Therapiae lymphomatum commendantur chemotherapia, radiotherapia, therapia directa, operatio chirurgica, in certis centris medicis protonotherapia. Nonnulla lymphomata Hodgkiniana, magnitudine proteinorum sanguineorum causa, plasmapheresin ad haec proteina removenda requirunt. Vigilia attenta modo ad certa lymphomata refert. Therapiarum effectus a subtypis pendent, cum aliae curationi aliae retardationi aptae sint.
Dividuntur lymphocyti in cellulas B a ("Bursa derivatas“) et cellulas T a ("Thymo derivatas") et cellulas NK (de verbis Anglicis natural killer, necatores naturales)[3]. Nati in medulla ossium, e cellulis haematopoieticis praecursoriis derivati, maturitatem intra organa lymphacea acquirunt: Lymphocyti B (cellulae B) in medulla manentes crescunt, lymphocyti T (cellulae T) autem in thymo. Praeterea lymphocyti etiam in sanguine inveniuntur. Lymphocytis sunt receptoria specialia, antigena (superficierum alienarum) sentientia, quae signa dant, ut lymphocyti anticorpora ad corpus contra organismos alienos defendendum gignerent.
Lymphocyti B se in plasmocytos transferunt, glycoproteina et anticorpora (seu immunoglobulina dicta) secernentes, quod responsum humorale dicitur. Lymphocyti T per receptoria suae proteina complexus histocompatibilitatis maioris (CHM) cognoscant[4]. Subtypi lymphocytorum T sunt lymphocyti collaboratores et lymphocyti cytotoxici.
Morbi lymphocytorum ad defecta immunitatis et ad transformationem maligna (cancerosam) in lymphomata ducunt. Myeloma de plasmocytis derivatur.
Quodque lymphoma de lymphocytis derivatur. Quare etiam cum apparatu circulatorio conexa, lymphomata tumoribus sanguinis attribuuntur, quamquam lymphocyti non solum in sanguine sed, maiore ex parte, in telis diversis organismi inveniuntur.
In initio symptomata saepe incerta sunt et non diversa ab aliis morbis. Non semper, sed saepius inveniuntur: nodi lymphatici tumefacti (lymphadenopathia), symptomata B (quae sunt febris, sudor profusus nocturnus, amissio ponderis), necnon alia signa velut pruritus et sensus fatigationis perpetuus et anorexia et dyspnoea.
Non frustra mature magnitudo nodorum lymphaticorum anquisitorum cuivis accidat. Quidquid progrediens morbus sic symptomatum signorumque magnitudines promptae sunt. Lymphomatis diagnosis tum biopsiae nodi lymphatici indiga est[5]. Nodus in parte vel in toto excisus sub microscopio examinetur, unde criteriis histologicis nomenclatio sequitur. Deinde cytometria fluminea et fluorescentiae microscopio? prostremo classificatio generis prodi queat.
Quodvis lymphoma sensu stricto neoplasma telarum lymphaticarum est. Classificatio prima est dividere inter lymphoma Hodgkinianum et lymphomata non Hodgkiniana, deinde nominare genus cellularum (cellularum B vel cellularum T) orientium, tum illarum cellularum situs originis.
Morbus Hodgkin sive lymphoma Hodkinianum, olim lymphogranulomatosis, est lymphoma cellularum B monoclonale. Noti sunt lymphoma Hodkinianum classicum et lymphoma Hodkinianum nodulare.
Ordinis mundi sanitarii revisio classificationis neoplasmatum lymphoideorum 2018fontem recensere
Neoplasmata cellularum B matura
Leucaemia lymphocytica chronica / lymphoma lymphocyticum minus
Lymphocytosis cellularum B monoclonalis
Leucaemia prolymphocytica cellularum B
Lymphoma zonae marginalis splenicum
Lymphocytosis cellularum B monoclonalis
Leucaemia cellularum pilosarum
Lymphoma(/leucaemia) cellularum B splenicum, non classificatum - Lymphoma cellularum splenicum minus, cum pulpa splenica diffusa
Thomas Hodgkin primam lymphomatis descriptionem anno 1832 divulgavit, praecipue generis ex ipso deinde appellati.[8] Multa alia lymphomatis genera nunc describuntur.