ინსტიტუტო კორდოვა (საფეხბურთო კლუბი)

1918 წლის 8 აგვისტოს, ქალაქ კორდოვაში, კორდოვის ცენტრალური რკინიგზის^[8] თანამშრომელთა ყრილობა გაიმართა, რომლის მონაწილეებმა გადაწყვიტეს რკინიგზის თანამშრომლებისთვის შეექმნათ სასწავლებელი კორდოვის ცენტრალური რკინიგზის ინსტიტუტის სახელწოდებით, სადაც სასწავლო პროცესთან ერთად, მნიშვნელოვანი ყურადღება სპორტსაც დაეთმობოდა. სწორედ აღნიშნული ყრილობის გამართვის თარიღს მიიჩნევენ კლუბის დაარსების თარიღად, რადგან ამავე ყრილობაზე გადაწყდა მისი ჩამოყალიბება. კლუბისა და კლუბის გულშემატკივართათვის ამ ისტორიული ყრილობის მონაწილეთა შორის იყვნენ გილერმო დუნდასი, რამონ ისლენიოსი, მიგელ ფერეირა, ერნესტო ნავარო, რობერტო დიასი, ფრანსისკო მაორენსიკი, კარლოს რაპი, ფრანსისკო გასტალდი, ლუის ნუნიო, ესტებან კასტილიო, ხუან პერასოლო და სხვ.

ინსტიტუტი პირველ წლებში ფონდის საქმიანობასთან დაკავშირებული სამართლებრივი აქტების შესაბამისად ფუნქციონირებდა. მას რკინიგზის მუშაკები მართავდნენ და მხოლოდ რკინიგზის პარტნიორებს ემსახურებოდნენ, მაგრამ ინსტიტუტის ბუნებრივმა ზრდამ აიძულა ორგანიზაცია მთელი საზოგადოებისთვის მისაწვდომი ყოფილიყო, განსაკუთრებით კორდოვის რაიონის მაცხოვრებლებისთვის. აღნიშნული გარემოება კლუბის სახელწოდების ცვლილების მიზეზადაც იქცა, რომელსაც იმ პერიოდიდან „ინსტიტუტო ატლეტიკო სენტრალ კორდოვა“ ეწოდა. ხელმძღვანელობა ინსტიტუტის შინაგანაწესის შექმნას უკვე ახალი სახელწოდებით შეუდგა, რომელიც გენერალურ ასამბლეაზე 1924 წლის 19 იანვარს დამტკიცდა, რომლის მიხედვით შეიქმნა დირექტორთა საბჭო — პრეზიდენტის, ვიცე-პრეზიდენტის, მდივნის, მდივნის თანაშემწის, ხაზინადარის და მისი თანაშემწის, საბჭოს გადამწყვეტი ხმის უფლების მქონე მუდმივი ოთხი წევრისა და მათი ორი შემცვლელი წევრის, აგრეთვე ფინანსური ანგარიშგების კომიტეტის, რომელიც კომიტეტის ზედამხედველისა და ორი აუდიტორისგან შედგებოდა. დროთა განმავლობაში, დებულებაში ცვლილებები და სიახლეებიც შეჰქონდათ, ​​რათა ორგანიზაციის ფუნქციონირება უკეთ ყოფილიყო ადაპტირებული მიმდინარე პერიოდის მოთხოვნებისა და გამოწვევების შესაბამისად.

კლუბის გულშემატკივართაგან უმრავლესობისთვის ნაკლებად ცნობილია ის ფაქტი, რომ „ინსტიტუტოს“ თავდაპირველი და ნამდვილი სახელია „სენტრალ კორდოვა“, გამომდინარე ანალოგიური სახელწოდებიდან რკინიგზისა, სადაც ელმავლების დეპოს ჩაეყარა საფუძველი. ამას ადასტურებს ისიც, რომ სიტყვა „ინსტიტუტოს“ იგივე მნიშვნელობა აქვს, რაც სიტყვა „კლუბს“, რომელიც ინსტიტუტს, როგორც სასწავლო დაწესებულებას ოფიციალურად არასდროს გამოუყენებია.

1924 წელს, მას შემდეგ, რაც მიღებულ იქნა გადაწყვეტილება საზოგადოებისათვის დაწესებულების გახსნის შესახებ, გადაწყდა თავდაპირველი სახელი შეეცვლათ და გამოეყენებინათ ახალი სახელწოდება — „ინსტიტუტო ატლეტიკო სენტრალ კორდოვა“. დროთა განმავლობაში, იმის გამო, რომ ისინი საკუთარ თავს „კლუბს“ არ უწოდებენ, ისევე როგორც სხვა ინსტიტუტების უმეტესობა, მოსახლეობაში თანდათან დამკვიდრდა ჯერ ტერმინი „ინსტიტუტო დე კორდოვა“, ხოლო შემდეგ უბრალოდ — „ინსტიტუტო“. აღნიშნული ტერმინის მასობრივმა გამოყენებამ და მისმა პოპულარიზაციამ პრაქტიკულად ჩაანაცვლა, როგორც მისი სრული სახელი, ასევე ამ სახელის დამამთავრებელი ნაწილიც — „სენტრალ კორდოვა“

Ya con su creación, Instituto comenzó su vida institucional y social. Deportivamente y en especial con el fútbol, la vida de Instituto se inició con su afiliación a la Liga Cordobesa de Fútbol, empezando en Segunda División. Al año siguiente (1919) salió Campeón invicto de esa categoría, obteniendo así el derecho de jugar en Primera División. Al comenzar el año 1920, Instituto incrementó su plantel e incorporó a sus filas extraordinarias figuras como: José M. Lizondo, Roberto Cepeda, Fabián Massoni, El "Tuerca" Chagnier, Osmar Magarinho, Roberto Devoto, Luis Castañares, Luis "El Rey" Chirirán, Pedro Saldaño, Luis Pedrotti, Roberto Gustavino y otros. Poco a poco se fue configurando un gran plantel, y así en el año 1925 Instituto se coronó Campeón para repetir esta hazaña los años consecutivamente en: 1926, 1927 y 1928. En el año 1925 su campaña fue invicta, aventajando al segundo por 4 puntos; en 1926, volvió a ser campeón invicto de la categoría; en 1927 finalizó igualado en puntos con Talleres y lo derrotó categóricamente por 4 a 1. La hazaña se volvió a repetir en 1928, siendo nuevamente Campeón invicto aventajando a su escolta por 7 puntos, obteniendo nada menos que 29 puntos sobre 32 posibles. Instituto no solo hacía historia en Córdoba sino también por cada lugar que visitaba; le ganó a Ferro Carril Oeste en Buenos Aires, a Rosario Central, Newell's Old Boys y al "imbatible" Estudiantes de La Plata con aquella delantera compuesta por: Lauri, Cafieri, Lupuskid, Ferreira y Ciro González. Fue entonces, que por el poderío de su equipo, por la brillantes del juego y por todos los logros obtenidos. la afición cordobesa decidió bautizarlo como "El glorioso cordobés", acortando este nombre como siempre lo ha hecho la gente para llamarlo "La Gloria".

Después de aquel "Glorioso" que obtuvo los campeonatos del '25, '26, '27 y '28, el fútbol de Instituto decrece en su actuación. Eran años difíciles en el fútbol cordobés, había irregularidades y por distintas razones, algunas de mucho peso, los campeonatos eran acaparados por un par de instituciones. Instituto ganó algunos campeonatos menores, pero no el Oficial. Irónicamente se solía decir que el espectáculo lo ponía Instituto pero el "bordeaux" se lo llavaban los otros.

Siempre mostró orgullo por su siembra. Y también por sus cosechas. El hombre de Instituto nunca dejó de jactarse del liderazgo social y deportivo de su club, enclavado en el corazón de Alta Córdoba. En su seno se practican muchas disciplinas y el fútbol, es su cara más popular y trascendente. Podría ser cierto que Instituto nació como tantas ciudades del interior, edificado por el impulso y el desarrollo febril del ferrocarril. Vale precisarlo porque Instituto salió a la vida en una oficina del salón de máquinas del por entonces Ferrocarril Central Córdoba. Fueron algunos integrantes de la sección locomotoras los que concibieron un "Instituto" para "cultivar la institución de sus asociados y fomentar el deporte en todas sus fases".Recién en 1961 el club, con un gran esfuerzo, logró formar un poderoso equipo, el cual obtuvo a Carasai como el goleador del Campeonato con 27 goles, e Instituto se consagró Campeón Oficial Cordobés del año 1961. Luego de su última coronación en el año 1961, Instituto nuevamente fue Campeón del torneo de Primera División de la A.C.F. en el año 1966. Si bien no fue un Campeonato sencillo de ganar como los de 1925, 1926, 1927, 1928 y 1961, "La Gloria", al igualar en puntos con una de las sorpresas de ese torneo como fue el Sportivo Belgrano de San Francisco, lo derrotó en una final a todo ritmo de ida y vuelta y obtuvo así el Campeonato Oficial de 1966. En 1972, "La Gloria" volvió a vivir un equipo inolvidable; eran verdaderos poetas del césped, como aquella histórica formación de General Paz Juniors. Los albirrojos eran considerados por la afición futbolera como un equipo que iba a quedar en la historia de toda una generación de enormes jugadores, cracks inolvidables. Aquel equipo con un toque deslumbrante y una certera delantera que cuando llegaba al arco rival era un gol casi asegurado, ¿cómo no iba ser así? Si con la presencia de "El Matador" Mario Alberto Kempes era imposible tratar de tapar algo para los arqueros. A pesar de haber pasado muchos años después de su último campeonato (1966), Instituto consiguió el campeonato una vez más con la siguiente formación: El histórico M. Olmedo, Cufaro, Salvador Mastrosimone, Luis Saldaño, J. Ceballos, Marochi, M. Zima, L. Bongianino, A. Ceballos, Acevedo, Jorge López, S. Jofré, Alberto Beltrán, Osvaldo Ardiles y Mario Alberto Kempes.

En su primera experiencia en torneos de AFA, la Gloria paseó por el país la calidad de una delantera inolvidable: Saldaño, Ardiles, Kempes, Beltrán y Ceballos. Dentro de los equipos que hicieron historia en el fútbol cordobés, el Instituto que jugó en el campeonato Nacional de 1973 se aseguró un capítulo importante, a pesar de haber cumplido solo una discreta campaña en aquel certamen. Curioso caso el de un equipo conformado por figuras de primer nivel que, tal vez, pagó un caro tributo a su falta de experiencia en competencias de jerarquía. Los nombres de Mario Kempes, Osvaldo Ardiles, Miguel Oviedo, Daniel Willington, Alberto Beltrán, José Luis Saldaño, José Ceballos y Mario Carballo, entre otros, hablan a las claras de un potencial futbolístico inmenso que no pudo reflejar en grandes resultados. El octavo puesto conseguido, sobre 15 participantes de su zona, postergó las expectativas de una hinchada que esperaba una campaña más productiva. La Gloria había obtenido en 1972 el certamen de la Liga Cordobesa tras vencer 5 a 2 a Belgrano en una recordada final, disputada en cancha de Talleres, y que no tuvo repercusión periodística debido a un paro de los trabajadores gráficos, que dejaron a la ciudad sin diarios durante una semana.^[9]

El Nacional `73 se presentó como la primera experiencia seria de los de Alta Córdoba, que hasta ese momento solo habían disputado cuatro partidos por la Copa Argentina 1970, un torneo de efímera duración y escaso interés que organizó la AFA entre 1968 y 1970. La sangría tuvo su precio: recién en 1979 el club pudo volver a los primeros planos nacionales con otra gran camada de jugadores. En el Nacional Instituto termina primero en el grupo D, arriba de Rosario Central, Boca Juniors, San Lorenzo, Estudiantes, Cipolletti de Río Negro y Chaco For Ever. Después de un arranque prometedor, la "Gloria" queda eliminada en cuartos de final en manos de Atlético de Tucumán. En el Torneo Nacional 1980 La "Gloria" termina liderando el grupo "D" sobre River, Platense y San Lorenzo. Clasifica a los cuartos de final en donde se enfrenta Independiente. El partido de ida en Alta Córdoba fue para Instituto por 2 a 1, pero la vuelta en Avellaneda fue un rotundo 5 a 1 para el "rojo", que lo elimina de pelear por el título.

La década de 1980 encuentra a un Instituto afianzado en la Primera División, donde logra buenas actuaciones. Tanto en el Torneo Nacional de 1980 como en el de 1981, cae en cuartos de final frente a Independiente. El club logra buenas actuaciones en los años siguientes, destacándose un segundo puesto en su grupo (detrás de Ferro, campeón de ese año) en el Nacional de 1982 y un 8° puesto en el torneo 1986/1987.

Dos años más tarde Instituto tuvo una pésima campaña cosechando 31 puntos sobre 38 partidos y terminó siendo el equipo más goleado del torneo. La "Gloria" comienza así el proceso que en la siguiente temporada lo depositaría en el descenso de la máxima división del fútbol argentino.

Luego de dos malas campañas (dos últimos puestos) Instituto desciende en el campeonato de 1989. Así es como llega la década de 1990, con el equipo participando por primera vez de la B Nacional. Desde 1990, cuando el equipo perdió la categoría después de haber ocupado el último lugar en los últimos dos campeonatos, la Gloria había comenzado a transitar "el duro camino del ascenso". El 4 de agosto de 1990, ya había comprobado que el retorno no sería fácil. Ese día debutó en el Nacional B con un difícil triunfo de 1 a 0 sobre Atlético Tucumán con un gol de Walter Luján a 14 minutos del final del encuentro. Dirigido por Raúl Arraigada, tuvo un buen arranque llegó a estar primero durante seis fechas pero finalizó octavo con una campaña discreta en la que se destacaron el arquero Damián Maltagliatti (atajó cuatro penales), los goles de Mario Baralle y Marcelo "Tachi" Díaz y el talento de un debutante: Nicolás Fernando Oliva, adquirido a Unión Florida. Clasificado para el Reducido, cayó en la segunda fase ante Banfield (0-0 y 0-1).Otra vez amenazó más de lo que concretó en la temporada 1991/92 con Salvador Ragusa como técnico. Animador del torneo durante gran parte de su desarrollo, se desinfló en las fechas finales y terminó noveno. En el Reducido, Nueva Chicago lo eliminó (2-1 y 1-3) en cuartos de final. Al año siguiente cumplió su campaña más pobre: arrancó con siete fechas sin ganar y el 15º puesto obtenido al cabo de 42 jornadas solo le sirvió para mantener la categoría. En la temporada 1993/94 casi concreta su retorno. Otra vez con Arraigada, el equipo alterna el liderazgo durante buena parte de la primera rueda, pero después sufre cinco derrotas en seis partidos que determinan el alejamiento del "Pucho". La llegada de Jorge Ginarte lo reencuentra por la buena senda y accede a la final del Reducido con Talleres, donde cae en los minutos finales del segundo partido (1-3) después de haber igualado 1 a 1 en el primero.El año siguiente no fue bueno. Un flojo arranque solo le permitió luchar desde abajo por un lugar en el octogonal, pero finalmente terminó undécimo en una pobre campaña iniciada por Jorge Ginarte y terminada por Carlos Biasutto. En 1995/96 fue animador de los dos torneos de la temporada, pero cuando luchaba por el primer puesto del Clausura sufrió la baja de Oliva, transferido al fútbol japonés. Pese a ello, el equipo conducido ahora por Jorge Ghiso, se las arregló para llegar a la final del Reducido ante Unión. Tras perder 3 a 1 en el cotejo de ida jugado en Santa Fe, en la revancha está obligado a ganar 2 a 0 para lograr el pasaporte a Primera (el gol de visitante valía doble). Diego Klimowicz consigue el primero a los 32 minutos del primer tiempo, pero el segundo no llegará jamás y el 1 a 0 final no alcanzó. Una nueva decepción debieron soportar sus hinchas en el campeonato siguiente. La llegada de grandes figuras, como los retornos de dos históricos (Oscar Dertycia y Ernesto Corti), sumadas a las incorporaciones de Juan Spallina y el uruguayo Alex Rodríguez, ilusionaron a sus seguidores, pero otra vez no pudo concretar el objetivo.Condenado a jugar en la Zona Permanencia, tampoco consiguió la plaza para el segundo ascenso. Ninguno de los tres técnicos, Horacio Bongiovanni, Ramón Adorno y Ángel Celoria, pudieron hacer funcionar un equipo que quedó en deuda. La llegada de Juan José López a la conducción técnica le permitió al club vivir el ciclo más positivos en la divisional de ascenso. Sin grandes contrataciones, solo vale destacar la incorporación de Pedro Ojeda, J.J. formó un equipo sólido que ganó la primera fase y, como una constante de los últimos años, se quedó en la recta final. La base de ese equipo, sumado al aporte de Daniel Jiménez, Fernando Castro, Raúl Maldonado, Oscar Alaniz y Hernán Buján fue la que el mismo entrenador armó para esta temporada. Sin embargo, cuando el equipo marchaba en el primer puesto y rendía a pleno, el entrenador se alejó cansado de las promesas de los dirigentes para solucionar el conflicto económico con los jugadores y el cuerpo técnico. Ernesto Corti, en su flamante condición de entrenador, se hizo cargo del equipo y, pese a algunos pronunciados altibajos, consiguió mantener la posición de liderazgo y accedió al cuadrangular por el título junto a Atlético Tucumán, Arsenal y Chacarita Juniors. El sábado 19 de junio de 1999, después de disputar dos finales con "los funebreros", la frase que encabezó esta nota se hizo realidad. El primer puesto lo habilitaba a disputar el cuadrangular final. Luego de superar a Arsenal de Sarandí en la semifinal, disputa la final contra Chacarita. El global 3-1 a favor de “la gloria” dictamino el regreso a Primera División. En este equipo se destacaban las figuras de Daniel “Miliki” Jiménez y Mauricio Caranta entre otros. En el torneo Apertura del año 1999, no logra hacer una buena campaña, y finaliza en 16° lugar.

Ya con el comienzo del nuevo siglo Instituto, si bien se mejora en el Clausura del 2000 (donde finaliza 11°) el club debe jugar la promoción contra Almagro. Aunque cuenta con ventaja deportiva, pierde 2-1 en el global y desciende. Retoma luego de un año a la Segunda división, donde logra una buena performance, pero no le alcanza para ascender, ya que pierde la semifinal del cuadrangular frente a Banfield, la final del torneo Reducido contra Nueva Chicago, y no supera a Argentinos Juniors en la Promoción.

En la temporada siguiente, logra meterse en el reducido, pero no alcanza el ascenso ya que pierde en semifinales contra Gimnasia y Esgrima de Entre Ríos. En la temporada del 2003/2004, Instituto forma un competitivo plantel, y obtiene el torneo Apertura 2003. Gracias a esto, juega la final por el ascenso contra Almagro, campeón del Clausura 2004. Así es como logró vengarse de la promoción perdida en el 2000, y vence con un global 2-1 y obtiene el ascenso a Primera División con un gol muy recordado de Renato Riggio. En el Torneo Apertura del 2004, realiza una mala campaña y termina anteúltimo, teniendo muy pocas chances de mantener la categoría, ya que en el Clausura venidero debía sumar muchos puntos. Pero sin darse por vencidos, realiza una aceptable campaña en la que finaliza 9°, y evita el descenso directo, pero no la promoción. Así es como se enfrenta contra Huracán, para tratar de mantener la categoría. Luego de un valioso triunfo en Buenos Aires (2-1) y una victoria en Córdoba (1-0), Instituto mantiene la categoría con un global 3-1. En la temporada siguiente, un 20° en el Apertura y un 19° en el Clausura, más el flojo promedio que arrastraba de la temporada anterior, fueron los causales del descenso a la B Nacional.

En su retorno a la B Nacional, lejos de pelear por el retorno a la Primera División, realiza una mediocre campaña, y se ve obligado a jugar un desempate (al igualar en puntos) enfrentando a Ben Hur de Rafaela, para ver quien juega la promoción de descenso contra un equipo del Torneo Argentino A. Instituto sale victorioso de este cruce y así se mantiene en la B Nacional. En la temporada siguiente finaliza en 15° lugar, y se salva por poco de jugar nuevamente la promoción de descenso.

Como el club debía engrosar su flaco promedio, arma un equipo competitivo para afrontar la temporada 2008/2009. La apuesta le sale bien al club, que se salva de los puestos de descenso, pero igual quedaría un sabor amargo para los hinchas, ya que finaliza quinto en la tabla general, a solo 3 puntos de jugar la promoción para ascender a Primera División. En la temporada 2009/2010 se logra una muy buena campaña que tuvo al club como protagonista durante todo el torneo. Llega a la última fecha con chances de ascender y en posición de promoción, a 3 puntos de Quilmes, que se ubicaba tercero. Pero en la última fecha, pierde 3-0 frente a Tiro Federal, y las victorias de Atlético Rafaela y All Boys hace que nuevamente quede en 5° lugar, y no pueda jugar la promoción.

Para la temporada 2011/12 quedará en la memoria de los hinchas como la mejor campaña realizada por el club en toda su historia en la B Nacional: 70 puntos y un invicto de 19 partidos. El equipo, con un plantel lleno de caras casi desconocidas, estuvo puntero por más de 20 fechas, peleando el título ante grandes clubes como Quilmes, Rosario Central, y River Plate, quien disputaba su primera temporada en este torneo. El equipo llegó a la última fecha en el primer puesto, pero una derrota ante Ferro por 3 a 0 provoca que finalice 3°en la tabla, y juega la promoción ante San Lorenzo de Almagro. El saldo positivo de la campaña fue la consolidación de jugadores como Julio Chiarini , y el surgimiento de diversos jugadores de la cantera, como Paulo Dybala. Finalmente el juvenil, con solo 18 años, fue vendido al Palermo de Italia por 3 millones de euros.

En la ida, disputada en Córdoba, la Gloria pierde por 2 a 0. En la vuelta logra un empate 1 a 1 con el cuervo, lo que condena a que los cordobeses disputen la siguiente temporada en el Nacional B. En la temporada 2012/13 no logra realizar una buena campaña y finaliza en el puesto 18°.

Ya para la temporada 2013/14 volvió a ser protagonista con otro invitado especial: Independiente de Avellaneda, pero otra vez con una suma de derrotas en las últimas fechas lo dejó afuera de las zonas de ascenso.La temporada 2014 de transición, el torneo se dividió en 2 zonas (A;B), con 11 equipos c/u, con 22 fechas a la larga, sin descensos, lo más sorpresivo de este torneo fue que hubo 10 ascensos a la máxima categoría (5 ascensos por cada zona). Instituto lamentablemente no pudo aprovechar este torneo terminó en la 8va posición (de 11 equipos en el grupo) cerrando con 25 puntos de 60 en juego, cerrando la temporada con una victoria en misiones ante Guaraní Antonio Franco.

La temporada 2015, la segunda división contaría con 2 ascensos (1 campeón, y del 2 al 5 un reducido ida y vuelta, con semifinal y final) y 4 descensos), un 42 fechas (ida y vuelta). Instituto empezó regularmente en las primeras 4 fechas (3E-1G), desde adelante Instituto no podía ganar estando penúltimo. La Gloria volvería a ganar en la fecha 14, con un contundente 2 a 0 ante Juventud Unida. Desde la fecha 16 Instituto estuvo invicto 11 fechas (6G-5E) perdiendo con V.Dalmine 1-0 y derrotando al puntero ( Atlético Tucumán ) 1 a 0.

Instituto con altas y bajas y un vaivén de resultados, entró al reducido en el quinto puesto, debiendo enfrentar al 2do ( Patronato. La ida se disputó en Alta Córdoba, con un marco de más de 22 mil personas, La gloria reciba al patrón, El 1er tiempo fue muy cerrado, con más llegadas de Instituto con tiros desde afueras y con la clarisima oportunidad que erro C.Bernardi para abrir el marcador, luego del pase al medio de P.Soda. El segundo tiempo Patronato manejo más el balón, atacando preferentemente por el medio e Instituto contraatacando por las bandas. Hasta que a los 46m el árbitro Pedro Argañaráz, cobra penal para Instituto tras el agarrón de camiseta de D.Martinez sobre P.Magnin , Bauman fue el encargado de convertir la pena máxima. Aunque parecía que Instituto se llevaba la victoria, un centro y una mano de M.Correa le da un penal a los 49 a Patronato, S.Bertoli lo convierte, y el partido finalizó 1-1. En la vuelta Instituto pego primero a los 11 del PT con un cabezazo de D. Schmidt después de un centro de Bernardi al borde del área chica. Luego Patronato lo empató con gol de C.Quintana de cabeza. A los 20 D.Jara pasa a darlo vuelta y Becerra a los 42 del ST liquidando la serie y dejando a Instituto sin la chance de jugar la final y quedarse una temporada más en la B Nacional.

ეროვნული ტურნირები, რომელშიც „ინსტიტუტო“ მონაწილეობდა:

• Las Promociones son considerados partidos de Primera y los Reducidos del Nacional B.

კლუბის საშინაო არენაა „ესტადიო ხუან დომინგო პერონი“. სტადიონი ბარიო ალტა კორდოვას სახელით ცნობილ კორდოვის ალტას კვარტალში მდებარეობს და დაახლოებით 32 000 მაყურებელს იტევს. ტევადობითა და სიდიდით მეორე საფეხბურთო სტადიონია პროვინციაში, „ესტადიო მარიო ალბერტო კემპესის“^[10] შემდეგ.

1946 წელს გენერალ ხუან დომინგო პერონის თავმჯდომარეობით, არგენტინის ეროვნულმა კონგრესმა მხარი დაუჭირა № 12 931-ე კანონს, რომლის 23-ე მუხლი უფლებამოსილებას აძლევდა ქვეყნის აღმასრულებელ ხელისუფლებას ქვეყნის მასშტაბით სოციალური და სპორტული სუბიექტებისთვის სტადიონების მშენებლობის სუბსიდირების მიზნით განეკარგა 20 000 000 აშშ დოლარი. კორდოვაში „ინსტიტუტო“ იყო ერთადერთი ორგანიზაცია, რომელმაც განაცხადი შეიტანა მათთვის სახსრების გამოყოფის თაობაზე, „რასინგისა“ და „ურაკანის“ მსგავსად, რომელთაც მანამდე ისარგებლეს კანონში გაწერილი ზემოაღნიშნული დებულებით. საბოლოოდ, წარდგენილი განაცხადის საფუძველზე „ინსტიტუტომ“ 1 500 000 აშშ დოლარის ოდენობის სესხი მიიღო. Colaboró con la gestión de este préstamo el socio del club Sr. Hernán Yofré. El préstamo fue concedido por decreto N 5.018 del 20 de febrero de 1948 por la suma de $1.500.000. Las condiciones de amortización del préstamo era de 52 años, mediante el pago de cuotas trimestrales de $14.265 cada una, iguales y consecutivas.Existía una franquicia de dos años en los que solo se pagaba la amortización de intereses y estos se calculaban sobre una tasa del 3% anual.

De cumplirse lo pactado, recién en el año 2000 se habría concluido el pago del préstamo.Los arquitectos Morchio y Souberan habían construido una maqueta del Estadio y elaborado sus planos.El Estadio comenzó a construirse en marzo de 1948, pero demoras y serios problemas de la Empresa Constructora, más los efectos de la inflación hizo que con el dinero recibido solo se pudiera construir la actual tribuna alta sobre la calle Jujuy.Afortunadamente, la deuda de ese préstamo fue condonada el 9 de octubre de 1959 (41 años antes del plazo previsto de pago), mediante el Decreto Ley N.º 14.880 del Presidente Guido.Según se dice, en la gestión de tal condenación intervinieron los Institutenses Sr. Napoli (funcionario del Ministerio de Trabajo de la Nación en Córdoba ) y el Dr. Zanichelli (Legislador y exarquero de Instituto).Finalmente, el 15 de agosto de 1951 y como parte de los festejos de los 33 años de vida del club, con un encuentro amistoso con el Racing Club de Avellaneda, se inauguró el Estadio Monumental, el que pasó a llamarse Estadio Presidente Perón.Para adaptarlo a los partidos nocturnos, Instituto encaró la incorporación de la iluminación del Monumental. Se instalaron columnas altísimas lo que hace que de ninguna manera la iluminación moleste al espectador y se instaló un moderno sistema de iluminación.Toda esta instalación fue inaugurada el 27 de diciembre de 1957 en un partido amistoso con el Club Atlético Vélez Sarsfield de la Capital Federal, partido que se realizaba como corolario de la transferencia del centro delantero Juan Carlos Sánchez. La Mona, como se lo llamaba a Sánchez, jugó en ese partido un tiempo para cada equipo.En esta etapa de consolidación de nuestra Institución, en el Estadio Monumental se decide también la construcción de una tribuna en el Sector Oeste, sobre la Calle Sucre. La misma se construye de cemento en un largo de 73 metros y con 24 escalones. La obra se concluye y se inaugura en 1960.En 2008, el Estadio Monumental de Alta Córdoba fue remodelado, contando con la inclusión de modernas cabinas de transmisión y Palcos VIP. También, en 2010, los propios hinchas del club tomaron la decisión de pintar ambas cabeceras y la platea preferencial del estadio.

ქვემოთ წარმოდგენილია კლუბის პრეზიდენტების ჩამონათვალი,^[11] კლუბის დაარსების დღიდან მიმდინარე პერიოდის ჩათვლით:

El uniforme titular, a rayas verticales rojas y blancas, toma los colores y el diseño como un homenaje de los socios fundadores de Instituto al que fuera el equipo del fútbol argentino más destacado de la primera década del siglo XX.El Sr. Guillermo Dundas quien entonces era jefe de dicha sección, tuvo gran influencia en la creación de la nueva entidad y por ende en la Asamblea Constitutiva. Él había sido Presidente de un club denominado Instituto Junín y simpatizante del glorioso Alumni, de allí entonces que a su sugerencia la Asamblea decidió que la camiseta de los jugadores sería a rayas verticales rojas y blancas y pantalón blanco, y que los Dirigentes debían llevar un saco distintivo de los mismos colores que los jugadores con pantalón y zapatos blancos.La que si varió fue la suplente usando cinco colores como alternativa al rojo y blanco: Negro, amarillo, blanco, azul o gris.^[12]

• ძირითადი ფორმა: მაისური წითელი და თეთრი ვერტიკალური ზოლებით, შავი შარვალი, შავი გეტრები.
• ალტერნატიული ფორმა: შავი მაისური ნახევრად თეთრი და წითელი ჰორიზონტალური ზოლებით, შავი შარვალი, შავი გეტრები.
• საერთაშორისო ფორმა: თეთრი პერანგი წითელი სახელოებით, თეთრი შარვალი, თეთრი გეტრები.

საშინაო

საგარეო

1918-80

1981-82

1983-86

1986-90

1990

1990-93

1993-95

1995-96

1996-97

1997-98

1998-99

2000-01

2001-02

2002-04

2004

2004-06

2006-07

2007-08

2008-09

2009

2010

2011-12

2012-13

2013-14

2014-15

2015-16

2017

2017-18

2018-19

2019-20

სპორტული სამოსი

პერიოდი ლოგო მიმწოდებელი 1979-1980 Sportlandia 1981-1993 Adidas 1993-1996 Topper 1996-1997 Umbro 1997-1998 Sport 2000 1998-2001 Diadora 2001-2002 Reusch 2002-2004 DRB Dribbling 2004-2006 Umbro 2006-2009 Athix 2010-2018 KDY 2018-2020 Kelme 2020- Sport Lyon

სპონსორი

პერიოდი სპონსორი 1984-1986 Il Gatto 1986-1988 Calzado Porcel 1988-1990 El Delfín 1990-1991 Inca Seguros 1991-1992 Mutual Cóndor 1992-1994 Carta Credencial 1994-1996 Intercable 1998 Esco 1998-1999 Diadora 1999 Lotería de Córdoba 2000-2002 Banco Julio 2002-2003 ¡Viva Córdoba! 2003-2006 Colorín/Banco de Córdoba 2007-2008 Banco de Córdoba 2008-2012 Motocicletas Brava/Banco de Córdoba 2013 Electroingeniería/Banco de Córdoba 2013-2015 Corblock/Banco de Córdoba 2015 Banco de Córdoba 2016 Atia Construcciones/Banco de Córdoba 2016-2017 Motocicletas Brava/Banco de Córdoba 2018-დღემდე Autocrédito/Banco de Córdoba

პერიოდი 1981-დღემდე (AFA):

სეზონები 1ª: 16

• ნასიონალის ჩემპიონატი: 3 რეგულარულ ჩემპიონატებში ჩართვამდე (1973, 1979, 1980)
• პერიოდი 1981-დღემდე (AFA): არგენტინის პრიმერა დივიზიონი: 13 (1981-1989/90, 1999/00, 2004/05-2005/06)
• ადგილი პირველი დივიზიონის ისტორიულ ცხრილში: 27°

სეზონები 2ª: 25

• პრიმერა B ნასიონალი: 25 (1990/91-1998/99, 2000/01-2003/04, 2006/07-)
• ადგილი მეორე დივიზიონის ისტორიულ ცხრილში: 1º

უდიდესი გამარჯვება:

• პირველი დივიზიონი: 6:1 a Chaco For Ever (Resistencia) (Primera división 1979)
• მეორე დივიზიონი: 7:0 a Club Villa Mitre (B Nacional 2001)

უდიდესი დამარცხება:

• პირველი დივიზიონი: 1:6 vs River Plate (Primera división 1988)
• მეორე დივიზიონი: 1:7 vs Godoy Cruz (Mendoza) (B Nacional 1995)

ყველაზე მაღალი ადგილი ლიგაში:

• პირველი დივიზიონი: 8° (1986/87)
• მეორე დივიზიონი: 1º (1998/99, 2003/04)

ყველაზე დაბალი ადგილი ლიგაში:

• პირველი დივიზიონი: 20° (1988/89, 1989/90, Ap. 2005)
• მეორე დივიზიონი: 22º (Nacional B 2016)

წაუგებელი მატჩების სერია:

• პირველი დივიზიონი: 12 (1986/87)
• მეორე დივიზიონი: 19 (2011/12)

ყველაზე მეტი მატჩი:

• ენრიკე ნიეტო (271)

ყველაზე მეტი გოლი:

• ოსკარ ალბერტო დერტისია (93)

Mayor cantidad de encuentros dirigidos:

• კარლოს მონტესი (141)

• რაულ დე ლა კრუს ჩაპარო: 20 გოლი (მეტროპოლიტანო 1982)^[13]

• დანიელ ხიმენესი: 23 გოლი (პრიმერა B ნასიონალი 2000/01)^[14]
• პაბლო ვეგეტი: 15 გოლი (პრიმერა B ნასიონალი 2018-19)
• ნიკოლას მასოლა: 9 გოლი (პრიმერა B ნასიონალი 2014)

ფეხბურთელები, რომელთაც ყველაზე მეტი გოლი გაიტანეს (AFA-ს ტურნირებში):^[15]

ფეხბურთელი	გოლი	მატჩი	საშ.	პერიოდი
ოსკარ ალბერტო დერტისია	93	221	0,42	1982-1988; 1996-1997
დანიელ ხიმენესი	89	174	0,51	1998-2000; 2004-2005; 2006-2008
კლაუდიო სარია	72	219	0,36	1994-2000; 2001
ფერნანდო ოლივა	53	181	0,29	1990-1996; 2003
დიეგო კლიმოვიცი	45	95	0,47	1993-1996; 2011

მოთამაშეები, რომლებსაც ყველაზე მეტი მატჩი აქვთ ნათამაშები (AFA-ს ტურნირებში)::

ფეხბურთელი	მატჩი	პერიოდი
ენრიკე ნიეტო	271	1980-1981; 1984-1990
რამონ ბენიტესი	243	1983-1988; 1997
ოსვალდო მარკესი	222	1982-1989
ოსკარ ალბერტო დერტისია	221	1982-1988; 1999-2000
კლაუდიო სარია	219	1994-2000; 2001

თავისი ისტორიის 105 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში ასობით ფეხბურთელმა ითამაშა, თავისი წვლილი შეიტანა და გარკვეული კვალი დატოვა, როგორც კლუბის, ასევე არგენტინული ფეხბურთის ისტორიაში. თეთრ-წითლების მაისურით ყველაზე მეტი, 271 შეხვედრა ენრიკე ნიეტომ ჩაატარა. ხოლო, ოსკარ დერტისია არგენტინის ფეხბურთის ფედერაციის ოფიციალური ტურნირების ეგიდით გამართულ 221 მატჩში გატანილი 93 გოლით კლუბის ისტორიაში დღემდე საუკეთესო ბომბარდირად რჩება.

„ინსტიტუტოს“ ღირსებას სხვადასხვა დროს არაერთი, საკლუბო თუ სანაკრებო დონეზე, არგენტინისა თუ მსოფლიო მასშტაბით წარმატებული და სახელმოხვეჭილი ფეხბურთელი იცავდა, მათ შორის 1978 წლის მსოფლიო ჩემპიონები ოსვალდო არდილესი და მიგელ ოვიედო, ასევე ევარისტო ბარერა, ალბერტო ბელტრანი, ოსკარ დერტისია, ვიქტორ ერედია, უგო კურიონი, ხოსე ლუის სებალოსი, რამონ აბილა, პაულო დიბალა და სხვ. „ინსტიტუტოს“ აღზრდილია არგენტინის ყველა დროის ერთ-ერთი საუკეთესო ფეხბურთელი მარიო კემპესი, რომელმაც 1978 წლის მსოფლიო ჩემპიონატზე როგორც საუკეთესო ფეხბურთელის, ასევე საუკეთესო ბომბარდირის წოდება მოიპოვა. სხვა ცნობილ ფეხბურთელებს შორის, რომელთაც „ინსტიტუტოს“ რიგებში უთამაშიათ, არიან პანამის ეროვნული ნაკრების ყოფილი თავდამსხმელი არმანდო დელი ვალდესი და ბოლივიის ეროვნული ნაკრების ყოფილი ნახევარმცველი რამირო კასტილიო.

შენიშვნა: დროშა აღნიშნავს ეროვნულ ნაკრებს რომელიც განსაზღვრულია ფიფა-ს წესებით. მოთამაშეები შესაძლოა რამდენიმე ფიფა-ს არაწევრ ქვეყანას/ტერიტორიას მიეკუთვნებოდნენ.

№ პოზიცია ქვეყანა მოთამაშე — მეკარე  არგენტინა მატიას ალბერტი — მეკარე  არგენტინა ლაუტარო პეტრუჩი — მეკარე  არგენტინა ხერმან სალორტი — მეკარე  არგენტინა ემანუელ სიტარო — მეკარე  არგენტინა ხორხე კარანსა — მცველი  არგენტინა ფაკუნდო აგუერო — მცველი  არგენტინა ხუან კრუს არგუელო — მცველი  არგენტინა ფაკუნდო ერპენი — მცველი  არგენტინა ფრანკო ფლორესი — მცველი  არგენტინა მისაელ გუტიერესი — მცველი  არგენტინა ფრანსისკო მუსო — მცველი  არგენტინა ნიკოლას სარავია — მცველი  არგენტინა ხოსე ვიჟეგასი — მცველი  არგენტინა გასტონ იაბალე — მცველი  არგენტინა ლუკას ლანდა — მცველი  არგენტინა ლეონარდო ფერეირა — ნახევარმცველი  არგენტინა იგნასიო ანტონიო

№ პოზიცია ქვეყანა მოთამაშე — ნახევარმცველი  არგენტინა დამიან არსე — ნახევარმცველი  არგენტინა მალკომ ბრაიდა — ნახევარმცველი  არგენტინა კრისტიან კარისო — ნახევარმცველი  არგენტინა ემილიანო ენდრისი — ნახევარმცველი  არგენტინა როდრიგო გარო — ნახევარმცველი  არგენტინა მაქსიმილიანო ლოპესი — ნახევარმცველი  არგენტინა მაქსიმილიანო პონსე — ნახევარმცველი  არგენტინა ხუან იგნასიო სილსი — ნახევარმცველი  არგენტინა ფრანკო უოტსონი — ნახევარმცველი  არგენტინა ნიკოლას უოტსონი — თავდამსხმელი  არგენტინა მატეო ბაიამიჩი [16][17] — თავდამსხმელი  არგენტინა მაურო ბარსოლა — თავდამსხმელი  არგენტინა ხერმან სერვერა — თავდამსხმელი  არგენტინა მანუელ ლიენდო — თავდამსხმელი  არგენტინა აგუსტინ მორალესი — თავდამსხმელი  არგენტინა მარტინ პინო — თავდამსხმელი  არგენტინა გონსალო კასტილიეხოსი

მაღალი
ფეხბურთელი	პოზიცია	მოვიდა კლუბიდან	კონტრაქტის ტიპი
ზამთარი
ხერმან სალორი	მეკარე	აგროპეკუარიო	ტრანსფერი.
ფაკუნდო ერპენი	მცველი	სან-მარტინ სან-ხუანი	თავისუფალი.
პაბლო მატალია	მცველი	სპორტივო ბელგრანო	იჯარის დასასრული.
ხოსე ვილეგასი	მცველი	სანსინენა	ტრანსფერი.
მაქსიმილიანო ლოპესი	ნახევარმცველი	ვილა მიტრე ბაია-ბლანკა	ტრანსფერი.
ხუან უგნასიო სილსი	ნახევარმცველი	ურაკანი	თავისუფალი.
ფაკუნდო სილვა	ნახევარმცველი	ლოს-ანდესი	თავისუფალი.
დამიან არსე	ნახევარმცველი	ალმაგრო	თავისუფალი.
ფრანსისკო აპაოლასა	თავდამსხმელი	ესტუდიანტესი	იჯარა.
ხერმან ესტიგარიბია	თავდამსხმელი	დეპორტეს კოპიაპო	თავისუფალი.
ზაფხული

დაბალი
ფეხბურთელი	პოზიცია	წავიდა კლუბში	კონტრაქტის ტიპი
ზამთარი
იგნასიო არსე	მეკარე	სან-მარტინ ტუკუმანი	კონტრაქტის შეწყვეტა.
ლეანდრო დე ბორტოლი	მეკარე		კონტრაქტის დასრულება.
ფაბრისიო ენრიკოტი	მეკარე	დუგლას ჰეიგი	კონტრაქტის დასრულება.
ალან აგირე	მცველი		კონტრაქტის დასრულება.
ფრანკო კორია	მცველი	სპორტივო ლას-პარეხასი	კონტრაქტის შეწყვეტა.
ვიქტორ ლოპესი	მცველი	კარიერა დაასრულა.	კონტრაქტის დასრულება.
პაბლო მატალია	მცველი	სპორტივო ბელგრანო	იჯარა.
სანტიაგო მოიანო	მცველი	ტალერეს კორდოვა	იჯარის დასასრული.
ფაკუნდო აფრანჩინო	ნახევარმცველი	ვილა დალმინე	კონტრაქტის დასრულება.
ტობიას ბალიარი	ნახევარმცველი	სპორტივო ბელგრანო	კონტრაქტის დასრულება.
ემილიანო ელაკოპულოსი	ნახევარმცველი	ტემპერლეი	კონტრაქტის დასრულება.
მატეო კლიმოვიცი	ნახევარმცველი	შტუტგარტი	ტრანსფერი.
სებასტიან ნავარო	ნახევარმცველი	ოლ ბოისი	კონტრაქტის დასრულება.
ელოი როიხე	ნახევარმცველი		კონტრაქტის დასრულება.
ფაკუნდო კასტელი	თავდამსხმელი	ატლეტიკო სარმიენტო	იჯარა.
პაბლო ვეგეტი	თავდამსხმელი	ბელგრანო კორდოვა	კონტრაქტის შეწყვეტა.
ლეანდრო ველია	თავდამსხმელი	გოდოი-კრუსი	ტრანსფერი.
ზაფხული
კლაუდიო როლდანი	მცველი	რასინგი კორდოვა	იჯარა.
ალვარო სან-ემეტერიო	მცველი	არხენტინო პენიაროლი	იჯარა.

Desde su fundación en el año 1918 hasta la actualidad, decenas han sido los entrenadores del Instituto de Córdoba que han estado al mando de los destinos futbolísticos de la institución.

El primer director técnico que tuvo el club en el profesionalismo de AFA fue Enrique García, quien dirigió al equipo en el año 1973.

Entre entrenadores destacados podemos mencionar a Ernesto Corti (obtuvo el ascenso a primera en la temporada 1998-1999) y a Héctor Rivoira (también obtuvo el ascenso en la temporada 2003-2004). Entre estadísticas encontramos a Jorge Ghiso como el técnico que más partidos dirigió en La Gloria, lo hizo en 113 oportunidades.

En lo que respecta a nacionalidades, los entrenadores de Instituto han sido en su gran mayoría argentinos, en tanto que con respecto a los entrenadores nacidos fuera del país se tiene registro de solo uno: Luis Garisto, de origen uruguayo.

პოზიცია	პერსონალი
მწვრთნელი	სესარ საბალა (ესპ. César Zabala)
საველე ასისტენტი	ფრანსისკო ბუტელერი (ესპ. Francisco Buteler)
ფიზმომზადების მწვრთნელი	ხერემიას პერალტა (ესპ. Jeremías Peralta)
	ფაკუნდო ფოლი (ესპ. Facundo Folli)
მეკარეების მწვრთნელი	სესარ კორდოვა (ესპ. César Córdoba)
გუნდის ექიმი	ენრიკე ამბროსინი (ესპ. Enrique Ambrosini)
გუნდის ფსიქოლოგი	რაფაელ ლინარესი (ესპ. Rafael Linares)
რეკვიზიტორი	ვისენტე მანსილია (ესპ. Vicente Mansilla)
	რაულ არიეტა (ესპ. Raúl Arrieta)