Cantus recitatorius
Cantus recitatorius, vel simpliciter recitatorius (Italice recitativo) est declamatio vel recitatio musica, contra melodiam strictam,[1] vel modus vocalis ad imitandas et vehementius dicendas naturales orationis inflectiones,[2] vel modus elocutionis (plerumque in operis, oratoriis, et cantatis adhibitus) quo licet cantori rhythmos orationis quotidianae adsumere. Recitativus siccus, plerumque syllabicus (solum a continuo adiunctus), in una extremitate variationis quae per recitativum adiunctum (cum orchestra), ariosum (aliquantulum melismaticum), et ad extremum totam ariam vel ensemble progreditur, ubi pulsus omnino a musica pura cohibetur.
Recitativus lineas non iterat sicut carmina rite composita. Elocutionis cantae quotidianae similis est plus quam musica rite composita. Nomen recitativus (vel aliquando recitativus liturgicus) etiam simpliciori tono recitatorio cantus Gregioriani adhibetur, sicut toni Epistulae, Evangelio, praefationi, et collectae adhibiti.
Origines
Primus recitatorii usus in opera monodias Cameratae Florentinae secutus est, quo Vincentius Galilaei, pater astronomi Galilaei Galilaei, partes magni momenti egit. Galilaeus pater, ab epistularum commercio cum Girolamo Mei? de scripturis Graecorum antiquorum et cum Erycio Puteano de scripturis Hucbaldi[3] motus, priscum narrationis et dramatis modum recreare volens, usum singulae lineae melodicae ad narrandam fabulamper chordas simplices ex clavicymbalo vel testudine adiunctum excogitavit. . . .
Notae
Nexus interni
- Melodrama
- A possible history: "The Connection Between Fenian Lays, Liturgical Chant, Recitative, and Dán Díreach: a Pre-Medieval Narrative Song Tradition," otago.academia.edu
 |