Минхаузенов синдром
- Страница
- Разговор
Минхаузенов синдром | |
---|---|
Специјалност | Психијатрија, Психологија ![]() |
Минхаузенов синдром — сериозно умствено пореметување кое што кај личноста што има многу голема и длабока потреба за внимание се преправа дека е болна или намерно се разболува или повредува. Луѓето коишто патат од Минхаузеновиот синдром можат да измислат симптоми, да иницираат ризични активности или да пробаат да ги фалсификуваат лабораториските тестови со цел да добијат симпатија и загриженост кон себе.[1]
Минхаузеновиот синдром се наоѓа во групата на состојби, наречени фикциони пореметувања (измислени пореметувања). Фикционите пореметувања можат да бидат од психолошки или физички карактер. Минхаузеновиот синдром се наоѓа во групата на најтешки и хронични физички форми на фикционите пореметувања. Синдромот е многу мистериозен и многу тешко се лекува.[2] Сепак, медицинската помош е критична во превенцијата на сериозни повреди, па дури и смртни последици настанати како причина на самоповредување, што е одлика типична за Минхаузеновиот синдром.
Симптомите на синдромот цело време се фокусираат на измислување или продукција на болест или повреда со цел да се задоволат длабоките емоционални потреби. Луѓето коишто страдаат од овој синдром во голема мера се обидуваат да ја сокријат својата лажна состојба, па така понекогаш е многу тешко да се открие дека нивните симптоми се всушност дел од сериозното ментално пореметување.
Минхаузеновиот синдром не се поклопува со измислувањето на медицински проблеми со цел да се оствари некоја придобивка, како на пример земањето на слободен ден од работа. Исто така, не се поклопува ниту со хипохондријата, бидејќи луѓето коишто страдаат од хипохондрија навистина веруваат дека се болни, додека луѓето коишто го имаат Минхаузеновиот синдром не се болни, но сакаат да бидат болни.[3]
Симптомите на Минхаузеновиот синдром може да вклучат:
Поради тоа што луѓето со овој синдром стануваат експерти во глумење на симптомите и болестите или пак се самоповредуваат, понекогаш е многу тешко за докторите и нивните блиски да дознаат дали нивната болест е реална или не.
Луѓето коишто го имаат овој синдром ги измислуваат симптомите или ја предизвикуваат болеста на неколку начини, вклучувајќи:
Причините за појава на Минхаузеновиот синдром не се познати. Но, можно е луѓето коишто го имаат овој синдром да имаат искусено многу тешки вистински заболувања во младоста или пак да биле емоционално или физички злоупотребувани.
Неколку фактори можат да ја стават поединецот на повисок ризик за развивање на Минхаузеновиот синдром. Тие вклучуваат:
Минхаузеновиот синдром се смета дека е редок, но не се знае колку луѓе го имаат ова пореметување. Некои користат лажни имиња со цел да ги сокријат трагите, некои посетуваат многу различни болници и доктори, додека некои воопшто не можат ни да се пронајдат. Поради сето тоа, многу е тешко да се постави некоја естимација. Повеќе мажи од жени се дијагностицирани со минхаузеновиот синдром и тој е најчест помеѓу младите и средовечните возрасни личности.
Луѓето коишто страдаат од Минхаузеновиот синдром имаат толку длабоки емоционални потреби што сакаат и да го ризикуваат својот живот само за да бидат видени во очите на другите дека се болни. Исто така, често имаат и други ментални пореметувања. Како резултат на сето ова, се соочуваат со многу компликации, вклучувајќи:
Дијагностицирањето на Минхаузеновиот синдром честопати е екстремно тешко. Луѓето коишто страдаат од овој синдром се експерти во глумењето на многу различни болести и состојби. Честопати имаат и вистински медицински проблеми коишто можат да бидат опасни по животот иако тие можат да бидат намерно предизвикани.
Докторот којшто се сомнева за постоењето на овој синдром ќе ги прегледа медицинските записи, ќе се обиде да зборува со фамилијата или пријателите, дури и ќе ја пребара болничката соба на пациентот за да открие скриени инјекции или лекарства.
Директните обвинувања дека личноста страда од Минхаузеновиот синдром, може да предизвика бес и одбрана, што како резултат ќе предизвика ненадејно прекинување на соработката со докторот или болницата и барање на третман на друго место. Поради тоа, докторот ќе се обиде да создаде решение кое што би ја поштедило личноста од признавањето дека ги глуми симптомите.
На пример, докторот може да ја убеди личноста дека немањето на објаснување за медицинските симптоми е стресна работа и да предложи дека стресот е одговорен за некои од поплаките. Или пак, докторот може да побара согласнот од личноста дека ако следните два-три медицински третмани не дадат резултат, заеднички би ја разработиле идејата дека е можно да постои психолошки проблем како причина за болеста. Како и да е, докторот ќе проба да ја насочи личноста кон барање на помош од психијатар.
Минхаузеновиот синдром се дијагностицира како тип на фикционо пореметување. Со цел да се одреди дали некој страда од овој синдром, психијатриските установи спроведуваат детално интервју и тестови за можни физички проблеми.
За да кај некого биде дијагностицирано фикционо пореметување, тој мора да ги задоволи критериумите според DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders).
Покрај тие критериуми, треба да се потврдат уште три други:
Третманот на Минхаузеновиот синдром е тежок и не постојат стандардни терапии за ова пореметување. Поради тоа што луѓето кои страдаат од овој синдром сакаат да бидат во улогата на болни, честопати не сакаат да побараат третман. Сепак, ако кон личноста правилно се пристапи, таа може да се сложи да биде третирана од страна на психијатар.
Иако не постојат стандардни третмани за Минхаузеновиот синдром, третманот честопати се фокусира на менаџирање на состојбата отколку на обидување за нејзино излекување. Третманите најчесто вклучуваат психотерапија и бихејвиорална терапија. Ако е можно, може да се вклучи и семејна терапија.
Лекарствата можат да се користат за лекување на другите ментални пореметувања коишто исто така се присутни како што се депресијата или анксиозноста. Во многу од случаите, може да биде неопходна привремена хоспитализација во психијатриска установа.[5]
Пребродувањето на Минхаузеновиот синдром е тешко. За оние коишто се способни да преземат чекори кон подобрувањето на состојбата, следните насоки можат да им бидат од помош:
Поради тоа што причините за појава на Минхаузеновиот синдром се непознати, не постои начин за превенција на ова пореметување. Сепак, ако вашето дете е лекувано од некоја сериозна болест, внимавајте да не ја преувеличувате неговата улога како болно лице или пак вашата улога како пружател на нега.
Зборувајте со докторот на вашето дете по однос на тоа кои се реалните очекувања коишто детето може да ги постигне на ментален и физички план и поддржете го детето во самостојното изведување на очекувањата. Со овој пристап, можете да помогнете вашето дете да има долготрајно добро ментално здравје.
Класификација | |
---|---|
Надворешни извори |