Евдокија Бершанскаја
Евдокија Бершанскаја (руски: Евдоки́я Берша́нская; Доброволно, Ставропол, 6 февруари 1913 – 16 септември 1982 во Москва) беше командант на 46. Таманска гарда на ноќен бомбашки воздухопловен полк за време на Втората светска војна и станува единствената жена што некогаш го добива Орденот на Суворов.[1] Под нејзина команда, 23 пилоти од полкот стануваат Херои на Советскиот Сојуз поради нивните успешни бомбашки мисии против силите на Оската.[2]
| Евдокија Давидовна Бершанскаја | |
|---|---|
 | |
| Изворно име | Евдоки́я Давы́довна Берша́нская |
| Родено име | Евдокија Давидовна Карбут |
| Роден | 6 февруари 1913 Доброволно, Ставропол, Руска Империја |
| Починал | 16 септември 1982 (69 години) Москва, СССР |
| Држава |  СССР |
| Род |  Советски воздухопловни сили |
| Чин | Потполковник |
| Единица | 588. Ноќен бомбашки полк (подоцна преименуван во 46. Гарда на ноќен бомбашки полк) |
| Битки/војни | Втора светска војна |
| Одликувања | Орден на Суворов Трета класа |
Ран живот
Бершанскаја е родена на 6 февруари 1913 година во Доброволно, во некогашната Руска Империја. Откако нејзините родители умираат во Руската граѓанска војна, неа ја одгледува нејзиниот вујко. По завршувањето на средното училиште во Благодарни, таа се запишува на училиштето за пилоти Батаиск во 1931, каде по дипломирањето обучува други пилоти од 1932 до 1939, пред да ја назначат за командант на 218-та Воздухопловна скадрила за специјални операции, а станува и заменик претседател на краснодарскиот градски совет. Пред германската инвазија на Советскиот Сојуз, Евдокија се мажи со Петр Бершански со кого има син, но нивниот брак брзо се распаѓа. Таа продолжува да го носи презимето Бершанскаја сѐ до нејзиниот втор брак со Константин Бочаров по завршувањето на војната.[3]
Втора светска војна
Во 1941, Марина Раскова добива дозвола од Сталин да формира три женски воздухопловни полкови: 586-от Борбен воздухопловен полк, 587-от Бомбашки воздухопловен полк и 588-от Ноќен бомбашки полк. Како пилот со десет години искуство, Бершенскаја е избрана да го води 588-от Ноќен бомбашки полк, кој лета со Поликарпов По-2 авионите двокрилци.[4] Во 1943, полкот е означен како гарда и е признат под името 46-та Гарда на ноќен бомбашки воздухопловен полк. Подоцна го добива Орденот на Црвеното Знаме. Жените пилоти се толку жестоки и точни, што германските војници почнуваат да ги нарекуваат Ноќни вештерки.[5] Ги нарекуваат вака бидејќи често во текот на мисиите ги исклучувале моторите и се „лизгале“ над нивните мети пред да ја исфрлат бомбата и повторно да го пуштат моторот.[6] Сѐ до нивното распуштање во октомври 1945, во составот на полкот остануваат само жени.[4][6] Заедно, имаат прелетано преку 230000 летови и исфрлено преку 3000 тони бомби на непријателските сили.[1][2][4]
Покрај 23. членови на полкот што ја добиваат титулата Херој на Советскиот Сојуз, две исто така се прогласени за Херои на Русија, додека една за Херој на Казахстан.[7]
 Headstone |
Подоцнежен живот
По војната Евдокија се мажи со Константин Бочаров, командант на 889-от Лесен ноќен бомбашки полк, кој за време на војната соработува со 46-та Гарда на ноќен бомбашки воздухопловен полк, кога и се запознаваат. На свадбата присуствуваат многу членови на нивните полкови. Заедно имаат три ќерки. Во 1975 станува Почесен граѓанин на Краснодар. Живее во Москва, каде и умира од срцев удар во 1982. Закопана е на Новодевичкиските гробишта.[8]
Награди и почести
- Орден на Црвеното Знаме (двапати)
- Орден на Суворов Трета класа
- Орден на Александар Невски
- Орден на Патриотската Војна Втора класа
- Орден на Честа
- јубилејни медали