од Националната академија на науките.^[26]
• 1962 — Стјуарт Балантинов медал доделен од Франклиновиот институт.
• 1963 — Јангов медал и награда, за истакнати истражувања на полето на оптиката доделени од Институтот за физика.
• 1964 — Нобелова награда за физика со Николај Басов и Александар Прохоров за придонес во основоположничката работа во квантната електроника која довела до создавање на масерот и ласерот.
• 1979 — Бил награден со Нилс Боровиот меѓународен медал, за придонес во мирољубивата употреба на атомската енергија.
• 1980 — Таунс бил примен од страна на неговата домашна држава во Холот за наука и технологија на Јужна Каролина,а исто така бил награден со цитат.
• 1982 — Тој го добил Националниот научен медал, доделен од претседателот Роналд Реган.
• 1983 — назначен во Папската академија на науките.
• 1994 — избран за странски чнел на Руската академија на науките.
• 1996 — награден со Фредерик Ивиев медал од Оптичкото друштво на САД
• 1997 — Јанскиево предавање пред Националната радиоастрономска опсерваторија
• 1998 — награден со Раселово предавање од Американското астрономско друштво.
• 2000 — награден со Ломоносов златен медал од Руската академија на науките.
• 2003 — награден со Телјурајдска фестивалска награда за технологија во Телјурајд (Колорадо).
• 2004 — награден со Италијанско друштво за оптика и фотоника Архивирано на 14 мај 2015 г. (SIOF) медал "Galileo".
• 2005 — награден со Темпелтонова награда за „напредок во истражувањето или откритијата окулу духовните реалности“.
  • Тој исто така бил награден со леКонтиева плакета.
• 2006 — Заедно со соработникот Рај Реди, Таунс бил награден со Ваневар Бушиевата награда за доживотни придонеси и државништво во науката
• 2008 — На 24 мај Таунс добил почесен докторат за хумани писма од Редленскиот универзитет.
• 2010 — SPIE златен медал
• 2011 — на 14 мај Таунс добил почесен докторат за наука од Тексаскиот универзитет
• 2012 — награден со Награда „Златна гуска“ за владино-основано истражување со неочекувани апликации
• 2012 — награден со Ненси ДеЛој Фицрој и Роланд Фицроев медал од Американското друштво на машински инженери

Делата на Таунс биле широко објавени во книги и рецензирани статии,^[13] меѓу кои:

• Gordon, J.; Zeiger, H.; Townes, Charles (1955). „The Maser—New Type of Microwave Amplifier, Frequency Standard, and Spectrometer“. Physical Review. 99 (4): 1264. Bibcode:1955PhRv...99.1264G. doi:10.1103/PhysRev.99.1264.
• Shimoda, K.; Wang, T.; Townes, Charles (1956). „Further Aspects of the Theory of the Maser“. Physical Review. 102 (5): 1308. Bibcode:1956PhRv..102.1308S. doi:10.1103/PhysRev.102.1308.
• Schawlow, Arthur; Townes, Charles (1958). „Infrared and Optical Masers“. Physical Review. 112 (6): 1940. Bibcode:1958PhRv..112.1940S. doi:10.1103/PhysRev.112.1940.
• Townes, Charles (1999). How the Laser Happened: Adventures Of a Scientist. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-512268-8.
• Townes, Charles; Schawlow, Arthur (1955). Microwave Spectroscopy. McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-065095-4.
• Townes, Charles (1995). Making Waves. American Institute of Physics Press. ISBN 978-1-56396-381-0.